Την σήμερον ημέρα γνωρίζεις ότι αν βγει στο σινεμά μια ταινία βασισμένη σε κάποιον υπερήρωα αυτό θα γίνει μόνο στο πλαίσιο ενός κινηματογραφικού σύμπαντος. Τα παλιά τα χρόνια ωστόσο δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Τα παλιά τα χρόνια έβγαινε μια ταινία και… τέλος! Ήταν απλά μια ταινία. Είχε αρχή, μέση, τέλος και στην τελική αν γούσταρες μπορεί να έβγαινε και σίκουελ. Αυτή η φάση με τα σύμπαντα που ενώνονται από όλες τις μεριές και έχτιζαν κεντρική ιστορία και sublots αφορούσε μόνο τα κόμιξ.
Όχι πως μας χαλάει όλο αυτό το θέμα με τα σύμπαντα αλλά όπως και να το κάνεις αναπολούμε και τις εποχές που ορισμένα graphic novel μεταφερόντουσαν ΑΥΤΟΥΣΙΑ στο σινεμά. Κόμιξ ιστορίες που ουσιαστικά ήταν σαν μυθιστορήματα, δεν αποτελούσαν κομμάτι καμιάς χρονικής ακολουθίας κανενός σύμπαντος και απλά έλεγαν μια ιστορία. Και ήταν τόσο καλή που άξιζε απλά να μεταφερθεί ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ στο σινεμά.
Όπως για παράδειγμα το «V for Vendetta»:
Ή το Watchmen:
Αν και είναι μάλλον αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο, ακολουθούν πέντε υπερηρωικά graphic novel που ΠΡΕΠΕΙ να μεταφερθούν στο σινεμά και που κάποιοι θα ήθελαν πολύ να έχουν αμέτρητα εκατομμύρια απλά για να τα γυρίσουν:
«Kingdom Come» (1996) των Αlex Ross και Μark Waid
Ένα από τα καλύτερα υπερηρωικά graphic novel που έχουν γραφτεί ποτέ, με απίστευτο βάθος, μπόλικες πολιτικές αλληγορίες, αμέτρητα φιλοσοφικά ερωτήματα και πάνω από όλα, ένα αριστουργηματικό σενάριο που δεν γίνεται να μην το αγαπήσεις, το «Kingdom Come» είναι μια ιστορία από το μέλλον: το μέλλον του κόσμου της διαλυμένης πλέον Justice League, εκεί όπου ο γερασμένος και απογοητευμένος από την ανθρωπότητα Σούπερμαν έχει αποσυρθεί σε ένα χωράφι και ζει σαν κανονικός άνθρωπος και ο Μπάτμαν δεν βγαίνει ποτέ πια από την σπηλιά του αφού άλλωστε δεν μπορεί καλά-καλά να περπατήσει. Μια σειρά από γεγονότα που ενδέχεται να καταστρέψουν τον κόσμο όμως κάνουν επιτακτική την επιστροφή τους στην δράση. Όμως τίποτα δεν είναι όπως παλιά… ΕΠΟΣ! Η ανθρωπότητα ΟΦΕΙΛΕΙ στον εαυτό της να το δει σε ταινία.
«Luthor» (2005) των Brian Azzarello και Lee Bermejo
Αυτή είναι η ιστορία ενός κακού: του Λεξ Λούθορ, του αιώνιου εχθρού του Σούπερμαν. Για την ακρίβεια, ενός πανέξυπνου τύπου, μιας ιδιοφυΐας που εκνευρίζεται από το γεγονός ότι όλη η ανθρωπότητα ασχολείται με αυτόν τον εξωγήινο (τον Σούπερμαν) λες και είναι κάτι πιο σημαντικό από την δικιά του ασύλληπτη ευφυΐα. Ο Λούθορ θέλει απλά να νικήσει τον Σούπερμαν για να δείξει σε όλη την Γη ότι δεν είναι ανίκητος, ότι ένας άνθρωπος -μόνο ένας…- μπορεί να τον νικήσει. Όλη η ιστορία είναι από την σκοπιά του Λούθορ, ο Σούπερμαν μόλις και μετά βίας εμφανίζεται. Άλλωστε ο κόσμος δεν τον βλέπει ακριβώς, βλέπει μόνο την σκιά του και ίσα που προλαβαίνει να αντιληφθεί τις κινήσεις του. Σκοτεινό σαν την ψυχοσύνθεση του βασικού ήρωα, το «Luthor» είναι μια ιστορία που χαίρεσαι να διαβάζεις με ένα φινάλε που σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, σε κάνει να θες να χειροκροτήσεις αυτή την αριστουργηματική εξέλιξη. Αν το βλέπαμε στο σινεμά δηλαδή σίγουρα κάποιοι μέσα από την αίθουσα θα χειροκροτούσαν.
«Old Man Logan» (2008) του Mark Millar
Το πρόσφατο «Logan» μπορούμε να πούμε πως πάτησε ελαφρά πάνω του αλλά όπως και να έχει συνολικά δεν έχει καμία σχέση πέρα από το γεγονός ότι ο Wolverine είναι γέρος. Κατά τα άλλα το «Old Man Logan» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε ένα φουτουριστικό, μετα-αποκαλύπτικο και εντελώς γουέστερν περιβάλλον όπου όλοι οι υπερήρωες έχουν σκοτωθεί και οι κακοί κάνουν κουμάντο, ο Logan είναι απλά ένας ήσυχος οικογενειάρχης με ένα βαρύ, αδιευκρίνιστο παρελθόν να τον ψυχοπλακώνει και να τον κάνει να έχει γίνει ένας φουκαράς, οριακά πασιφιστής τυπάκος που απλά θέλει την ησυχία του. Ένα ταξίδι μαζί με έναν παλιό φίλο, αποτέλεσμα της ανάγκης του να βρει λεφτά για να μην χάσει τη φάρμα του και πεινάσει η οικογένειά του, θα ξυπνήσει τον παλιό Wolverine ξανά και ταυτόχρονα όλους τους προσωπικούς δαίμονές του. Τυπικό γουέστερν road story με όλους τους κανόνες του είδους, το «Old Man Logan» είναι η απόδειξη πως η καλύτερη ταινία για τον Wolverine ακόμα δεν έχει γυριστεί…
«Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb και Tim Sale
Ίσως η καλύτερη ιστορία κόμιξ με πρωταγωνιστή τον Μπάτμαν, αν μεταφερόταν όπως είναι στην μεγάλη οθόνη όλος ο κόσμος θα διχαζόταν ανάμεσα σε αυτό και το «Dark Knight». Νουάρ αισθητική και ατμόσφαιρα, πάμπολλες αναφορές και μπόλικοι οπτικοί φόροι τιμής στον «Νονό» και μια τυπική whodunnit υπόθεση με έναν δολοφόνο που «χτυπάει» μόνο τις γιορτινές μέρες (τον Holiday Killer όπως τον αποκαλεί ο Τύπος), πρόκειται για μια εντελώς σκοτεινή και πανέξυπνη ιστορία και τον ορισμό του αστυνομικού θρίλερ με μια υπόθεση-σπαζοκεφαλιά. Το «The Long Halloween» είναι η επιστροφή του Μπάτμαν στις νουάρ ρίζες του και ταυτόχρονα το απόγειο της θεματικής του εξέλιξης. Με ένα σεμιναριακό «χτίσιμο» πλοκής και τους δημιουργούς κυριολεκτικά να μας χειραγωγούν από σελίδα σε σελίδα αναφορικά με το ποιος είναι ο δολοφόνος, το έπος της σάπιας Γκόθαμ Σίτι δεν παίζει να μην μείνει για πάντα στην καρδιά όποιου το διαβάσει.
«Superman: Red Son» (2003) του Mark Millar
Τι θα γινόταν αν ο Σούπερμαν δεν έπεφτε στην Αμερική αλλά στη Σοβιετική Ένωση; Πως θα εξελισσόταν ο Ψυχρός Πόλεμος αν οι Σοβιετικοί είχαν με το μέρος τους τον πιο δυνατό και χαρισματικό «άνθρωπο» στον κόσμο; Κι αν στην κόντρα Λούθορ-Σούπερμαν διακυβευόταν η παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία; Σε όλα αυτά τα «what if» ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει ο Mark Millar που αντιστρέφοντας τον ρόλο του Στάλιν για την Σοβιετική Ένωση («κόκκινος μπαμπάς») δίνει σε αυτόν τον εναλλακτικό Σούπερμαν έναν ρόλο στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα! Δομικά πολιτικοποιημένο, το «Red Son» μέσα από μια εξαιρετική ιστορία θέτει ζητήματα περί εξουσίας και περί της φύσης της ελευθερίας μέσα από μια πολιτική παραβολή. Θα χρειαζόταν ένας σκηνοθέτης με πολλά κότσια για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο αλλά είναι δεδομένο: θα άφηνε εποχή.