Η τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη» από τον Κρίστοφερ Νόλαν και η εξάπλωση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel υπήρξαν τα δύο στοιχεία που εκτόξευσαν το είδος των superhero ταινιών. Για την ακρίβεια, δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως το συγκρότησαν ως είδος.
Σκεφτείτε το: κάποτε όλες αυτές οι ταινίες ήταν υποτιμημένες, οι κριτικοί κινηματογράφου τις θεωρούσαν β’ διαλογής και αυτό που τις χαρακτήριζε ήταν ο γενικός τίτλος: «περιπέτεια». Πλέον, αποτελούν βασικό στοιχείο της σύγχρονης κινηματογραφικής βιομηχανίας αλλά και ολόκληρης της ποπ κουλτούρας.
Η προσπάθεια της DC δε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Marvel (με πενιχρά για την ώρα αποτελέσματα) έρχεται να επικυρώσει την μετάλλαξη των superhero ταινιών και την μετουσίωσή τους σε κομμάτια ενός παζλ που ονομάζεται «κινηματογραφικό σύμπαν». Μέχρι και τα X-Men, από μια αξιόλογη τριλογία των αρχών των ‘00s εξελίχθηκε σε ολόκληρο franchise αφού εκμεταλλεύτηκε το κλίμα της εποχής.
Οι ταινίες Batman του Τιμ Μπάρτον και τα Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ αποτελούν τις μοναδικές superhero ταινίες που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη τάση ένταξης τέτοιου τύπου ταινιών σε κινηματογραφικό σύμπαν και ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Και αυτό για δύο λόγους: αφενός λόγω σεβασμού στην κλασσικότητά τους, αφετέρου λόγω του ειδικού βάρους των δύο ηρώων.
Όλες οι υπόλοιπες superhero ταινίες που έχουν φτιαχτεί είτε σε άλλη εποχή είτε με άλλο στυλ αντιμετωπίζονται ως παρακατιανές. Ως «φτωχοί συγγενείς» ενός πλούσιου είδους. Το αξίζουν όμως; Όχι όλες. Γι’ αυτό και ακολουθούν πέντε πολύ μεγάλες superhero ταινίες που δεν έχουν λάβει την αναγνώριση που τους αξίζει. Που το φανατικό τους κοινό είναι ολιγομελές αλλά πιστό. Πέντε superhero ταινίες που χωρίς να είναι κάτι πάρα πολύ διαφημισμένο, χωρίς να αφηγούνται περιπέτειες πρωτοκλασσάτων σούπερ ηρώων, στην πραγματικότητα αποτελούν μικρά αριστουργήματα.
5. Kick Ass
Να με συγχωρέσει η χάρη του Deadpool αλλά τα κόλπα αυτοσαρκασμού και αποδόμησης του είδους τα έκανε αυτή η ταινιάρα χρόνια πριν και πολύ πριν γίνουν κουλ. Ο ορισμός του γιωτά σούπερ ήρωα, ένα απλό τυπάκι που σκέφτεται αυτό που σκεφτόμαστε όλοι μας όταν βλέπουμε τέτοιες ταινίες: «γιατί κανείς δεν επιχείρησε να γίνει σούπερ ήρωας στην κανονική ζωή;». Και αυτό ακριβώς επιλέγει να κάνει ο ίδιος. Και τελικά, ανακαλύπτει πως δεν είναι μόνος και υπάρχουν και άλλοι σούπερ ήρωες. Και υπάρχουν και «κακοί». Και άντε να τα βάλεις μαζί τους. Παρωδία του ίδιου του εαυτού, το Kick Ass είναι ένα μικρό, υποτιμημένο διαμάντι που σατιρίζει και ταυτόχρονα αποτίει φόρο τιμής στο αγαπημένο είδος των superhero ταινιών.
4. The Shadow
Πολύ καλτ κατάσταση, γυρισμένο την δεκαετία του ’90 (το 1994 για την ακρίβεια) και ενώ το είδος βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή, αυτή εδώ η ταινιάρα υπήρξε εμπορική αποτυχία αλλά λατρεύτηκε από ένα ειδικό κοινό που βρίσκεται στην… σκιά. Σκοτεινό και με νουάρ ατμόσφαιρα, με τον Άλεκ Μπάλντουιν να υποδύεται τον Άνθρωπο-Σκιά, έναν ήρωα που δεν έγινε ποτέ μεγάλο όνομα, το «The Shadow» είναι από τις ταινίες που δεν γίνεται να μην αγαπήσει κάποιος που γουστάρει σκοτεινούς σούπερ ήρωες, ρεαλιστικές ατμόσφαιρες και ντετέκτιβ καταστάσεις. Από τις ταινίες που ορίζουν το καλτ ως τίτλο τιμής.
3. Watchmen
Το καλύτερο graphic novel όλων των εποχών, το Watchmen έκανε πάρα πολλά χρόνια να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη γιατί κατά γενική ομολογία η μεταφορά του αποτελούσε μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και κάποια στιγμή το ανέλαβε ο Ζακ Σνάιντερ και τα κατάφερε με υποδειγματικό τρόπο. Ακόμα ωστόσο αυτή η ταινία δεν έχει λάβει την αναγνώριση που της αξίζει. Ατμόσφαιρα και πλοκή που κάνουν τις ταινίες της Marvel να μοιάζoυν με παιδικά εργάκια, φιλοσοφικό υπόβαθρο από άλλο πλανήτη και κυρίως καλοδουλεμένοι χαρακτήρες με πολύ βάθος, το Watchmen αποτελεί τομή για το είδος.
2. Dredd
Έπος! Αριστούργημα! Η απεικόνιση της δυστοπίας του μέλλοντος με τον πιο άψογο τρόπο που θα μπορούσαμε να δούμε. Μια περιπέτεια με in your face διάθεση. Ούτε πολλές-πολλές εισαγωγές, ούτε εξηγήσεις σχετικά με το origin του βασικού της ήρωα (ο «Δικαστής Ντρεντ» είναι, τον ξέρουμε όλοι, ας αφήσουμε τις επεξηγήσεις και ας μπούμε στο ψητό), απλά καταιγισμός δράσης και αγωνία με το καλημέρα. Πολιτικά μηνύματα αναφορικά με το προσφυγικό ζήτημα και μεγάλες ερμηνείες, το «Dredd» βγήκε κατευθείαν σε DVD στην Ελλάδα και ήταν εμπορική αποτυχία αφού δεν «μίλησε» στο κοινό των multiplex κινηματογράφων και των «Avengers». Κι όμως έχει ένα κοινό τόσο φανατικό όσο οι ΠΑΟΚτζήδες στην Τούμπα. Ταινία που γυρίστηκε σε λάθος εποχή, δυστυχώς.
https://www.youtube.com/watch?v=PifvRiHVSCY
1. Unbreakable
Πως θα ήταν η ζωή ενός σούπερ ήρωα αν γεννιόταν εδώ, ανάμεσα μας, στον κόσμο που ζούμε και όχι στον κινηματογραφικό κόσμο. Πως θα ανακάλυπτε τις δυνάμεις του; Πως θα τις διαχειριζόταν; Θα το άντεχε ή θα του προκαλούσε προβλήματα; Θα γούσταρε που θα ξέφευγε από την κοινότοπη και φιλήσυχη καθημερινότητά του ή θα ευχόταν να μην την χάσει ποτέ; Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν καταπιάνεται με όλα αυτά τα ουσιώδη ερωτήματα και πολύ πριν γίνει μόδα οι superhero ταινίες να περιέχουν και μια δόση υπαρξισμού, αυτός γυρίζει μια εντελώς υπαρξιστική superhero ταινία. Ο ορισμός του origin για έναν πρωτογενή, υπερηρωικό χαρακτήρα, ο «Άφθαρτος» δεν μπορεί να λείπει από καμία λίστα με τις καλύτερες ταινίες του είδους. Εδώ και 17 χρόνια περιμένουμε την συνέχεια των περιπετειών αυτού του ήρωα αλλά και αυτή η ταινία είχε την ατυχία να γυριστεί σε μια εποχή που το είδος δεν βρισκόταν στις καλύτερες εποχές του: οριακά δεν αναγνωρίστηκε καν ως superhero ταινία γιατί ο βασικός της χαρακτήρας ούτε στολή φορά, ούτε αποτελεί το στερεότυπο του σούπερ ήρωα. Μετά από 17 χρόνια και ενώ το είδος έχει εξελιχθεί, μάλλον είναι η ώρα της συνέχειας…