Θυμήσου ερμηνείες που θαύμασες, που χειροκρότησες, που σε σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια. Έβαλες μήπως σε αυτές και του Χιου Γκραντ στο Heretic; Θα μπορούσες να… σταματήσεις την ανάγνωση από τώρα, ξέρεις γαρ – αλλά ΟΚ, κάτσε να διαβάσεις και το παρακάτω, παρακαλούμε, δικός μας άνθρωπος είσαι. Οι υπόλοιποι βάλτε Cosmote TV, τώρα. Ναι, ναι, τώρα. Η ταινία αξίζει το καθένα από 111 λεπτά της.
Ένα (ψυχολογικό) θρίλερ, ανατριχιαστικό. Με κοφτερούς και κάθε άλλο παρά κλισέ διαλόγους, σε κρατάει στην τσίτα συνεχώς. Αποκλείεται να μην έχεις ακούσει για το Heretic όταν βγήκε στα σινεμά πριν από λίγο καιρό, έγινε ωραίος και δικαιολογημένος χαμούλης, γέννησε συζητήσεις, διαφωνίες – πέτυχε δηλαδή το σκοπό του. Τώρα προστέθηκε στον κατάλογο της Cosmote TV και έχουμε την ευκαιρία να (ξανά)δούμε μια ταινία – αριστούργημα του σύγχρονου horror.
Με έναν… διαβολικά καλό Χιου Γκραντ σε κόντρα ρόλο από αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει – πόσο του πάει, πόσο, αυτή η δεύτερη καριέρα. Υποδύεται έναν μυστηριώδη μεσήλικα, που εν μέσω κακοκαιρίας ανοίγει την πόρτα του σε δύο ανυποψίαστες και αθώες νεαρές Μορμόνες. Εκείνες βρίσκονται σε αποστολή προσηλυτισμού, πού να φανταστούν όμως πού τους έριξε η βαριά η μοίρα; Απέναντί τους γαρ, θα βρεθεί ένας τύπος που έχει ψάξει το θέμα «θρησκεία» σε τρομακτικό βαθμό – και το εννοούμε κυριολεκτικά. Προϊόντος της συζήτησης, θέτει ερωτήματα και ζητήματα που τα 2 νεαρά κορίτσια δεν έχουν ιδέα πώς να αντιμετωπίσουν και να ‘ταν μόνο αυτό το άσχημο. Ο κύριος Ριντ κρύβει μυστικά, πολύ σκοτεινά μυστικά, πίσω από κλειστές πόρτες, στο βάθος πνιγερών υπογείων…
Δεν γίνεται να μην κολλήσεις με το Heretic. Με την κλειστοφοβική του σκηνοθεσία, με τη συνεχή ένταση στην οποία σε υποβάλει σε ατμόσφαιρα μυστηρίου και σασπένς. Δεν ξέρεις πού θα πάει όλο αυτό και μόλις αυτό αρχίσει να ξεδιαλύνει, η έκπληξη σου (θα) είναι ακόμα μεγαλύτερη. Κάποιοι χαλάστηκαν με την τροπή που πήρε η ταινία και θεωρούν πως το δεύτερο μισό καταστρέφει όλα τα καλά του πρώτου. Όμως η ουσία του ζητήματος, ήτοι η πολυπλοκότητα της πίστης και το σαράκι της αμφιβολίας ως παράλληλος δρόμος, ουδόλως αλλοιώνεται από το πώς επιλέγει να κινηθεί. Η ταινία θέλει να μας κάνει να σκεφτούμε, αλλά και να μας τρομάξει με τον τρόπο της. Κάτι που πετυχαίνει, με ζηλευτή αποτελεσματικότητα, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε, ή έστω να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα, τις όποιες αδυναμίες της.
Και ναι, το είπαμε πρώτο πρώτο καθώς είναι το πλέον εντυπωσιακό, είναι 100% Χιου Γκραντ το Heretic. Το βλέμμα του θα έρχεται στο νου σου για καιρό, ξανά και ξανά. Αλλά θα ήμασταν άδικοι αν δεν λέγαμε κι ένα μεγάλο μπράβο στις Σόφι Θάτσερ και Κλόι Ιστ, το έφεραν εις πέρας και το δικό τους part, εξαιρετικά. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι άλλωστε, θέλει δύο μέρη για να παιχτεί σωστά. Το Heretic πάλι, παίζει με το μυαλό σου, τις σταθερές σου. Θέτοντας θρησκευτικά, ηθολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα, σε βγάζει από τη ζώνη ασφαλείας σου, σε προβληματίζει, σε τσιτώνει. Βάλε Cosmote TV, είναι Γκραντ-ε (κινηματογραφική) φάση!