Ξέρετε ποιο είναι το κακό του να έχεις τη δυνατότητα να δεις μαζεμένα όλα τα επεισόδια μιας σειράς; Ή μιας σεζόν; Φυσικά δεν περιμένω απάντηση. Γιατί δεν μπορώ να σας ακούσω. Είναι ότι τα τελειώνει κανείς πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνει να αντικαταστήσει το κενό που του δημιουργεί η απουσία. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με το Black Mirror. Θα συνέβαινε για την ακρίβεια, αν δεν υπήρχε το επεισόδιο Hang the dj.
Πρόκειται για το 4ο επεισόδιο της 4ης σεζόν που έκανε shout out στο κορυφαίο επεισόδιο όλων των σεζόν, το San Junipero. Πάλι έχουμε να κάνουμε με μια αναζήτηση των ψυχών και των συνειδήσεων. Μια ερωτική ελεγεία. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με δύο γριές γυναίκες που ερωτεύτηκαν η μία την άλλη μέσα στην προσομοίωση και περιπλανήθηκαν μαζί στις αγαπημένες τους δεκαετίες. Ούσες νέες και όμορφες. Τώρα έχουμε να κάνουμε για την αναζήτηση του λεγόμενου έτερον ήμισυ.
Οι άνθρωποι στο Hang the dj εναποθέτουν τα ηνία της ερωτικής τους ζωής, των σχέσεων τους, σε μια εφαρμογή. Αυτή η εφαρμογή φροντίζει για τα πάντα. Το πρώτο ραντεβού, τη γνωριμία, τη διαμονή σε ένα σπίτι, την διαδικασία αναμονής για το πότε θα έχεις ραντεβού, αλλά κυρίως το πόσο θα κρατήσει μια σχέση. Μπορεί να είναι από μια ώρα μέχρι όλη σου τη ζωή.
Για να φτάσεις στο στάδιο του ισόβιου συντρόφου, πρέπει πρώτα να περάσεις από τα προηγούμενα. Πολλές σχέσεις της μιας βραδιάς, άλλες μακροχρόνιες. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να βρεθούν και στις δύο περιστάσεις. Στο τέλος έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για πάντα με τη μία ή τον έναν. Το μεγάλο διακύβευμα εδώ είναι το εξής: αν νιώσεις ότι κάποιος είναι ο άνθρωπος που θες να ζήσεις για πάντα μαζί του, αλλά η εφαρμογή σας έχει ορίσει ένα διάστημα 3 ετών για παράδειγμα, τι γίνεται; Γιατί με το που μπαίνεις στην κάπως Truman Show κοινωνία της εφαρμογής, υποκύπτεις σε κανόνες δίχως επιστροφή. Κι αν τους παραβείς, οι συνέπειες είναι αμείλικτες.
Μια ακραία και υπερβολική έκφανση του blind digital dating; Ίσως. Σε κάθε περίπτωση ένα τηλεοπτικό κομψοτέχνημα. Είναι στην ουσία το επεισόδιο που υπερβαίνει τη δύναμη ολόκληρης της 4ης σεζόν. Το φινάλε του Hang the Dj, με το Panic των Smiths ολοκληρώνει με έναν τέλεια ατελή τρόπο το σμίξιμο δύο ανθρώπων που αποφάσισαν να καταπατήσουν την εφαρμογή.
Η 4η σεζόν του Black Mirror αποδεικνύει πολλά πράγματα. Ότι ο δημιουργός της, ο Charlie Brooker, έχει πολλές ιδέες και ξέρει πως να τις αποτυπώσει. Με πρώτιστο σκοπό να απευθυνθεί σε κομμάτια του δικού του μυαλού και εν δευτέροις των θεατών. Θίγει επίσης πολλά ζητήματα. Γονικού ελέγχου, ερωτικών σχέσεων, οράματος γύρω από τα ηθικά όρια της ιατρικής τεχνολογίας. Το Hang the dj είναι μεν η Πάραλος, αλλά ότι το μοναδικό «ιερό πλοίο».
Η σειρά των επεισοδίων – με εξαίρεση το κορυφαίο Hang the dj – είναι κάπως έτσι στο μυαλό μου.
5. Crocodile
Ίσως το λιγότερο καλό από όλα τα επεισόδια του Black Mirror. Κι από τα 19. Απ΄όσα αντιλαμβάνομαι, ο στόχος του είναι να δείξει πως μπορεί να ξυπνήσει το ένστικτο της επιβίωσης και πως στην δολοφονία το δύσκολο κομμάτι είναι η αρχή. Επίσης, έρχεται κάπως ως αντίθεση στο White Christmas, όπου μια τεχνολογία έγινε εργαλείο στα χέρια της αστυνομίας σε επίπεδο άντλησης της αλήθειας κατά την κατάθεση, ενώ εδώ μιλάμε για το αντίθετο. Ένα εργαλείο, αυτό της βιντεοποίησης των αναμνήσεων, οδηγεί σε άσχημα αποτελέσματα.
4. Metalhead
Η τελευταία σκηνή δίνει μια κάποια αξία σε αυτό το επεισόδιο. Έχει ένα σημαντικό βαθύτερο νόημα, όμως δεν πάει πέρα απ΄αυτό. Σίγουρα ξεφεύγει αρκετά απ΄αυτό που θα περιμέναμε.
3. USS Callister
Πολύ έξυπνη και οργουελική αποτύπωση. Έχει συγκεκριμένα στοιχεία που φέρνουν ανατροπές και κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο. Δεν μιλάμε π.χ. για μια εμπειρία εμβύθισης. Ούτε για μια εικονική πραγματικότητα που μπορείς να την χτίσεις. Μιλάμε για μια παράλληλη διάσταση. Τα αντίγραφα ανθρώπων γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην πραγματική ζωή και κατ΄επέκταση πως δημιουργήθηκαν και βρέθηκαν στο παιχνίδι ενός ανθρώπου. Κανένα δεν έχει προσπαθήσει να απεγκλωβιστεί. Μέχρι που εμφανίζεται η μία. Εκείνη που παρακινεί όλους να γλιτώσουν. Καταπληκτικός Jesse Plemons σε αυτό το πρώτο επεισόδιο.
2. Arkangel
Το θέμα του γονικού ελέγχου εδώ αγγίζει νέα ύψη. Εκεί που ξεκινάει με το Arkangel και η μητέρα βλέπει κάθε κίνηση της κόρης της και φιλτράρει όλες τις εικόνες που εισέρχονται στη μνήμη της, σκέφτεσαι ότι θα δεις κάτι στερεοτυπικό. Μετά που σταματάει την εξάρτηση από την παρακολούθηση και αφήνει το παιδί να εκτεθεί στα ρίσκα και τους κινδύνους, πάλι μοιάζει να δείχνει πως προσαρμόζεται ένα παιδί που έμαθε τα πράγματα στον λάθος χρόνο. Εν τέλει, η επαναφορά του Arkangel τα ανατρέπει όλα. Εδώ ο Brooker βάζει τις δικές του ανησυχίες γύρω από την μητρική ασπίδα που περιβάλλει κάθε παιδί. Παίρνει σίγουρα βοήθεια κι από την ευρηματική Jodie Foster.
1. Black Museum
Εξίσου τρομερό με το Hang the dj. Τεχνολογίες που προσφέρουν στην ιατρική την εξέλιξη της. Τεχνολογίες που υπερβαίνουν το όριο της ηθικής. Ένας γιατρός μπορεί να αισθανθεί τον πόνο του κάθε ασθενή χωρίς τις σωματικές προεκτάσεις. Έτσι, μπορεί να αντιληφθεί πιο γρήγορα την ασθένεια τους. Όταν όμως ο πόνος γίνεται ο ξενιστής του κι αυτός ένα παράσιτο που προσκολλάται για να τον απολαύσει, η ιατρική χάνεται.
Μετά έχουμε την μετατόπιση της συνείδησης ενός κλινικά νεκρού στο κομμάτι του εγκεφάλου ενός ζωντανού. Το κομμάτι που δεν χρησιμοποίησε ποτέ. Το λεγόμενο ανεκμετάλλευτο πεδίο των νευρώνων. Είσαι διπλός στην αίσθηση, ο εσωτερικός σου εαυτός σου μιλάει, κουβαλάς έναν άνθρωπο μέσα σου. Το Black Museum κρύβει από κάτω του και μια αναφορά στην παμφάγα υλιστική και μανιοκατακτητική αντίληψη που επέδειξαν στο παρελθόν της Ιστορίας οι λευκοί. Λευκοί που σήμερα παίρνουν αξιώματα Προέδρων στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου.