Όταν ακούς πως ο Μάικ Φλάναγκαν (Gerald’s Game, The Hunting of Hill House) σκηνοθετεί (ξανά) με πρώτη ύλη από βιβλίο του Στίβεν Κινγκ aka Βασιλιά (του Τρόμου) περιμένεις κάτι τρομακτικό. Και τρομακτικά καλό. Έχει άλλωστε ξανασυμβεί με τους δύο τους, «μαζί». Είναι λοιπόν κάτι τέτοιο το Η Ζωή του Τσακ (The Life of Chuck) που μόλις προστέθηκε στον – καταπληκτικό εν γένει – κατάλογο του Cinobo; Δύσκολο να δοθεί θετική απάντηση, το «ουάου» factor απουσιάζει φανερά…
Εδώ ο τρόμος δεν έχει να κάνει με «πετάγομαι από τη θέση μου» ή κάτι τέτοιο. Εδώ, αν υπάρχει, είναι βαθιά εσωτερικός. Έχει να κάνει με το εφήμερο της ύπαρξής μας. Με το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και πώς από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να τελειώσουν όλα.
Είναι μια ταινία που θέλει να σε κάνει να σκεφτείς. Για τη ζωή, το θάνατο, για την επαφή σου με τους ανθρώπους. Να σου προτάξει επίσης πως ο χρόνος που έχουμε είναι πεπερασμένος και πως θα πρέπει να πάψουμε να τον σπαταλάμε σε πράγματα δίχως σημασία.
Η Ζωή του Τσακ κινείται από το τέλος στην αρχή. Με αφηγηματική δομή χωρισμένη σε τρία μέρη, με ανάποδη σειρά. Είναι ένα σκηνοθετικό τρικ που δουλεύει καλά. Σε ένα πλαίσιο βαθιά υπαρξιακών ερωτήσεων που δεν παύουν να έρχονται στο προσκήνιο.
Να στο κάνουμε κάπως πιο σαφές; Να στο κάνουμε. Ο Τομ Χίντλστον είναι ο Τσακ. Ένας άνδρας που λίγο πριν γίνει 40 ετών μαθαίνει πως πάσχει από ανίατη ασθένεια και πως δεν θα ζήσει ακόμα για πολύ.
Μόνο που αυτό εμείς δεν το ξέρουμε με τη μία. Στην αρχή μάλιστα νομίζουμε πως βλέπουμε κάποιου είδους (pre) apocalyptic, με την ανθρωπότητα να βρίσκεται αντιμέτωπη με λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς και έναν καθηγητή γυμνασίου, που παίζει ο Τσιετέλ Ετζιοφόρ, να το βιώνει όλο αυτό ως παρατηρητής, με μία βαθιά στωικότητα και μία άρνηση να δεχτεί πως αυτό είναι το τέλος. Και επιτέλους ποιος είναι αυτός ο Τσακ που «συνταξιοδοτείται» και τον ευχαριστούν για τα 39 χρόνια που πρόσφερε «υπηρεσίες»;
Η απάντηση έρχεται στα επόμενα 2 parts. Η ταινία μας αποκαλύπτει σταδιακά τα χαρτιά της, τις προθέσεις της. Αλλά κάπως το κάνει υπεραναλυτικά ανά σημεία, σαν να θέλει απλώς να πετάξει τσιτάτα, ενώ ενίοτε γίνεται πολύπλοκη χωρίς λόγο. Κάτι που της κοστίζει στη ροή, στην ένταση. Μερικά σημεία δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους, αφαιρούν παρά προσθέτουν – όπως η μάλλον «βαρετή» αφήγηση που επιλέγεται ως τεχνική.
Με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους, θα ‘χεις σίγουρα να θυμάσαι μια (υπέροχη) σκηνή χορού, τις πολύ καλές ερμηνείες, τη σκηνή με το συμπαντικό ημερολόγιο του Καρλ Σέιγκαν και το ωραίο κεντρικό μήνυμα του ότι το νόημα της ζωής κρύβεται στην επαφή μας με τους άλλους. Ότι, κυρίως, κανείς δεν είναι ασήμαντος και ότι οι «Τσακ» αυτού του κόσμου έχουν (έχουμε) αξία. Ακόμα και οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι είναι (είμαστε) ασυνήθιστα υπέροχοι. Μάθημα ζωής, το δίχως άλλο. Που σου ζεσταίνει την καρδιά.
Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο, γενικώς είναι crowd pleaser, κάποια στιγμή ακουγόταν έντονα και για τα Όσκαρ. Να την δεις εννοείται αν έχεις Cinobo, μια χαρά θα περάσεις πιθανότατα. Αλλά φαίνεται πάντως πως περισσότερο θα μείνει στις μνήμες ως μια καλή μεν, ατελής δε, προσπάθεια. Ως χαμένη ευκαιρία για κάτι που πραγματικά θα ήταν πολύ, πολύ δυνατό.
Η Ζωή του Τσακ (Cinobo) – Δες το τρέιλερ: