Χριστούγεννα. Η εποχή των παιδιών. Μια περίοδος φτιαγμένη για να ακούς παιδικές, χαρούμενες φωνούλες τη στιγμή που ανοίγουν τα δώρα τους, Άγιους Βασίληδες να κατακλύζουν την πόλη, στολίδια στους δρόμους και διάφορα τέτοια οικογενειακά πραγματάκια.
Όμως το κακό δεν παύει ποτέ να υπάρχει. Ακόμα και αυτές τις χαρούμενες μέρες, τα διαβολικά πλάσματα αυτού του κόσμου συνεχίζουν να ζουν. Και, λόγω της αντίθεσης με το αρμονικό κλίμα που επικρατεί κατά τα άλλα, μοιάζουν ακόμα πιο τρομακτικά.
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα Γκρέμλινς!
Σε περίπτωση που τα Γκρέμλινς σου ερχόντουσαν στο μυαλό διαβάζοντας την συγκεκριμένη περιγραφή, σημαίνει ότι έχεις την κατάλληλη ηλικία, τα έχεις ζήσει και ξέρεις τι σημαίνει το όνομά τους.
Σε περίπτωση που δεν τα έχεις ακουστά να σε πληροφορήσουμε πως ένα ολόκληρο sublot από την δεύτερη σεζόν του Stranger Things είναι φόρος τιμής στα Γκρέμλινς…
(Και γενικά, όλοι εσείς που βλέπετε Stranger Things και δεν καταλαβαίνετε τις αναφορές στα 80s καθίστε να εντρυφήσετε λίγο σε αυτά, θα δείτε με άλλο μάτι το σίριαλ).
Το 1984 λοιπόν, ο Κρις Κολόμπους, ο άνθρωπος που τα επόμενα χρόνια θα έμενε στην ιστορία ως ο δημιουργός της απόλυτης παιδικής χριστουγεννιάτικης ταινίας, του «Μόνος στο σπίτι», δημιούργησε και την απόλυτη αντι-χριστουγεννιάτικη ταινία…
Η ιδέα για αυτά τα διαβολικά πλάσματα που έρχονται και σκορπούν τον πανικο χριστουγεννιάτικα, δεν ήταν ακριβώς του Κολόμπους βέβαια. Αν ταξιδέψουμε στον χρόνο θα δούμε πως προέρχεται από το παιδικό βιβλίο «The Gremlins», που είχε κυκλοφορήσει το 1943, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάλιστα, η Ντίσνεϋ είχε γυρίσει και μια ταινία κινουμένων σχεδίων εμνευσμένη από το βιβλίο, όπου ο Μίκι Μάους πάλευε με ένα Γκρέμλιν πάνω σε αεροσκάφος….
Ο Κολόμπους ωστόσο προσέθεσε σε αυτά το χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Ο ίδιος έχει πει πως η ιδέα του ήρθε ένα βράδυ που στη σοφίτα του σπιτιού του ακουγόντουσαν ενοχλητικοί ήχοι από διάφορα τρωκτικά και έκατσε και έγραψε το σενάριο. Στη συνέχεια το έδειξε στον Σπίλμπεργκ και όλα πήραν τον δρόμο τους…
Η ιστορία ξεκινάει σαν τυπική χριστουγεννιάτικη ταινιούλα και καταλήγει μια μαύρη κωμωδία: μια οικογένεια αγοράζει ένα παράξενο αλλά γλυκούλι κατοικίδιο, του δίνει και όνομα (Γκίζμο) και αυτό το άκακο και καλούλι ζωάκι συνυπάρχει με την χαρούμενη οικογένεια. Μέχρι που πέφτει νερό πάνω του…
Τότε φαίνεται πως αυτό είναι μια καταστροφική επιλογή. Ο Γκίζμο πολλαπλασιάζεται σε μικρότερα ζωάκια, τα οποία στη συνέχεια μεταμορφώνονται σε κάτι τρομακτικά τερατάκια, τα Γκρέμλινς, τα οποία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο διάβα τους…
Παρά την βίαιη λογική της, η ταινία ήταν πολύ light σε σχέση με αυτό που είχε αρχικά ο σκηνοθέτης στο μυαλό του. Η μαύρη κωμωδία που τελικά προέκυψε ήταν πολύ πιο μακριά από το πνεύμα του αρχικού σεναρίου. Ο Σπίλμπεργκ (που πάντως μόνο για κινηματογραφική ατολμία δεν μπορεί να κατηγορηθεί) δεν ήθελε να το παρακάνει και έκοψε πολλές σκηνές που διαφοροποίησαν αποφασιστικά την ταινία.
Για παράδειγμα κόπηκε η σοκαριστική σκηνή που έδειχνε τη μητέρα του νεαρού Μπίλι να δολοφονείται εν ψυχρώ από τα Γκρέμλινς με το κεφάλι της να κατρακυλά από τις σκάλες, καθώς κι εκείνες στις οποίες τα Γκρέμλινς καταβρόχθιζαν όχι μόνο το σκύλο του Μπίλι, αλλά και ανθρώπους στα Mc Donald’s, αδιαφορώντας για τα φαγητά.
Τα Γκρέμλινς στοίχειωσαν παιδικά όνειρα στα 80s, βγήκε και ένα σίκουελ μάλιστα, με αυτή την μορφή. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν το αρχικό σενάριο του Κολόμπους είχε μείνει άθικτο…