Όταν κάθεσαι να δεις μια σειρά που έχει τίτλο The End of the Fucking World, ξέρεις ότι ο μηδενισμός των πάντων είναι αναπόφευκτος. Σε κάθε του έκφανση. Όταν αυτή η σειρά τοποθετεί στο κέντρο του κάδρου της δύο έφηβους που καταλαμβάνονται από ψυχοπαθείς ιδέες και οι φαντασιώσεις τους ή οι πράξεις τους γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στην λογική και την φυσιολογική εφηβική αταξία, τότε οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για παν ενδεχόμενο. Μόνο που όποια προετοιμασία κι αν κάνεις, το σοκ δεν το γλυτώνεις στο τέλος. Τίποτα δεν μπορεί να σε προδιαθέσει για αυτό που ολοκληρώνει την πορεία των δύο έφηβων 17χρονων.
Ας τα βάλουμε κάτω ένα ένα. Το The End of the Fucking World είναι η νέα σειρά του Netflix, βασισμένη στο dark comic του Charles S. Forsman. Επιχειρεί να τοποθετήσει πάρα πολλά πράγματα σε μια φρενήρη κατάσταση, σε μια ταχύτατη πορεία προς την παρακμή και το θάνατο. Μεταφορικό, κυριολεκτικό, παντός είδους.
Πρώτο βασικό που προσέχει κανείς στο The End of the Fucking World είναι το εξής. Η διαφυγή. Η απομάκρυνση απ΄όλα εκείνα που ορίζει η συνήθεια και οι εμπειρίες για τους νέους, για τους έφηβους. Ακόμα κι η δική τους ελευθερία μοιάζει ως προθάλαμος για την κοινωνική υποταγή. Γι΄αυτό ο δημιουργός θέλει τους δύο νέους να χλευάζουν ακόμα κι αυτό.
Ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία. Ο James Topher (που είχε εντυπωσιάσει στο επεισόδιο Shut Up and Dance του Black Mirror) έχει πείσει τον εαυτό του πως είναι ψυχοπαθής. Το αγαπημένο του χόμπι είναι να σκοτώνει ζώα και να τα ταριχεύει. Είναι προφανές ότι ο James δεν έχει κανένα φίλο. Εκτός από τη λεπίδα που αποτελεί το σύνηθες εργαλείο του. Η εισβολή της Alyssa (Jessica Barden, την είδαμε και στο Lobster) στην ζωή του τον αποπροσανατολίζει. Τον τραβάει σε ένα μέρος που ο ίδιος δεν έχει ιδέα ότι υπάρχει και δεν καταλαβαίνει ποτέ αν θέλησε να το δει.
Η Alyssa δεν είναι ψυχοπαθής. Αλλά μάλλον έχει την επιθυμία να παίξει με τα όρια αυτής της έννοιας. Θέλει να προκαλέσει τον υπόλοιπο κόσμο στην αναζήτηση του τι σημαίνει τελικά να είσαι νορμάλ 17 χρονών. Ή τι σημαίνει να είσαι το οτιδήποτε. Πώς είναι να μην σε ενδιαφέρει τη ταμπέλα θα κολλήσεις στην πόρτα του εαυτού σου;
Σε αυτόν τον ανελέητο παρορμητισμό σέρνει τον James. Και οι δυο τους θα βρεθούν μπροστά σε περιστάσεις που θα προτιμούσαν να μην τις είχαν αποζητήσει. Ειδικά ο James που ούτε με τον ίδιο του τον πατέρα δεν είχε ιδιαίτερες επαφές. Για τον James που έβλεπε στην Alyssa το πρωτόλειο του στις δολοφονίες ανθρώπων. Για τον James που η Alyssa τον καθυστέρησε αφάνταστα από το πλάνο του.
Τελικά την δολοφόνησε. Όχι όμως με την κυριολεκτική έννοια. Την δολοφόνησε με έναν τρόπο που ήταν διπλός φόνος. Ο ένας αφορούσε εκείνη. Ο άλλος αφορούσε τις όποιες διαφοροποιήσεις εσωτερικού κόσμου του γέννησε η παράλογα όμορφη συναναστροφή μαζί της. «Οι άνθρωποι μαθαίνουν τι σημασία έχουν ο ένας για τον άλλον». Έτσι κλείνει το The End of the Fucking World. Έτσι υπογράφεται ένα από τα πιο σοκαριστικά φινάλε που έχουμε δει σε σειρά. Ίσως και σε ταινία. Κοντράρουν άνετα τούτα εδώ.
Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο φινάλε ξεφεύγει από τα γραφόμενα στο comic, μου δίνει την ευκαιρία να αφήσω μια δική μου ερμηνεία στο τραπέζι και ως τροφή για σκέψη. Αν τοποθετήσεις σε δύο διαφορετικές αλλά ενωμένες εικόνες όλη τη σειρά πλην της τελευταίας σκηνής και την σκηνή αυτή τότε θα βρεις την ανάγνωση των γενεών της millenial εποχής. Των γεννημένων μερικά χρόνια πριν το 2000 και όσων γεννήθηκαν και θα γεννηθούν μετά απ΄αυτό.
Η σημασία των πραγμάτων παίρνει μια αίσθηση αδιαφορίας, ανουσιότητας. Όλα είναι φευγαλέα, άρα δεν χρειάζεται να σκεφτείς τις συνέπειες. Αρκεί να επιχειρήσεις να τα ζήσεις. Και τα ζεις στο όνομα μιας κάποιας επαγρύπνησης, μιας ενεργητικής ζωής. Αυτό που αντιλαμβάνεσαι με πολύ σκαιό τρόπο είναι ότι το κενό δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει. Γιατί έτσι είναι τα κενά. Όσο τα μπουκώνεις, τόσο ξεχειλίζουν και διατηρούν κενά.
Και έχει πάψει χρόνια ο καιρός που καλύπταμε τα κενά με όσο απαιτούσαν. Το φινάλε φέρνει αυτή τη συνειδητοποίηση. Καλύτερα να αφήσεις απείραχτο το κενό. Πότιζε το ελάχιστα. Μην πιστέψεις ποτέ ότι θα γεμίσει όσο χρειάζεται…