Συμβαίνει το εξής με το Stoker, που μόλις πρόσθεσε το Netflix στον κατάλογο του: Βλέπεις ότι παίζει η Νικόλ Κίντμαν, αρχίζεις να «ψήνεσαι». Μαθαίνεις αμέσως μετά ότι σκηνοθετεί ο Παρκ Τσαν-Γουκ, ο άνθρωπος που μας χάρισε το αριστουργηματικό Old Boy και λες «αυτό είναι ρε μπαγάσες, το play μου, το κερδίσατε!». Συγκράτησε λίγο τον ενθουσιασμό σου, θα στο… χαλάσουμε το πάρτι από νωρίς.
Γιατί ΟΚ, δεν είναι δα και για πέταμα αυτό που ήταν τότε (2013) το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Κορεάτη σκηνοθέτη. Αλλά ούτε συγκρίνεται με προηγούμενες δουλειές του ή κάποιες απ’ αυτές που ακολούθησαν (Η Υπηρέτρια, Απόφαση Φυγής). Βασικά δείχνει έξω από τα νερά του. Περιορίστηκε από τα όρια που θέτει δημιουργικά το Χόλιγουντ; Ήταν θέμα (διαφοράς) νοοτροπίας και τον επηρέασε ότι χρειαζόταν διερμηνέα για να επικοινωνήσει με τους ηθοποιούς του; Ήθελε να κάνει πολλά, να εντυπωσιάσει και κάπου το έχασε; Ήταν απλώς μια μέτρια στιγμή; Παίζει σοβαρά η απάντηση σε όλα αυτά να είναι θετική.
Το story έχει ως εξής: Την ημέρα της ενηλικίωσής της, η Ίντια (Μία Γουασικόβσκα), μια προβληματική, κλεισμένη στον εαυτό της έφηβη χάνει τον πατέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πέφτει σε βαρύ πένθος, ντύνεται η ίδια χήρα, αφού βλέπει ότι η μητέρα της (Νικόλ Κίντμαν), δεν μοιάζει να θρηνεί ιδιαίτερα το χαμό του άνδρα της. Μέχρι που εμφανίζεται στο σπίτι ο θείος Τσάρλι (Μάθιου Γκουντ). Αδελφός του πατέρα της, του οποίου όμως την ύπαρξη αγνοούσε. Τα πράγματα περιπλέκονται καθώς ο θείος την πέφτει απροκάλυπτα στη χήρα και ταυτόχρονα δείχνει να έχει κρυφή ατζέντα γενικώς. Εξοργίζοντας την Ίντια. Αρχικά. Γιατί μετά αυτό γυρνάει τούμπα και μετατρέπεται σε έρωτα…
Θα το λέγες και WTF το σενάριο, σίγουρα σε πολλούς ξένισε, τους φάνηκε «πολύ» για τα μέτρα τους, για το πόσα αντέχουν. Σε τελική ανάλυση όμως και αυτό είναι το στενάχωρο γι’ αυτήν την προσπάθεια, είναι πως όλο αυτό νιώθεις πως το έχεις ξαναδεί. Όχι έτσι μεν, αλλά παρόμοια. Ως μοτίβο.
Το σίγουρο είναι πως αισθητικά δεν θα σε απογοητέψει. Μερικά πλάνα είναι πραγματικά μαεστρικά, γεμάτα ομορφιά, χρώματα και παιχνιδίσματα, θα θες να πατήσεις pause για να απολαύσεις. Ο Κορεάτης σκηνοθέτης θέλησε με αυτήν την ταινία να τιμήσει τη μνήμη του Άλφρεντ Χίτσκοκ και το κάνει σαφές με διάφορους τρόπους. Αλλά δεν πετυχαίνει να μας τρομάξει μήτε να μας εκπλήξει. Χάνοντας επίσης αυτήν την άκρως γοητευτική και ασυμβίβαστη «τρέλα» που χαρακτηρίζει τις ταινίες που έχει κάνει στη γλώσσα του, στα μέρη του.
Πάντως μην σε αποθαρρύνουμε, ούτε να χάνουμε το μέτρο. Δεν θα χάσεις το χρόνο σου αν βάλεις να δεις το Stoker στο Netflix. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με σεξουαλικές προεκτάσεις που θα σε κάνει να νιώσεις άβολα, αλλά θα σου ασκήσει και μία περίεργη έλξη. Είναι διαφορετικό από το μέσο όρο. Είναι επίσης στιλάτο και υποβλητικό. Απλά μαζί και αλλόκοτο.
