Υπήρξε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς και δικαίως: η ακριβώς προηγούμενη του εν λόγω franchise έκανε κόσμο και κοσμάκη να βγαίνει από την αίθουσα εν μέσω κινηματογραφικής έκστασης και αδρεναλίνης και να αδημονεί για το επόμενο κεφάλαιο του μύθου. Τελικά ωστόσο, εκεί έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα της τελευταίας προσθήκης στο franchise του «Επικίνδυνες Αποστολές»: στον μύθο γύρω από αυτό.
Υπάρχουν ταινίες που κουβαλούν με περηφάνια στις πλάτες τους τον μύθο τους και υπάρχουν και ταινίες που αυτή η συνθήκη τις βαραίνει. Το πολυαναμενόμενο «Dead Reckoning Part Two», ανήκει δυστυχώς στη δεύτερη κατηγορία. Όχι επειδή δεν προσφέρει θέαμα και απόλαυση, κάθε άλλο: οι σκηνές δράσης εξακολουθούν να είναι φρενήρεις, εκτελεσμένες με χειρουργική ακρίβεια και ο Τομ Κρουζ δεν σταματάει να αποδεικνύει για μια ακόμα ταινία πως θα μείνει στην ιστορία του σινεμά ως ο απόλυτος action σταρ. Αλλά κάπου εκεί τελειώνουν και τα καλά νέα.
Η αλήθεια είναι πως η προηγούμενη ταινία, το «Dead Reckoning Part One», ανέβασε θεαματικά τον πήχη των προσδοκιών. Είχε μια αίσθηση αληθινής τομής για το franchise, ένα σενάριο που έμοιαζε να έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και το κυριότερο, μια στιβαρή αίσθηση ρυθμού. Αντίθετα, το φετινό φινάλε μοιάζει περισσότερο με σβήσιμο παρά με κορύφωση: η υπόθεση είναι μπερδεμένη και χωρίς κανένα λόγο περίπλοκη. Το συνολικό αποτέλεσμα, ανέμπνευστο και επαναλαμβανόμενο. προσπαθεί να ανασυστήσει παλιότερες φόρμες χωρίς να έχει κάτι νέο να πει.
Ο Τομ Κρουζ, όσο εντυπωσιακός και αν είναι οπτικά στις σκηνές δράσης, σεναριακά δείχνει για πρώτη φορά κουρασμένος, σαν να λείπει η σπίθα τόσο από τον ίδιο όσο και από τον πρωτα. Ο Ίθαν Χαντ του 2025 θυμίζει κάποιον που παίζει τον εαυτό του σε μια φαντασίωση αναπαραγωγής δράσης: όσο εντυπωσιακές κι αν είναι οι καταδιώξεις, μοιάζουν με επιδείξεις χωρίς υπόβαθρο για έναν πρωταγωνιστή που δεν έχει που να στηριχθεί σεναριακά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι άλλο: το franchise έχει στερέψει. Οι ίδιες δυναμικές, τα ίδια plot twist, οι ίδιες προδοσίες, οι ίδιες ανατροπές που δεν ανατρέπουν τίποτα. Το franchise μοιάζει πια με θεματικό πάρκο που ανακυκλώνει τα ίδια του τα παιχνίδια. Το σόου είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακό, ο συγχρονισμός άψογος δίχως αμφιβολία, αλλά από όλα αυτά λείπει η ψυχή και η έμπνευση. Ίσως η πιο επικίνδυνη αποστολή για τον Τομ Κρουζ θα ήταν να δώσει στο franchise με το οποίο συνδέθηκε το όνομά του ένα έγκαιρο φινάλε προτού καταλήξει και με τη βούλα μια καρικατούρα του εαυτού του.