Το Χόλιγουντ είναι μια ασύλληπτα μαζική βιομηχανία παραγωγής ταινιών. Τόσο μαζική που οι ταινίες που τελικά βλέπουμε στους κινηματογράφους είναι απλά ένα μικρό κομμάτι των ταινιών που θα μπορούσαν να έχουν γυριστεί εκεί.
Εκατοντάδες σενάρια κάθε χρόνο απορρίπτονται, δεκάδες ταινίες ξεκινάνε να γυρίζονται και σταματάνε στη μέση, ιδέες που αν τις ακούγαμε θα μας φαινόντουσαν καλές για ταινία δεν υλοποιούνται ποτέ.
Αν ανοίξει κανείς τους φακέλους του Χόλιγουντ και δει τις ταινίες που δεν γυρίστηκαν ποτέ θα βρει τρελά πράγματα. Από μεγαλοπρεπείς ταινίες που το πιθανότερο είναι πως θα έγραφαν ιστορία μέχρι ταινίες που νομοτελειακά θα γινόντουσαν καλτ και θα ψηνόμασταν πολύ να τις έχουμε δει.
Ακολουθεί ένα top-5 με τις καλύτερες ταινίες που ΔΕΝ έγιναν ποτέ:
5/ «Superman Lives» του Τιμ Μπάρτον
Λίγα χρόνια μετά τις δύο ταινίες του με τον Μπάτμαν, ο Τιμ Μπάρτον είχε την ιδέα να κάνει και το κινηματογραφικό reboot του άλλου μεγάλου ονόματος της DC, του Σούπερμαν. Το σενάριο θα ήταν σκοτεινό και η αισθητική γκόθικ, ακριβώς όπως οι ταινίες του Μπάτμαν που είχε γυρίσει ο Μπάρτον αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ο πρωταγωνιστής που είχε επιλέξει ο Μπάρτον για Σούπερμαν. Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο στον Μπάρτον είχε κολλήσει να παίξει ο Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος μάλιστα είχε υπογράψει και προσύμφωνο για τον ρόλο! Αν και είχε ξεκινήσει η διαδικασία παραγωγής, η Warner το ξανασκέφτηκε και ακύρωσε το πρότζεκτ.
4/ «Gladiator 2» του Νικ Κέιβ
Κι όμως είναι αλήθεια: ο Νικ Κέιβ είχε γράψει το σενάριο για το σίκουελ του «Μονομάχου»! Στην αρχική ταινία βέβαια, ο πρωταγωνιστής Ράσελ Κρόου πεθαίνει αλλά αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα για τον Νικ Κέιβ που δημιούργησε μια ιστορία η οποία εξελισσόταν στον… άλλο κόσμο!
Σύμφωνα με το τρελό και παλαβό σενάριο του Κέιβ, ο «Μονομάχος» μετά τον θάνατό του θα συναντούσε τους 12 Θεούς του Ολύμπου, οι οποίοι θα του πρόσφεραν μια αποστολή: να σκοτώσει έναν άλλο Θεό, τον… Χριστό (!), ο οποίος ήταν κάτι σαν ανερχόμενο αστέρι στην κοινότητα των Θεών και ερχόταν με φόρα να κλέψει για τα καλά τις καρδιές των ανθρώπων και στείλει το δωδεκάθεο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το αντάλλαγμα για τον «Μονομάχο», σε περίπτωση που πετύχαινε, θα ήταν να επιστρέψει στη ζωή. Αν και ο Κέιβ ολοκλήρωσε το σενάριο και το κατέθεσε στα στούντιο του Χόλιγουντ, όλα (όπως ήταν αναμενόμενο) το απέρριψαν. Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν ο Κέιβ σοβαρολογούσε ή απλά τρόλαρε το Χόλιγουντ αλλά θα θέλαμε να είχε βρεθεί ένας τρελός παραγωγός που θα απαντούσε θετικά στον Κέιβ.
3/ «Frankenstein» του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ
Ειδικά στα ’80s, ο Κρόνεμπεργκ υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του τρόμου. Πριν ακριβώς γυρίσει το χαρακτηριστικό του «Fly» του έγινε πρόταση να μεταφέρει στο σινεμά την ιστορία του Φρανκενστάιν.
Η προσέγγιση που είχαν τα στούντιο για το σενάριο ωστόσο απείχε κάπως από αυτό που είχε στο μυαλό του ο Κρόνεμπεργκ που, σε αντίθεση με το προφίλ που είχε εκείνη την περίοδο αλλά και τα όσα ήθελαν οι παραγωγοί από την ταινία, ήθελε να γυρίσει μια ταινία αναφορικά με τον μύθο του Φρανκενστάιν που το χαρακτηριστικό τέρας της ιστορίας δεν θα ήταν απλά ένα διαβολικό ον αλλά ένας ευαίσθητος και σκεπτόμενος άνθρωπος.
Τα στούντιο ήθελαν αίμα και όχι ευαισθησίες, ο Κρόνεμπεργκ διαφώνησε και το σενάριο μπήκε στα συρτάρια μέχρι να λυθεί η διαφωνία.
Όταν ο Κρόνεμπεργκ γύρισε το «Fly» έβαλε πολλά στοιχεία στην ταινία από αυτά που θα ήθελε να βάλει στον… Φρανκενστάιν του. Η διαφωνία με τα στούντιο δεν υποχώρησε ποτέ και όταν o Κένεθ Μπράνα τελικά πήρε την πρωτοβουλία και γύρισε το «Frankenstein» με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο του τέρατος, το σενάριο του Κρόνεμπεργκ «κάηκε» για τα καλά.
Ο ίδιος ο Κρόνεμπεργκ διαφωνεί και με την προσέγγιση του Μπράνα αλλά την σέβεται και την θεωρεί σοβαρή, σε αντίθεση με αυτό που του ζητούσαν οι παραγωγοί να γυρίσει.
2/ «Μέγας Ναπολέοντας» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Ήταν ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών; Ιερόσυλοι δεν είμαστε: ναι, ήταν! Το μεγάλο του όραμα θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ; Προφανώς.
Άρα με δεδομένο πως το μεγάλο του όραμα δεν έγινε ποτέ ταινία ίσως να μπορούσαμε να πούμε πως η μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών δεν γυρίστηκε και (αφού ο Κιούμπρικ έχει πεθάνει) δεν θα γυριστεί ποτέ. Ο Κιούμπρικ είχε ένα μεγάλο κόλλημα: να γυρίσει μια ταινία για τον Μέγα Ναπολέοντα.
Στο μυαλό του ήθελε να είναι ένα μεγαλοπρεπές, τετράωρο έπος που όμως είχε τέτοιες απαιτήσεις που κανένα στούντιο δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να χρηματοδοτήσει.
Αμέσως μετά την «Οδύσσεια του διαστήματος» και ενώ ο Κιούμπρικ ήταν ήδη κάτι σαν Θεός στο Χόλιγουντ κατέθεσε την πρότασή του στους παραγωγούς για αυτή την ταινία. Μόνο το γύρισμα της «Μάχης του Βατερλώ» κόστιζε περίπου όσο το μπάτζετ δύο ταινιών της εποχής!
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Κιούμπρικ ήθελε η σκηνή της μάχης να διαρκεί μισή ώρα και να παίξουν σε αυτή 30.000 κομπάρσοι ώστε να είναι όσο πιο αληθοφανής γίνεται.
Η ιδέα απορρίφθηκε και περίπου 20 χρόνια μετά και αφού ο Κιούμπρικ είχε γυρίσει όλες του τις ταινίες εκτός από την… τελευταία, επιχείρησε ξανά να γυρίσει τον «Μέγα Ναπολέοντα» ευελπιστώντας πως θα τα κατάφερνε και θα έλεγε «αντίο» στον κινηματογράφο με αυτή την ταινία.
Μπήκε πάλι σε διαπραγματεύσεις με τα στούντιο, τα οποία απαίτησαν να μειώσει τις απαιτήσεις του για να γυριστεί η ταινία. Ο Κιούμπρικ φυσικά δεν έκανε πίσω και έτσι η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ. Ο Κιούμπρικ είχε στο μυαλό του ακόμα ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ένα σενάριο για μια ερωτική ταινία.
Γύρισε την ερωτική ταινία που ήταν το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» και διάλεξε αυτή να είναι η τελευταία του. Το έτερο σενάριο το έκανε ταινία ο Σπίλμπεργκ μετά τον θάνατο του Κιούμπρικ και ήταν το «Α.I.». Ο «Μέγας Ναπολέοντας» έμεινε απλά στο μυαλό του Κιούμπρικ…
1/ «Dune» του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι
Το επικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Φρανκ Χέμπερτ ακόμα δεν έχει μεταφερθεί στο κινηματογράφο όπως του αξίζει.
Η εκδοχή του 1984, γυρισμένη από τον (τεράστιο κατά τα άλλα) Ντέιβιντ Λιντς υπήρξε ένα φιάσκο ενώ η είδηση πως ο γαμάτος Ντένις Βιλνέβ ανέλαβε να το γυρίσει πλέον μας γεμίζει με ενθουσιασμό. Την δεκαετία του ’70 ωστόσο ήταν ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι αυτός που ανέλαβε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο.
Όταν ο Γιοντορόφσκι πήγε στους παραγωγούς ταινίας εμφανίστηκε με ένα σενάριο χιλίων σελίδων στα χέρια του (!) προκαλώντας την έκπληξη στους παραγωγούς καθώς σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, η διάρκεια της ταινίας θα άγγιζε τις 14 ώρες!
Οι παραγωγοί του είπαν πως αυτό που έλεγε δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει και πως η ταινία θα έπρεπε να διαρκεί το πολύ τρεις με τέσσερις ώρες. Ο Γιοντορόφσκι δεν ήθελε να κάνει πίσω με τίποτα και τελικά οι δυο πλευρές συμφώνησαν κάπου στη μέση με τον Γιοντορόφσκι να δεσμεύεται πως θα κόψει το σενάριο για να φτάσει τις έξι ώρες!
Ο Χιλιανός ξεκίνησε τις προετοιμασίες για τα γυρίσματα, προσέλαβε τους Pink Floyd για να γράψουν την πρωτότυπη μουσική, τον Όρσον Γουέλς και τον Μικ Τζάγκερ για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και του έλειπε ο ρόλος του «Αυτοκράτορα».
Στο μυαλό του, ο καταλληλότερος ήταν ο Σαλβατόρ Νταλί. Γιοντορόφσκι και Νταλί έκαναν ένα ραντεβού με τον Νταλί να δέχεται αλλά υπό τρεις προϋποθέσεις: η πρώτη ήταν να παίξει τον ρόλο όπως ήθελε εκείνος χωρίς καμία σκηνοθετική καθοδήγηση, η δεύτερη ήταν να φτιάξει ο ίδιος την πολυθρόνα στην οποία θα καθόταν ο «Αυτοκράτορας» και την οποία φανταζόταν ως ένα έργο τέχνης πολύ υψηλής αισθητικής και η τρίτη ήταν να πληρώνεται με 100.000 δολάρια για κάθε ώρα που θα σπαταλούσε στο γύρισμα!
Ο Γιοντορόφσκι ξέσπασε στα γέλια. Και αμέσως μετά δέχθηκε. Όταν οι παραγωγοί έμαθαν τι συμφωνία είχε κάνει του ζήτησαν να την ακυρώσει, ο Γιοντορόφσκι αρνήθηκε και έτσι, κόπηκε και η παραγωγή.
Λίγα χρόνια αργότερα πάντως, ένας νεαρός σκηνοθέτης, εμπνευσμένος από την αισθητική που ήθελε να προσδώσει στο Dune ο Γιοντορόφσκι, γύρισε μια μικρή και φυσικά πολύ πιο «μαζεμένη» ταινία επιστημονικής φαντασίας. Λεγόταν «Star Wars».