Πριν πολλά πολλά χρόνια η κόμιξ κουλτούρα ήταν μια πολύ υποτιμημένη κατάσταση. Για τους περισσότερους ήταν μια παιδική ενασχόληση, όταν μεγάλωνες δεν ήταν λογικό να συνεχίζεις να ασχολείσαι με αυτή. Ούτε λίγο, ούτε πολύ η κόμιξ μυθολογία συνοψιζόταν στον χαρακτηρισμό «μικι-μάου».
Χρειάστηκαν χρόνια, πάρα πολλές προσπάθειες, ορισμένοι τολμηροί και οραματιστές δημιουργοί καθώς και κάποιες ιστορίες με πρωταγωνιστές σούπερ ήρωες που ήταν πραγματικά βαθιές, ενήλικες ιστορίες, ώστε τελικά να γίνει κατανοητό πως οι χαρακτήρες των κόμιξ και οι ιστορίες τους έχουν βάθος και υπόβαθρο, ανοίγουν διαλόγους, κάνουν κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, εκκινούν φιλοσοφικές συζητήσεις, δεν είναι απλά θέαμα για το θέαμα αλλά ένα είδος εφάμιλλο κάθε μυθολογίας που σέβεται τον εαυτό της.
Τα κόμιξ ήταν και είναι αυτό: η σύγχρονη μυθολογία και στην υπηρεσία αυτής της κουλτούρας είχαν ξεκινήσει να κινούνται και οι ταινίες κόμιξ. Μέχρι που η Marvel αποφάσισε να στήσει κινηματογραφικό στούντιο και να το κάνει μέσω της Disney.
Η σύμπραξη Disney-Marvel ήρθε για να πει στα μαζικά κοινά: «όχι! Τα κόμιξ είναι μίκι-μάου. Μακριά από εσάς τα δουλεμένα σενάρια και οι σκεπτόμενες περιπέτειες. Ζήτω τα εύκολα μπλοκμπάστερ και τα ποπ κορν! Ζήτω η επέλαση της Disney στην κουλτούρα των κόμιξ». Το κοινό και οι κριτικοί προσαρμόστηκαν στην Disney ευκολία του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel και οι (ας είμαστε ευγενικοί…) ελαφριές προσεγγίσεις της έγιναν πρότυπο για το είδος. Δυστυχώς.
Το «Batman V Superman: The Dawn of Justice» δίχασε το κοινό: οι παλιοί οπαδοί των εν λόγω ταινιών γούσταραν, οι νέοι, οι διαμορφωμένοι από την Marvel αισθητική οπαδοί την μίσησαν. Οι κριτικοί την έθαψαν με χαρακτήρισμούς που κάποτε θα ήταν τιμητικοί για μια ταινία τέτοιου είδους: «πολύ σκοτεινή», «επιχειρεί να θίξει φιλοσοφικά ζητήματα», «δεν έχει πολλά αστεία», «παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της». Η τάση της εποχής επέβαλε άμεση μαρβελοποίηση και η DC γνώρισε την μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της από την άσπονδη εχθρό της: προσαρμόστηκε στην μόδα της Marvel!
Η σόλο ταινία της Wonder Woman, που είχε κλέψει καρδιές με την εμφάνισή της στο BvS, είναι το πρώτο δείγμα της ηγεμονίας της Marvel έναντι της DC: όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια ταινία της Marvel είναι μαζεμένα σε μια ταινία της DC, το κινηματογραφικό παρελθόν της οποίας υπήρξε συνυφασμένο με την σκοτεινιά των κόμιξ. Χαρούμενοι οι κριτικοί κραυγάζουν: «Επιτέλους μια καλή ταινία από την DC». Στην πραγματικότητα εννοούν: «Επιτέλους μια Marvel ταινία από την DC».
Πρόχειρο σενάριο, αποστειρωμένη ατμόσφαιρα, παιδικοί διάλογοι, άπειρα, εξαντλητικά πολλά «αστειάκια» για να ελαφραίνει η (ήδη ελαφριά) ιστορία, τόσα πολλά που από ένα σημείο και μετά αναρωτιέσαι αν βλέπεις όντως την κανονική Wonder Woman ή κάποια παρωδία της, η νέα ταινία της DC είναι απλά μια κόμιξ ταινία της σειράς που την ξεχνάς όταν βγαίνεις από τον κινηματογράφο. Όχι, λάθος. Τις ταινίες της Marvel ξεχνάς όταν βγαίνεις από τον κινηματογράφο, το «Wonder Woman» δεν το ξεχνάς.
Διότι θυμάσαι την επική εμφάνισή της στο «BvS» και αναρωτιέσαι: που πήγε αυτός ο γυναικείος, τσαμπουκαλεμένος χαρακτήρας; Γιατί εξαφανίστηκε τώρα που μπορούσε να έχει μια ολόκληρη ταινία δικιά της; Γιατί έδωσε τη θέση της σε αυτόν τον κωμικό χαρακτήρα που θα έκανε αστυνομική κομεντί με την Σάντρα Μπούλοκ να μοιάζει αριστούργημα;
Και δεν είναι μόνο η ίδια η Wonder Woman. Σε αυτή την ταινία τα πάντα μοιάζουν λάθος. Ακόμα και η παράδοση των καλοδουλεμένων villain που χαρακτήριζε την DC εδώ πάει περίπατο: οι «κακοί» είναι κάτι καρικατούρες για να γελάει ο κόσμος, δεν σε πείθουν ποτέ, η μόδα της Marvel έχει επίδραση και σε αυτό!
Θα μπορούσα να γράφω αρνητικά για ώρες αλλά θα αρκεστώ σε δύο ακόμα σημεία:
-Ο -και καλά- φεμινιστικός χαρακτήρας της ταινίας είναι μια φάρσα. Αν αυτό είναι η φεμινιστική ταινία που διαφημίζουν όλοι, να ξέρετε ότι εγώ είμαι ο Σούπερμαν. Ο φεμινισμός αυτής της ταινίας εξαντλείται όταν στην πλοκή εμφανίζεται μια γυναίκα που δεν έχει τις τέλειες αναλογίες της πρωταγωνίστριας και των υπόλοιπων Αμαζόνων (μην με βάζετε τώρα να εξηγώ τα βασικά…), κοινώς όταν στην ταινία εμφανίζεται μια παχουλή γυναίκα. Τότε ξεπροβάλει το στερεότυπο της χαζής χοντρούλας που απλά υπάρχει στην ταινία για να μας κάνει να γελάμε, κοινώς αποτελεί έναν χαρακτήρα για χλευασμό. Εντελώς φεμινιστική προσέγγιση, μπράβο «Wonder Woman», η αναπαραγωγή τέτοιων στερεοτύπων είναι που τιμάει το γυναικείο φύλο στο σινεμά.
-Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος παρουσιάζεται ως ένα αποτέλεσμα συμπτώσεων, ως μια κακιά στιγμή που απλά κάποιοι παρανοϊκοί συνέχισαν να συντηρούν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το «Wonder Woman» παίρνει ένα ιστορικό γεγονός, ένα από τα σημαντικότερα ίσως του 20ου αιώνα και αντί να μπει σε μια διαδικασία να «χτίσει» γύρω από αυτό μια ικανοποιητική ιστορία, το ξεφτιλίζει σαν να επρόκειτο απλά για το καπρίτσιο κάτι αστείων villain. Θα μου πείτε: «μα καλά, από μια κόμιξ ταινία τι περιμένεις; Εμβάθυνση;». ΑΚΡΙΒΩΣ. Αυτό περιμένω από μια κόμιξ ταινία. Και αυτό ΠΡΕΠΕΙ να περιμένει συνολικά το κοινό, ειδικά όταν η πλοκή της ταινίας τοποθετείται στην μέση μιας ιστορικής περιόδου όπως ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Δείτε το «Watchmen», συγκρίνετέ το με το «Wonder Woman» και θα καταλάβετε τι εννοώ…
Οι ταινίες κόμιξ είναι απαιτητικές, δεν πρέπει να είναι ανάλαφρες. Αν είναι ανάλαφρες είναι κακές. Και το «Wonder Women» είναι ακριβώς αυτό: μια κακή ταινία.
Η μόδα των κόμιξ ταινιών που δεν έχουν να πουν τίποτα και καυχιούνται για αυτό είναι η πιο καταστροφική μόδα για το είδος. Η ολίσθηση της DC σε αυτή την τάση θα είναι μια ντροπιαστική στιγμή για την μεγαλύτερη εταιρεία κόμικς που υπήρξε ποτέ.
Στο σχολείο, μας έλεγαν πως «η αρχαία Ρώμη κατεκτησε την αρχαία Ελλάδα με τα όπλα αλλά η αρχαία Ελλάδα κατέκτησε την αρχαία Ρώμη με το πνεύμα». Μετά την κυκλοφορία της «Wonder Woman», μπορούμε να παραφράσουμε αυτή την φράση ως εξής: «Η DC κατεκτησε την Μarvel με τον Μπάτμαν, τον Σούπερμαν και όλο το σκοτεινό και ενήλικο σύμπαν της αλλα η Marvel κατέκτησε την DC με την αισθητική της».