Ο Βίνσεντ ανέβασε ταχύτητα υπό τους ήχους του «New Dawn Fades» του Moby. Άλλαζε λωρίδες και προσπερνούσε τα αμάξια με αστραπιαίους ρυθμούς προκειμένου να πλησιάσει όσο πιο πολύ γινόταν το αμάξι του Νιλ. Ο Βίνσεντ ήταν αστυνομικός, ο Νιλ ήταν ληστής τραπεζών. Αλλά εκείνο το βράδυ δεν τον κυνηγούσε προκειμένου να τον συλλάβει. Ήθελε απλά να πάει για ένα καφέ μαζί του. Να κάτσουν ο ένας απέναντι στον άλλο σαν κανονικοί άνθρωποι και να τα πουν.
Όταν ο Βίνσεντ είχε φτάσει σχετικά κοντά στο αμάξι του Νιλ, άναψε την αστυνομική σειρήνα. Ο Νιλ έκανε στο πλάι απορημένος και έβγαλε το όπλο του. Ο Βίνσεντ βγήκε από το αμάξι με το δικό του όπλο στο χέρι – σε τέτοιες συναντήσεις δεν πας άοπλος. Τον πλησίασε στο παράθυρο. «Τι χαμπάρια;», είπε ο Βίνσεντ. Ο Νιλ δεν απάντησε, δεν υπήρχε λόγος. «Πάμε να σε κεράσω ένα καφέ;», είπε ο Βίνσεντ. Ο Νιλ δίστασε λίγο, το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα και απάντησε: «Φυσικά. Γιατί όχι;». Και έτσι μια ιστορική στιγμή μόλις ξεκινούσε: ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, για πρώτη φορά στην ιστορία του σινεμά, καθόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο.
Το «Heat» του Μάικλ Μαν, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν μια πολύ μεγάλη αστυνομική ταινία από τα ’90s, μια ακόμα εργάρα που «γέννησε» αυτή η ασύλληπτα δημιουργική δεκαετία. Όμως ήταν κάτι παραπάνω από απλά αυτό. Ήταν η ταινία που τοποθέτησε στον ίδιο χρόνο και τον ίδιο τόπο δυο «τέρατα» του παγκόσμιου σινεμά.
Ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είχαν συμμετάσχει μαζί και στον «Νονό Νο2» του 1974, ένα έργο ωστόσο που ήταν στην πραγματικότητα δυο ταινίες παράλληλες υπό μορφή μίας – ο ένας έπαιζε στη μια και ο άλλος στην άλλη. Θα ξαναέπαιζαν μαζί σε μια πολύ άσχημη στιγμή της καριέρας τους πολλά χρόνια μετά στο «Righteous Kill» του 2008, μια αναξιοπρεπή ξεπέτα που απλά υποτίμησε το ένδοξο παρελθόν τους. Όταν το 1995 όμως ο Μάικλ Μαν τους συμπεριέλαβε μαζί σε αυτή την αστυνομική ταινιάρα, το «Heat», ήταν μια από τις ιστορικές στιγμές που γράφτηκε ποτέ στο σινεμά.
Στο απόγειο της καριέρας τους και οι δύο, στην καλύτερη τους φάση ενσάρκωσαν δυο χαρακτήρες ανταγωνιστικούς (ληστής ο ένας, αστυνόμος ο άλλος) με μια αμοιβαία παραδοχή και συμπάθεια ωστόσο. Η σκηνή που κάνουν μια άτυπη ειρήνη στο αγωνιώδες ανθρωποκυνηγητό τους και κάθονται σαν φίλοι στην καφετέρια και τα λένε είναι μια σκηνή ανθολογίας.
Θα διδάσκεται στις σχολές υποκριτικής για αιώνες. Η δραματουργική σχέση των δυο χαρακτήρων, η αντίφαση της αντιπαλότητας που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι μια βαθιά φιλία, μάλλον αποτύπωνε στο έπακρο και την αληθινή σχέση των δυο ηθοποιών.
Και για τους μερακλήδες, ολόκληρος ο διάλογος μεταφρασμένος για να γουστάρουν:
Βίνσεντ (Πατσίνο): Εφτά χρόνια στο Φόλσομ, στην απομόνωση τα τρία. Στο Μακνίλ πιο πριν. Το Μακνίλ είναι τόσο σκληρό όσο λένε;
Νιλ (Ντε Νίρο): Θες να γίνεις ποινικολόγος;
Β: Θες να πας πίσω; Έχω πιάσει πολλούς που πήγαιναν γυρεύοντας…
Ν: Με βλέπεις να ληστεύω κάβες με κάποιο τατουάζ που γράφει «γεννημένος αποτυχημένος» στο στήθος μου;
Β: Όχι.
Ν: Ακριβώς. Ποτέ δεν θα πάω πίσω.
Β: Τότε άσε τις ληστείες.
Ν: Κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: ληστείες. Εσύ κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα: προσπάθησε να με σταματήσεις.
Β: Δεν έχεις ονειρευτεί ποτέ να ζεις μια κανονική ζωή.
Ν: Τι εννοείς κανονική ζωή; Μπάρμπεκιου στην αυλή και γήπεδο την Κυριακή;
Β: Ναι!
Ν: Η δικιά σου ζωή έτσι είναι δηλαδή;
Β: Όχι, ούτε καν. Η δικιά μου η ζωή είναι σκέτη καταστροφή. Έχω μια θετή κόρη που τα έχει παίξει επειδή ο αληθινός της πατέρας είναι μεγάλος κόπανος και εγώ και η γυναίκα μου είμαστε στα πρόθυρα διάλυσης του γάμου μας -του τρίτου δικού μου- επειδή σπαταλάω όλο τον χρόνο μου κυνηγώντας τύπους σαν εσένα. Αυτή είναι η ζωή μου.
Ν: Κάποιος κάποτε μου είπε πως σε αυτή τη δουλειά δεν πρέπει ποτέ να συνδεθείς με κάτι που να μην μπορείς να εγκαταλείψεις μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα αν νιώσεις την ένταση να σε πλησιάζει απειλητικά. Αν λοιπόν εσύ κυνηγάς εμένα και κινείσαι όταν κινούμαι, πως ακριβώς περιμένεις να κρατήσεις ζωντανό έναν γάμο;
Β: Ενδιαφέρουσα οπτική. Εσύ δηλαδή είσαι καλόγερος;
Ν: Έχω μια γυναίκα.
Β: Και τι της λες;
Ν: Της λέω ότι είμαι πλασιέ.
Β: Και αν δηλαδή με δεις να σκάω από την γωνία και να έρχομαι να σε πιάσω θα την αφήσεις έτσι απλά. Χωρίς ούτε ένα αντίο;
Ν: Έτσι πρέπει.
Β: Αυτό δεν είναι ζωή.
Ν: Είναι αυτό που είναι. Αλλιώς θα κάναμε και οι δύο κάτι άλλο φίλε μου.
Β: Δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο.
Ν: Ούτε εγώ.
Β: Και δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο.
Ν: Ούτε εγώ.
(Μια μεγάλη στιγμή λαμβάνει χώρα σε αυτό το σημείο: οι δυο τους κοιτάζονται με αληθινή, βαθιά συμπάθεια στα βλέμματά τους, καταλαβαίνουν ότι έχουν απέναντί τους κάποιον που μπορεί να δείξει κατανόηση σε αυτό που είναι. Και ο διάλογος συνεχίζεται:)
Β: Βλέπω πολύ συχνά ένα μακάβριο όνειρο. Κάθομαι σε ένα μεγάλο τραπέζι και όλα οι νεκροί όλων των υποθέσεων που έχω αναλάβει κάθονται εκεί και με κοιτάνε. Με τα κεφάλια τους μαυρισμένα γιατί έχουν δεχθεί σφαίρα και τους βρήκαν δυο εβδομάδες μετά την δολοφονία τους επειδή οι γείτονες κατήγγειλαν την άσχημη μυρωδιά. Και απλά με κοιτάνε.
Ν: Τι σου λένε;
Β: Τίποτα.
Ν: Δεν μιλάνε;
Β: Όχι. Απλά στέκονται εκεί και κοιταζόμαστε. Και αυτό είναι, έτσι τελειώνει το όνειρο.
Ν: Εγώ βλέπω ότι πνίγομαι και πρέπει να ξυπνήσω για να αναπνεύσω αλλιώς θα πεθάνω.
Β: Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;
Ν: Ναι. Ότι θες παραπάνω χρόνο.
Β: Παραπάνω χρόνο για να κάνεις αυτό που θες;
Ν: Ακριβώς.
Β: Το κάνεις αυτή τη στιγμή;
Ν: Όχι ακόμα
(Η συζήτηση γίνεται πολύ φιλική. Ο Πατσίνο υπενθυμίζει ότι στο τέλος της ημέρας θα είναι ακόμα εχθροί:)
Β: Καθίσαμε εδώ σαν κανονικοί φίλοι. Εσύ κάνεις αυτό που κάνεις, εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Και τώρα που βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, αν χρειαστεί να σε σκοτώσω δεν θα μου αρέσει. Αλλά θα σου πω κάτι: αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε εσένα και κάποιον κακομοίρη που θα αφήσεις χήρα τη γυναίκα του, αδερφέ θα πέσεις εσύ!
Ν: Υπάρχει και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος. Κι αν με στριμώξεις και αναγκαστώ να σε σκοτώσω εγώ. Γιατί ότι και να γίνει δεν πρόκειται να μου σταθείς εμπόδιο. Βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, ναι. Αλλά δεν θα διστάσω. Ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Β: Μπορεί να γίνει κι έτσι. Ή ποιoς ξέρει.
Ν: Ή ίσως και να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ…
Με δεδομένο πως ενδέχεται να υπάρχουν ανάμεσά μας διάφοροι ιερόσυλοι που δεν έχουν δει αυτή την ταινιάρα, δεν θα κάνω σπόιλερ για το τι γίνεται στη συνέχεια.
Πατήστε απλά το play στο Netflix και απολαύστε την.
Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, τίποτα δε θα μοιάζει όπως πριν…