Πολύ δύσκολο θέμα, σε πολύ δύσκολη εποχή. Αποδόθηκε λαμπρά αυτό που ήθελε να μεταφέρει ως μήνυμα, ενώνοντας ζηλευτά το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, το ψυχαγωγικό με τον κοινωνικό προβληματισμό. Το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», του Αλέκου Σακελλάριου, γυρισμένο το 1948 ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε στο θέατρο δύο χρόνια νωρίτερα, συνιστά ένα έργο – τομή στον ελληνικό κινηματογράφο. Εμβληματικό και διαχρονικό. Με τολμηρό σενάριο καταφέρνει να σατιρίσει τα κακώς κείμενα πριν η (αυτό)λογοκρισία «χαντακώσει» εν τη γενέσει τους, ανάλογες προσπάθειες.
Βρισκόμαστε λίγο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αυτό που φάνταζε ως λύτρωση έχει εξελιχθεί σε άλλου τύπου εφιάλτη, λόγω του Εμφυλίου που μαστίζει τη χώρα μας. Εν προκειμένω, η κάμερα κάνει focus στην ιστορία ενός φιλήσυχου οικογενειάρχη, του Θόδωρου (Βασίλης Λογοθετίδης). Δεν του αρέσει καθόλου να βλέπει φίλους και γνωστούς να τσακώνονται για τα πολιτικά. Μέχρι που ένα μεσημέρι, τον παίρνει ο ύπνος στην πολυθρόνα, και βλέπει στο όνειρό του πως οι Γερμανοί έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα και όλοι αρχίζουν να ζουν ξανά από την αρχή τη βιαιότητα και την παράνοια του ναζιστικού καθεστώτος…
Η ταινία γυρίστηκε εν μέσω μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής αναστάτωσης στη χώρα. Στην Αθήνα γινόντουσαν πολλές διαδηλώσεις, πολλά (θερμά) επεισόδια. Ένα τέτοιο έχει αποτυπωθεί on camera, ακουσίως. Συγκεκριμένα σε μια σκηνή, στο ψυχιατρείο, ακούγεται ένας πυροβολισμός, από μακριά, που ξυπνάει τελικά και τον «Θόδωρο» από τον ύπνο του. Δεν ήταν κάτι το τεχνητό. Αντίθετα ήταν απολύτως αληθινό περιστατικό, κάτι είχε συμβεί, κάπου εκεί έξω και ακούστηκε το «μπαμ»! Απλά ο Αλέκος Σακελλάριος είδε πως κολλούσε με αυτό που ήθελε να πει και το συμπεριέλαβε στην τελική κόπια που πήγε στα σινεμά. Όπου και πήγε περίφημα, κόβοντας 136.033 εισιτήρια.
Να πούμε επίσης πως πέραν του Βασίλη Λογοθετίδη, στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» παίζουν και άλλα μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο Λαυρέντης Διανέλος, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Ίλυα Λιβυκού και η Νίτσα Τσαγανέα, ενώ εκεί κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ο θρυλικός «μάγκας» του ελληνικού κινηματογράφου Νίκος Φέρμας, υποδυόμενος έναν από τους τρελούς στην κλινική. Αν και από εκεί έμεινε περισσότερο ιστορική η φοβερή και τρομερή ατάκα του Χρήστου Τσαγανέα:
«Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και η αλληλοεξόντωσις; Προς τι ο αλληλοσπαραγμός; Όλοι άνθρωποι είμεθα, για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ο ήλιος. Άνθρωποι είμαστε όλοι… όλοι εξαρτήματα του σύμπαντος είμαστε»