-Πωω, φοβερή ταινία!
-Πςςς, την είχα δει στο σινεμά και ήταν σκέτη πώρωση!
-Nαιιι, πραγματικά απίστευτη, αλλά πως είχε τελειώσει ρε συ;
-Xμμ, δεν θυμάμαι ρε…
-Ρε συ δεν μπορώ να θυμηθώ, ήμουν και μικρός τότε που την είχα δει!
-Ναι και εγώ! Απίστευτο! Θυμάμαι τις μισές σκηνές και δε θυμάμαι το τέλος της!
Ο παραπάνω διάλογος είναι φανταστικός και οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Ταυτόχρονα όμως, είναι εμπνευσμένος και από την αληθινή ζωή. Διότι παρόμοιοι διάλογοι έχουν γίνει άπειροι στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πόσες ταινίες έχουμε δει όταν ήμασταν πιτσιρίκια και ενώ έμειναν εντυπωμένες στο μυαλό μας δεν μπορούμε καν να θυμηθούμε ποιο ήταν το φινάλε τους; Τις είδαμε στο σινεμά με τους δικούς μας ή μια Κυριακή μεσημέρι στην τηλεόραση ή σε βίντεο ένα βράδυ με φίλους, δε λένε να φύγουν από τις αναμνήσεις μας, έμειναν εκεί και τις καθόρισαν, αλλά για ένα αδιευκρίνιστο λόγο δεν θυμόμαστε με τίποτα το τέλος τους.
Η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το… ανεξήγητο «φαινόμενο» υπάρχει. Και αυτές είναι τρεις χαρακτηριστικές ταινίες στις οποίες έχει παρατηρηθεί:
Ο Μονομάχος
Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ που εκτόξευσε την καριέρα του Ράσελ Κρόου έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων των θεατών σαν ένα έπος με απίστευτα εντυπωσιακές σκηνές, πολύ ωραιό ξύλο, μουσικάρα, ερμηνειάρες και συναίσθημα. Διάολε, ακόμα και σήμερα βάζουμε καμιά φορά στο Youtube σκηνές από τον «Μονομάχο» και γουστάρουμε. Όμως είναι μπόλικοι εκείνοι -ένα μικρό γκάλοπ το επιβεβαιώνει- που δεν θυμούνται καν το τέλος της. Ελάχιστοι θυμούνται πως ο Μονομάχος σκοτώνεται στο τέλος εξαιτίας ενός ύπουλου χτυπήματος, ελάχιστοι θυμούνται πως το τέλος είναι ουσιαστικά «γκρίζο».
Στάσου πλάι μου
Μας στιγμάτισε όλους όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Εμπνευσμένη από το «The Body» του Στίβεν Κινγκ, την ταινιάρα αυτή την συνδέσαμε με μεσημεριάτικες προβολές στην τηλεόραση διότι ήταν φτιαγμένη για να απευθύνεται ευθέως στην παιδική ψυχοσύνθεση και ως εκ τούτου έπρεπε να παίζει σε ώρες που μπορούσαμε να δούμε τηλεόραση.
Η παρέα των αγοριών που ξεκίνησε ένα θαρραλέο ταξίδι στο δάσος για να βρει το πτώμα ενός παιδιού που είχε εξαφανιστεί μίλησε στις καρδιές μας για πάντα αλλά τελικά, πως τελείωσε το ταξίδι της; Ελάχιστοι θυμούνται την κατάληξη, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως με τα ταξίδια που σε καθορίζουν. Χαμηλόφωνο όπως και η ίδια η ταινία, το τέλος απλά δείχνει τα παιδιά, αφού όντως έχουν δει το πτώμα του συνομηλίκου τους, να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής φανερά επηρεασμένα και πολύ πιο δεμένα μεταξύ τους.
Ο Πλανήτης των Πιθήκων
Μην βαράτε! Δεν μιλάμε για την ταινιάρα του 1968 που δεν υπάρχει κανείς που να την έχει δει και να μην θυμάται το ανυπέρβλητο φινάλε της, αλλά για το ριμέικ του 2001 από τον Τιμ Μπάρτον. Διότι ενώ ήταν μια αξιοπρεπής μεταφορά εκείνη που έκανε ο Μπάρτον στην ιστορική ταινία επιστημονικής φαντασίας, ήταν δεδομένο πως έπρεπε να αλλάξει το φινάλε μιας και άπαντες θυμόντουσαν το τέλος του πρώτου φιλμ.
Και, όπως είναι λογικό, κανείς δεν θυμάται τι έγινε στο τέλος της ταινίας του Μπάρτον παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος προσπάθησε να το κάνει όσο πιο έξυπνο γίνεται. Ενώ στην πρώτη ταινία ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει πως ο «Πλανήτης των Πιθήκων» είναι απλά η Γη στο μέλλον καθώς βλέπει τα συντρίμμια από το άγαλμα της ελευθερίας, στην ταινία του Μπάρτον, ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να αποδράσει από τον πλανήτη και να γυρίσει στη Γη. Προσγειώνεται στο κέντρο της Ουάσιγκτον όπου και ανακαλύπτει ότι το άγαλμα του Λίνκολν έχει αντικατασταθεί από μια προτομή του ηγέτη των πιθήκων: ο πρωταγωνιστής μας έχει ταξιδέψει στο μέλλον, όταν οι πίθηκοι κατέλαβαν τη Γη.
Ε, εδώ που τα λέμε δεν ήταν, τελικά, και η πιο ευφάνταστη ιδέα…