Τις μέρες αυτές στα σινεμά παίζεται το πολυαναμενόμενο “Dead Reckoning Part Two”, η τελευταία προσθήκη στο legendary σύμπαν του “Mission Impossible”. Κάπως παγωμένες οι αντιδράσεις του κοινού, σίγουρα καμία σχέση με την απόλυτη και καθολική αποθέωση του ακριβώς προηγούμενου part. Αν σε ξενέρωσε εν προκειμένω ο Τομ Κρουζ, μην του το κρατάς. Τόσα και τόσα υπέροχα μας έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Καλή ώρα το φρέσκο Νο1 του Netflix…
Collateral, λοιπόν. Δεν θα φοβηθούμε τη λέξη, ορίστε, μπαμ: Αριστούργημα στο είδος του. Ένα υποτιμημένο διαμάντι. Θα έπρεπε να μιλάμε πολύ περισσότερο γι’ αυτήν την ταινία που ο Τομ Κρουζ είναι ο πιο διαφορετικός… Τομ Κρουζ που έχουμε δει ποτέ. ΟΚ, υπάρχει και η απίθανη κωμική στιγμή του στο Tropic Thunder, την ιδιοφυή σάτιρα του Μπεν Στίλερ, όπου υποδύεται απολαυστικά έναν κάφρο παραγωγό, με κοιλίτσα, δασύτριχο στήθος και καράφλα. Αλλά εδώ πρόκειται για κάτι που απαντάει και σε μια μεγάλη διαχρονική πλάνη: Πως είναι δηλαδή περισσότερο performer και σταρ παρά καλός ηθοποιός.
Collateral (Netflix)
Αλήθεια; Ας πιάσουμε ξανά τη συζήτηση αυτή έχοντας πρώτα δει πόσο ανατριχιαστικά πειστικά υποδύεται τον Βίνσεντ, έναν πληρωμένο δολοφόνο. Ψυχρός, σκοτεινός, αλησμόνητος. Ναι, αυτή τη φορά ο Τομ Κρουζ δεν είναι ο καλός της υπόθεσης, ο «σώζω τον κόσμο». Με βαμμένα γκρι μαλλιά, μια στιλιστική επιλογή που μόνο προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα, τον συναντάμε ένα βράδυ στο Λος Άντζελες να επιβιβάζεται σε ένα ταξί που οδηγεί ο καλόβολος μεροκαματιάρης Μαξ (Τζέιμι Φοξ – επίσης εξαιρετικός στο ρόλο του), ο οποίος μαζεύει λεφτά με φιλοδοξία να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση με λιμουζίνες.
Όταν ακούει λοιπόν τον Βίνσεντ να συστήνεται ως μεσίτης, να του προσφέρει 600 δολάρια για να τον πάει σε 5 διαδοχικούς προορισμούς και μετά πίσω στο αεροδρόμιο βλέπει μόνο το… κασέρι και όχι τη φάκα. Γρήγορα πάντως ο Μαξ αντιλαμβάνεται πόσο λάθος έκανε. Ένα πτώμα προσγειώνεται στο ταξί του και καταλαβαίνει πως αυτό στο οποίο συναίνεσε, θαμπωμένος από τα λεφτά, είναι να γίνει ακούσια συνεργός σε σειρά εγκλημάτων, στην εκπλήρωση πέντε συμβολαίων θανάτου. Και δεν μπορεί να ξεφύγει αν δεν πάει μέχρι τέλους. Αλλά μετά από αυτήν την πορεία τίποτα δεν θα ‘ναι το ίδιο…
Collateral (Netflix)
Οι επί μέρους λεπτομέρειες στο σενάριο κεντάνε. Από τους διαλόγους μέχρι το πώς κλιμακώνεται η δράση, το πώς παρουσιάζονται οι χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Γιατί – και αργήσαμε πολύ να το πούμε, απολογούμαστε – έχουμε Μάικλ Μαν στη σκηνοθεσία. Και εκείνη την εποχή που γυρίστηκε η ταινία (2004), ο Αμερικανός «μαέστρος» βρισκόταν σε φουλ δημιουργική ακμή, δίδασκε πως κάνεις κάτι φαινομενικό απλό να μετατρέπεται σε instant classic. Ο άνθρωπος που μας χάρισε ταινιάρες όπως τα Manhunter, Τελευταίος των Μοϊκανών και Heat κινείται σε μια προσφιλή του θεματολογία και καταθέτει ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ που όσο περνάνε τα χρόνια μοιάζει όλο και καλύτερο. Αναγνωρίζεται πολύ περισσότερο, ξεφεύγει από τους περιορισμούς του τότε λόγω κυρίως της «σταρ» υπόστασης του Τομ Κρουζ, που δεν είχαν αφήσει πολύ κόσμο να το εκτιμήσει ως άξιζε. Είναι πραγματικά άδικο πως δεν προτάθηκε καν για Όσκαρ για αυτήν του την ερμηνεία. Ενώ την ίδια στιγμή η Ακαδημία είχε συμπεριλάβει τον Τζέιμι Φοξ στις υποψηφιότητες για β’ ανδρικό. ΟΚ, πολύ καλός και «υπόγειος» ο «Μαξ», αλλά ταπεινή μας γνώμη, δεν μπορεί να συγκριθεί με το βάθος που έβ(γ)αλε ο Τομ Κρουζ στον « Βίνσεντ» του.
Δεν βαριέσαι, δεν είναι όλα (για) βραβεία. Κι άλλωστε, ξαναλέμε, το Collateral είναι γενικώς ένα παραγνωρισμένο διαμαντάκι. Η υποβλητική ατμόσφαιρα της νυχτερινής μεγαλούπολης, οι συνεχείς ανατροπές, το «καλός – κακός» ως ασαφές και ρευστό δίπολο, οι αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες σκηνές δράσης και διαλόγων, το εκρηκτικό και απρόσμενο φινάλε, αυτά – και πολλά περισσότερα – οδηγούν σε ένα καλλιτεχνικό και αισθητικό αποτέλεσμα που μαγνητίζει. Είσαι στην τσίτα από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή και θα το διαπιστώσεις όταν με το καλό πατήσεις το play στο Netflix, το οποίο μας έκανε τη χάρη να προσθέσει στον κατάλογο του το Collateral. Το ότι αυτό πήγε μετά καρφί στο Νο1 με τις πιο δημοφιλείς ταινίες της πλατφόρμας ήταν και το σωστό…