Οι περισσότεροι κωμικοί, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι μόλις τα φώτα σβήσουν το γέλιο φεύγει από τη ζωή τους. Η όρεξη για πλάκα και η διάθεση για κωμωδία γεννιούνται κι αναπνέουν μόνο στο πλαίσιο του ρόλου. Μετά πέφτει μαύρο. Μοιάζει σαν κάποιος άγραφος κανόνας. Οι άνθρωποι που είναι ταλαντούχοι στο κωμικό στοιχείο δημιουργούνται από τη δυστυχία. Απλώς έχουν την ικανότητα να την διακωμωδήσουν και να γελοιοποιήσουν τον πόνο τους. Σαν μια άμυνα. Δεν ξέρω αν σ΄αυτό οφείλεται πως κατά καιρούς έχουμε δει κωμικούς που να αποδίδουν καταπληκτικά σε δραματικούς ρόλους. Είναι βέβαιο όμως ότι αν τα έχεις πάει καλά στο ένα, τότε μπορείς εύκολα και στο άλλο. Οι κωμικοί που θα δεις τα έχουν όλα.
Μια φαινομενικά καλή ζωή, χαρούμενες οικογένειες με όλα τα φυσιολογικά πράγματα που μπορεί να έχουν. Άλλοι είναι «θαλασσοδαρμένοι» και απορροφούν κάθε χτύπημα της ζωής. Είναι δηλαδή απ΄αυτούς τους ανθρώπους που αισθάνονται χαρούμενοι στη λύπη. 6 κωμικοί, 5 σε ταινία και 1 σε σειρά. Κωμικοί που έκαναν ερμηνεία ζωής σε φόντο δραματικό.
Steve Carell – Foxcatcher
Θα μπορούσε κάποιος να πει και για το Big Short. Αλλά εκτός του ότι το Foxcatcher προηγήθηκε χρονικά, στο Big Short είχαμε άλλους 3 ηθοποιούς σε ισάξιους σεναριακά ρόλους. Αντιθέτως στο Foxcatcher υπήρχε μια ιεραρχία. Σε μια αντιστοιχία ο Carell με τον Channing Tatum και από πίσω ο Mark Rufallo. Επιπλέον, νομίζω ότι μιλάμε για μια σειρά με πιο διεισδυτική ματιά στους χαρακτήρες. Μεγαλύτερη εμβάθυνση. Ο Carell έχει και τις πιο δύσκολες σκηνές κάτι που δείχνει ακόμα περισσότερο το ταλέντο του. Σε κάθε περίπτωση και οι 2 ταινίες αποδεικνύουν το ίδιο πράγμα. Ότι αν τα καταφέρεις σε κωμικούς ρόλους, τότε δεν υπάρχει κάτι να σε εμποδίσει.
Robbin Williams – Good Will Hunting
Για να αντιληφθούμε ότι ο Robin Williams ήταν απίστευτος ηθοποιός δεν χρειαζόμασταν κάποιο τρομερό δείγμα. Φαινόταν από το παραμικρό. Ούτε θα άλλαζε κάτι αν έμενε αποκλειστικά σε κωμικές καταστάσεις ή έστω όχι τόσο δραματικές. Το Good Will Hunting του προσέφερε μια μεγάλη ευκαιρία. Να ξεδιπλώσει όλο του το είναι. Να αφήσει να ανασάνουν κομμάτια της ψυχής του που ήταν κλεισμένα σε δωμάτιο για χρόνια.
Jim Carrey – Eternal Sunshine of a Spotless Mind
Η πορεία της ζωής του μέχρι σήμερα εξηγεί χωρίς περαιτέρω ανάλυση το γιατί ο Jim Carrey μπορεί να αντεπεξέλθει στον μέγιστο δυνατό βαθμό σε έναν ρόλο μακριά από την κωμωδία. Στο Eternal Sunshine κατάφερε να αγγίξει πολλές ψυχές. Κυρίως γυναικείες. Και το Truman Show ήταν μια σειρά με δραματική φύση. Απλώς εκεί υπήρχαν σημεία που ο Carrey έβγαλε την λυπημένη του κωμικότητα. Αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι.
Adam Sandler – Reign Over Me/ Click
Πολλοί τον κατηγορούν για άθλιες ταινίες και παραγωγές. Αλλά εκείνος συνεχίζει να κάνει αυτό που τον γεμίζει. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Πρώτα κοιτάζει τις δικές του ανάγκες. Κι αφού πλούτισε απ΄αυτό, δεν τον νοιάζει τίποτα. Τόσο στο Reign Over Me όσο και στο Click διαμελίζει τις συγκινήσεις και τις επανασυνδέει. Έχει μια χαρακτηριστική απλότητα στο να μετατρέπει την κωμική του φάτσα σε δραματική, που δεν προλαβαίνεις να το αντιληφθείς.
Jason Segel – The End of the Tour
Ο Jason Segel είναι ταλαντούχος σε πολλά πράγματα. Πέρα από την υποκριτική είναι και στο γράψιμο, τη συγγραφή. Ίσως να βοηθήθηκε από εκεί όταν κλήθηκε να κάνει τον David Foster Wallace. Την πιο θλιμμένη ψυχή της αμερικανικής λογοτεχνίας. Το The End of the Tour είναι η συνύπαρξη δύο τρομερών ηθοποιών. Ο Segel μαζί με τον Eisenberg δίνουν τεράστιο βάθος σε δύο ούτως ή άλλως πολυσχιδείς προσωπικότητες. Η κλιμάκωση της σχέσης τους στην ταινία προκαλεί ως και δάκρυα. Ο Segel καταφέρνει ακόμα και στις ανάλαφρες στιγμές του χαρακτήρα του να προσδώσει αυτή τη συννεφιά. Τη μη πληρότητα, την αδυναμία ικανοποίησης.
Jason Bateman – Ozark
Στην περίπτωση του Bateman είναι ακόμα μεγαλύτερο το επίτευγμα, καθώς μιλάμε για ένα γνήσιο τέκνο της κωμωδίας που εδώ ηγείται. Δεν είναι ένας δεύτερος ρόλος. Είναι αυτός που σέρνει το χορό. Τα υπόλοιπα τα είχαμε αναλύσει διεξοδικά το περασμένο καλοκαίρι.