Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και για περίπου μια δεκαετία άνθισε (προτού μαραζώσει…) ένα ιδιότυπο και πολύ αγαπημένο για πολλούς, είδος θρίλερ.
Ήταν οι λεγόμενες teenage horror movies, θρίλερ δηλαδή με πρωταγωνιστές χαρακτήρες που είτε ήταν έφηβοι είτε μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο.
To «Helloween», το «Παρασκευή και 13» και ο «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» υπήρξε η… «αγία τριάδα» του είδους.
Κάθε ένας από αυτούς τους τίτλους είχε και μπόλικα σίκουελ και οι έφηβοι της εποχής, βλέποντας χαρακτήρες με τους οποίους μπορούσαν να ταυτιστούν, πήγαιναν όσο πιο συχνά μπορούσαν στο σινεμά για να δουν μια τέτοια ταινία και να τρομοκρατηθούν: μια ολόκληρη γενιά την έβρισκε να τρομάζει και να ουρλιάζει μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Τα χρόνια πέρασαν, η γενιά αυτή μεγάλωσε και άλλαξε προτιμήσεις, οι εν λόγω ταινίες φθάρθηκαν από την αλλαγή της κινηματογραφικής μόδας.
Η δεκαετία του ’90 βρήκε το είδος να είναι παντελώς υποτιμημένο, τους θεατές που κάποτε το αποθέωναν να τον σνομπάρουν ως μια παιδική κατάσταση και τις ταινίες που το τίμησαν να θεωρούνται ανοιχτά b-movies.
Έφηβοι όμως θα υπάρχουν πάντα και θα έχουν τις ίδιες αγωνίες. Κάπως διαφοροποιημένες ανάλογα με την εποχή αλλά περίπου ίδιες.
Και η γενιά του MTV άξιζε ένα δικό της «teenage horror movies» ρεύμα. Το είδος εκσυγχρονίστηκε, οι αίθουσες ξανακατακλύστηκαν, νέα franchise με μπόλικα σίκουελ έκαναν την εμφάνισή τους και -όπως ήταν λογικό- το είδος «ξανακοιμήθηκε» μετά από μερικά χρόνια.
Και αν πλέον μεγαλώσαμε και με την σειρά μας όλοι εμείς, εμείς που την δεκαετία του ’90 ήμασταν μικροί και φοβόμασταν με ταινίες που σήμερα ανοιχτά χαρακτηρίζουμε β’ διαλογής, δεν είναι αργά ποτέ για μια βουτιά σε εκείνες τις αναμνήσεις.
Τα πιο χαρακτηριστικά εφηβικά θρίλερ της δεκαετίας του ’90 λοιπόν:
Scream
Η απαρχή όλων, το τοτέμ του είδους για τα 90s, η ταινία που ζωντάνεψε ξανά την φάση.
Ποιος θα το έλεγε στον μακαρίτη τον Γουές Κρέιβεν ότι εκτός από τον «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες» θα έμενε στην ιστορία και για μια ακόμα σειρά εφηβικών θρίλερ.
Το «Scream» υπήρξε τομή για το είδος, έγινε χαρακτηριστικό συστατικό της ποπ κουλτούρας μέχρι και σήμερα: η μάσκα του δολοφόνου είναι μια από τις πιο κλασικές μάσκες του κινηματογράφου.
Με δομικό στοιχείο της αφήγησής του τον αυτοσαρκασμό και την αυτο-αποδόμηση, η εν λόγω (τετραμερής) σειρά ταινιών με κάθε νέα κυκλοφορία του franchise έγραφε ιστορία ξανά και ξανά.
Ακόμα και το τέταρτο μέρος της (γυρισμένο το 2011 δηλαδή αφού έμοιαζε πλέον ξεπερασμένη η φάση) είναι έπος.
Κυρίως, πήρε τόσο σοβαρά τον εαυτό μέσω της συνείδησης πως πρόκειται για ταινίες που δεν είναι και τόσο σοβαρές. Μεγάλε Γουες Κρέιβεν τα σέβη μας!
Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι
Μια παρέα εφήβων που μόλις τελείωσε το σχολείο και ετοιμάζεται για το πρώτο ανέμελο καλοκαίρι της ενήλικης ζωής της, μπλέκεται σε ένα ατύχημα σκοτώνει έναν τύπο με το αμάξι.
Μεθυσμένα τα παιδιά αλλά καταλαβαίνουν πως αυτό μπορεί να τους καταστρέψει τις ζωές. «Εξαφανίζουν» λοιπόν το πτώμα και ορκίζονται πως δεν θα αναφέρουν ποτέ ξανά αυτή την εφιάλτικη νύχτα.
Έλα, όμως, που μάλλον κάποιος τους έχει πάρει χαμπάρι και ένα χρόνο μετά, ένας μυστηριώδης δολοφόνος με γάντζο αντί για χέρι που «ξέρει τι έκαναν πέρυσι το καλοκαίρι» αρχίζει και τους κυνηγάει έναν προς ένα.
Το πιο άμεσο αδερφάκι του Scream, αν και πλέον δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης, τότε οι φαν ήταν χωρισμένοι για το ποια από τις δυο ταινίες ήταν πιο τρομακτική.
Κλασσική horror τριλογία μιας και βγήκαν άλλες δυο συνέχειες (με την τρίτη να είναι χάλια πάντως…), το «Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι» είναι από τα must see του είδους.
Βλέπω τον θάνατό σου
Θα κλέψουμε λίγο τώρα μιας και το «Βλέπω τον θάνατό σου» κυκλοφόρησε το 2000 και άρα οριακά όχι την δεκαετία του ’90 αλλά αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία επί της ουσίας, άλλωστε υπήρξε τμήμα εκείνης της περιόδου.
Η μεταφυσική προσθήκη στο είδος, το «Βλέπω τον θάνατό σου» υπήρξε αγνός και καθαρός τρόμος και το ανάλογο του «Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες» για την Χ-Generation. Μερικοί εφήβοι καταφέρνουν να «ξεγελάσουν» το θάνατο με το να αποφύγουν ένα αεροπορικό δυστύχημα αλλά ο Θάνατος τους έχει ακόμα στη λίστα και αρχίζει να τους κυνηγάει για τους εξοντώσει.
Πραγματική απόλαυση, αγαπήθηκε όσο λίγα εφηβικά θρίλερ και δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε τις πέντε ταινίες!
Παραδόξως ήταν όλες μια απόλαυση, το franchise οριακά έχασε την φρεσκάδα στο πέμπτο μέρος όταν και τελικά τερματίστηκε. Εντάξει, ίσως και το νούμερο 4 να μην ήταν τόσο καλό. Τα τρία πρώτα πάντως ήταν σούπερ.
Urban Legends
Το πιο υποτιμημένο franchise της εποχής αλλά με φανατικό κοινό, το Urban Legends δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες χαρακτηριστικές ταινίες της εποχής.
Εκκινούμενο από τους αστικούς θρύλους γύρω από μακάβριες δολοφονίες και έναν… μυστηριώδη παρανοϊκό δολοφόνο που τους αντιγράφει με θύματα τους σπουδαστές ενός αμερικανικού κολεγίου, η ταινία που γνώρισε στα μαζικά κοινά τον Τζάρεντ Λέτο, αν και πάσχει από έλλειψη αυτοσαρκασμού (και αυτό ήταν το πραγματικά πρωτοποριακό στο Scream) δομείται πάνω σε μια πολύ στιβαρή (για τα δεδομένα του είδους πάντα…) whodunit ατμόσφαιρα και αν και νιώθεις πως έχεις ξαναδεί την ίδια ταινία πολλές φορές, τελικά καταλήγεις να… τρως τα νύχια σου από την αγωνία.