Από το τρέιλερ και μόνο, ένιωθες πως εδώ υπάρχει ελπίδα, κάτι εν δυνάμει πολύ καλό. Και για δες (γιατί πρέπει να το δεις), το Παιδί κατέφθασε στις οθόνες μας για να κάνει ωραίο χαμούλη. Να λοιπόν μία σειρά που εκπέμπει φουλ φρεσκάδα, να λοιπόν μία σειρά που ανατρέπει πολλά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Η ΕΡΤ χτύπησε διάνα και το κοινό ανταποκρίνεται, με το καλημέρα (η οποία, ως γνωστόν, από νωρίς φαίνεται).
Είναι ευχάριστη έκπληξη το Παιδί σε σενάριο Παναγιώτη Ιωσηφέλη και σκηνοθεσία του Στέφανου Μπλάτσου, το team δηλαδή της σούπερ πετυχημένης Παραλίας; Ας αποφύγουμε τον όρο «έκπληξη». Κι ας μείνουμε στο συναίσθημα. Στην απόλαυση τουτέστιν που σου γεννάει το να βλέπεις στην ελληνική τηλεόραση μια μαύρη κωμωδία που τολμάει, που δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Μια σειρά που ενώνει ρυθμό και σπιντάτη σκηνοθεσία – πώς φαίνεται ότι έχει δουλευτεί προσεκτικά η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Έξυπνη, καλογραμμένη και σύγχρονη, μιλάει με τρόπο που απευθύνεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κοινά.
Μην περιμένεις να ξεκαρδιστείς. Δεν είναι αυτό το ύφος, δεν είναι αυτή η στόχευση. Το feel good είναι το στοιχείο που κυριαρχεί και αυτό δεν είναι απλό πράγμα, πόσο μάλλον δεδομένο. Το δικό μας best of είναι η Ντένια Στασινοπούλου. Το έξυπνο τρικ των παύσεων για να μιλάει στην κάμερα, το βλέμμα της, η κινησιολογία της, η εκφορά του λόγου της, ξέραμε πως είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, το βλέπουμε ξανά στην πράξη.
Επί οθόνης, είναι η Άρτεμις. Πρωταθλήτρια στον Τάε Κβον Ντο, που λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού αναγκάζεται να παρατήσει τους αγώνες και πιάνει δουλειά σε ένα γυμναστήριο. Μέσα από εκεί, καταλήγει να βρεθεί στο σπίτι ενός Ρώσου μεγιστάνα (ΟΚ, μαφιόζου…) προκειμένου, της λένε, να κάνει personal στο γιο της οικογένειας, τον Ντιμίτρι. Αυτό που μαθαίνει στην πορεία είναι πως εκείνος, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Και πως η απλή και μόνο επαφή μαζί του είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο. Όμως μια αλληλουχία γεγονότων, κάνει την Άρτεμις να αποδειχθεί σωτήρια για τη ζωή του νεαρού. Ο… πατερούλης της οικογένειας, νιώθοντας πως της χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη, την προσλαμβάνει με βασιλικό μισθό ως εσωτερική. Κι εκεί έρχεται το νέο χτύπημα της μοίρας. Μια απαγωγή που αλλάζει τα πάντα. Φέρνοντας στο προσκήνιο το χωριό (της) και τα σκοτεινά μυστικά του – κάτι είχαμε «ψυλλιαστεί» από την εναρκτήρια σκηνή της σειράς. Κάπου εδώ είναι που εμφανίζεται και η μητέρα της Άρτεμις (Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους) με την οποία ήταν στα μαχαίρια – κάθε άλλο παρά αδίκως.
Ανυπομονούμε να δούμε πού θα μας πάει αυτό το «ταξίδι». Μέχρι στιγμής και με 2 δείγματα στα χέρια μας, σχεδόν όλα μας αρέσουν σε αυτό το Παιδί. Η πλοκή, οι ιδέες, η αφήγηση, πρώτοι – δεύτεροι ρόλοι, οι «τελίτσες» έχουν όλες νόημα, σχηματίζουν ωραίες εικόνες. Ειδικής αναφοράς χρίζει ο γενναίος και ειλικρινής τρόπος που η σειρά μιλάει για τον αυτισμό, η παραγωγή ζήτησε τη συνδρομή εξειδικευμένου σύμβουλου για αυτό το πολύ ευαίσθητο θέμα, και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ρεαλιστικό. Με τον Βασίλη Μπούτσικο να είναι εξαιρετικός στο πώς αποδίδει την ιδιαιτερότητα του Ντιμίτρι και νιώθουμε ότι αυτό είναι understatement.
Τι μας αγχώνει για τη συνέχεια; Η ποσότητα. Ο προγραμματισμός κάνει λόγο για 150 (!) επεισόδια, που θα απλώνονται από Δευτέρα έως Πέμπτη (στις 21:45) στην ΕΡΤ1 – υπάρχει και η «καβάτζα» του Ertflix για σένα που δεν μπορείς τους περιορισμούς. Δείχνει too much όλο αυτό και είναι λογική η αμφιβολία περί του αν η σειρά θα καταφέρει να διατηρήσει την ίδια ποιότητα, σε τόσο μεγάλο εύρος και βάθος χρόνου, αν θα αποφύγει την επανάληψη και τη στασιμότητα. Από την άλλη, ας αφήσουμε το χρόνο να «μιλήσει» και ας μην γκρινιάζουμε προκαταβολικά. Ας απολαύσουμε τουτέστιν πως έχουμε στη διάθεσή μας μια δουλειά άνω του μέσου όρου, η οποία μπορεί κάλλιστα να κερδίσει από τώρα την καρδιά του κοινού, ώστε να παραμείνει ψηλά και αργότερα, όταν δηλαδή θα πλακώσει για τα καλά ο ανταγωνισμός των νέων προϊόντων των ιδιωτικών καναλιών.