Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της νέας κινηματογραφικής μόδας που έχει λανσάρει η Marvel με το ενιαίο σύμπαν της είναι πως αυτό αρνείται να εδραιώσει μια εσωτερική συνοχή σε επίπεδο ύφους και ατμόσφαιρας (και, εδώ που τα λέμε, και γεγονότων- αλλά ας μην το πιάσουμε εδώ αυτό…) που να σε πείθει πως όλες αυτές οι ιστορίες μπορούν όντως να εκτυλίσσονται στο ίδιο περιβάλλον.
Για παράδειγμα, η σοβαροφάνεια που εκπέμπουν οι ταινίες του Captain America ή ο δραματικός τόνος που αποκτά το «Infinity War» κατά την κορύφωσή του μοιάζει αδύνατο να συνυπάρχουν στο ίδιο σύμπαν με τη χαλαρότητα των Guardian of the Galaxy και του οριακά τρολ προφίλ που έχει αποκτήσει ο Thor.
Ένας κόσμος διέπεται από ορισμένους κοινούς κανόνες και αυτή η συνεχόμενη αλλαγή ύφους στις ταινίες της Marvel προκαλεί βαρβάτες αναντιστοιχίες. Μια σοβαρή συμβουλή, αμιγώς καλλιτεχνικού και όχι εμπορικού περιεχομένου, είναι πως η Marvel πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να είναι: είτε θα αγκαλιάσει απενοχοποιημένα την καφρίλα και την βλακεία είτε θα τιμήσει το ενήλικο και ρεαλιστικό ύφος της.
Και τα δυο μαζί δεν γίνεται.
Φυσικά, υπάρχει εξήγηση για αυτό το πρόβλημα: το μαρβελικό σύμπαν είναι τόσο μεγάλο και οι ταινίες που παράγει τόσες πολλές που διαρκώς κινδυνεύουν να γίνουν επαναλαμβανόμενες. Άρα η αλλαγή ύφους είναι απαραίτητη για να μην βαριέται ο κόσμος. Συν τοις άλλοις η αποτυχημένη αυτή καλλιτεχνική συνταγή είναι ταυτόχρονα μια απόλυτα επιτυχημένη εμπορική συνταγή άρα λόγος να αλλάξει δεν υπάρχει.
Επειδή εδώ όμως δεν είμαστε οι ταμίες των Marvel Studios για να μιλάμε με βάση τις εισπράξεις, η συνταγή αυτή θα κριθεί αμιγώς καλλιτεχνικά, συνεπώς τα δεδομένα είναι αδιάλλακτα: η ασοβαρότητα ξεχειλίζει από τα παντζάκια της Marvel.
Χαρακτηριστικό θύμα αυτής της ασοβαρότητας είναι ο χαρακτήρας του Ant-Man, του δευτεροκλασάτου αυτού υπερήρωα που αποκτά τη δεύτερη solo ταινία του με τίτλο «Ant Man and the Wasp», η οποία κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες.
Η Marvel συμπεριφέρεται με μεγάλη ασέβεια στον εν λόγω υπερήρωα και αυτό το (τραγικό σε περίπτωση που σας νοιάζει η γνώμη μας) sequel είναι η τρανταχτή απόδειξη αυτής της ασέβειας.
Ναι, ο Ant-Man είναι «παίκτης» που στα κόμιξ ανεβοκατεβαίνει την Β’ και την Γ’ Εθνική του είδους. Αυτό όμως είναι μια αλήθεια που αφορά την «χάρτινη» ζωή του. Στο κινηματογραφικό σύμπαν θα μπορούσε να έχει μια εντελώς άλλη μοίρα- άλλωστε η μεταφορά του στον κινηματογράφο είναι μια νέα ευκαιρία για αυτόν.
Ένας σκηνοθέτης που θα σεβόταν τον ήρωα που αποφάσισε να κάνει ταινία θα επιχειρούσε να αλλάξει την κόμιξ μοίρα του, να τον κάνει να πετύχει στο πανί αυτό που δεν κατάφερε στις σελίδες: να αποκτήσει ένα σεβαστό κοινό.
Η Marvel ωστόσο δεν σκέφτεται έτσι. Στον ήρωά της δεν δίνει ποτέ την παραμικρή ευκαιρία να είναι κάτι παραπάνω από μια συμπληρωματική δευτεράντζα στο μεγάλο σύμπαν της. Τον χρησιμοποιεί ξεδιάντροπα για να… περάσει η ώρα.
Κυριολεκτικά: μετά το τέλος του «Infinity War» ο ενδιάμεσος χρόνος κάπως πρέπει να καλυφθεί και όπως όταν πας για κούρεμα παίζουν κάτι αδιάφορα περιοδικά για να ξεφυλλίζεις πριν έρθει η σειρά σου, έτσι και στο σύμπαν της Marvel δημιουργούνται κάτι πέρα για πέρα αδιάφορες ταινίες όπως το «Ant Man and the Wasp» απλά και μόνο για να μην βαρεθούμε εντελώς πριν το «Avengers 4».
Ο Ant Man δεν είναι καν ένας αληθινός χαρακτήρας. Είναι ένα κινητό comic relief, χωρίς βάθος, χωρίς ψυχή, εδώ που τα λέμε οριακά χωρίς καν κίνητρο. Πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που την ξεχνάς με το που βγαίνεις από την αίθουσα, παντελώς αδιάφορη, δεν έχει καν νόημα να αναφερθεί.
Μια ιστορία που υποτίθεται πως εξελίσσεται ταυτόχρονα με τα γεγονότα του «Infinity War» και κάπως έτσι μας λύνεται και η απορία για το γιατί έλειπε ο Ant Man από αυτά. Γιατί η Marvel δεν του δίνει την παραμικρή σημασία είναι η αληθινή απάντηση, γιατί ήταν μπλεγμένος στην ιστορία ενός τσαπατσούλικου σεναρίου η πιο επίσημη.
Μιας και αναφέρθηκε το «Infinity War» ας δώσουμε και ένα μικρό πόντο στο «Ant Man and the Wasp»: καταφέρνει να γίνει λίγο ενδιαφέρον στη μια και μοναδική σκηνή που συνδέεται με το «Infinity War». Χμμ, αν το καλοσκεφτούμε, αυτό είναι μάλλον ένα ακόμα αρνητικό εδώ που τα λέμε: η ταινία έχει ανάγκη την αναφορά σε μια άλλη ταινία για να είναι απλά απειροελάχιστα ενδιαφέρουσα και αυτό δεν είναι και τόσο τιμητικό.
Κρίμα γιατί η αλήθεια είναι ότι οι προϋποθέσεις για κάτι καλό υπήρχαν. Κάποιοι χαρακτήρες στα χέρια ενός σοβαρού σεναριογράφου θα είχαν πολύ ζουμί και ορισμένες ιδέες επίσης. Αλλά στα χέρια των κινηματογραφικών στούντιο της Marvel δεν έχουν καμία τύχη…
Υ.Γ. Θεωρητικά είναι spoiler και δεν πρέπει να ειπωθεί αλλά πρακτικά το να το πούμε είναι μια καλή πράξη: αν τελικά γράψετε στα παλιά σας τα παπούτσια το παραπάνω κείμενο και πάτε σινεμά να δείτε την νέα ταινία του Ant Man, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ΜΗΝ κάτσετε να δείτε την post credits σκηνή.
Είναι μάλλον η πιο ανούσια post credits σκηνή στην ιστορία της κινηματογραφικής Marvel. Είναι σαν η Marvel να ξέρει ότι όλοι θα κάτσουν να την δουν και γι’ αυτό το λόγο επιχειρεί να τους τρολάρει. Μην κάνετε τη χάρη στη Marvel, μην την αφήσετε να σας τρολάρει. Απλά φύγετε από την αίθουσα όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους σαν τον παλιό καιρό.