Ο James Bond είναι ένας χαρακτήρας, μια μυθολογία καλύτερα που ό,τι ήταν να πει, το έχει πει. Το γεγονός ότι έχουμε φτάσει σε 24 ταινίες και πάμε για την 25η είναι μάλλον μια υπέρβαση των κατόχων του franchise. Κάποιες θα μπορούσαν να μην υπάρξουν, άλλες έδειξαν ότι μπορούσε να βρεθεί μια εναλλακτική ρητορική του ήρωα.
Με τον Ντάνιελ Κρεγκ ο James Bond επανασυστήθηκε κι επανασυστάθηκε στο σήμερα. Με εξαίρεση το Spectre, οι άλλες 3 ταινίες δεν φάνηκαν επ΄ουδενί αχρείαστες. Είναι όμως στο παρελθόν. Μέχρι πριν λίγο καιρό η 25η ταινία έμοιαζε να δείχνει με κάθε σημάδι της μοίρας ότι ίσως είναι καιρός να μπει στο ντουλάπι ο James Bond. Ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται κάτι βασισμένο μόνο και μόνο στο βάρος του ονόματός του.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ δεν ήθελε να συνεχίσει και συνέχισε με πίεση για μια τελευταία φορά. Ο Ντάνι Μπόιλ ανέλαβε τη σκηνοθεσία και το σενάριο, αλλά αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφωνιών με την παραγωγή και η ταινία έμεινε χωρίς σκηνοθέτη και ίσως χωρίς πλοκή. Τα γυρίσματα που έπρεπε να έχουν ξεκινήσει στις αρχές του μήνα, δεν ξεκίνησαν και πάνε για τον Δεκέμβριο. Όλα αυτά έκαναν λίγο σαπουνόπερα την υπόθεση.
Μέχρι που κάποιο φαεινό μυαλό στην παραγωγή είχε την ιδέα. Μέχρι που κάποιοι πήραν την ιδέα και την υλοποίησαν. Η ανάληψη της γενικής εποπτείας από την καρέκλα του σκηνοθέτη από τον Κάρι Φουκουνάγκα είναι κάτι πολλά υποσχόμενο. Πάρα πολλά υποσχόμενο. Ίσως όλα τα πολλά υποσχόμενα μαζί.
Είναι το όνομα που μπορεί να καταθέσει μια διαφορετική διάσταση του James Bond απ΄όσες έχουμε δει ως σήμερα. Μια διάσταση που η τελευταία απόπειρα να την δούμε τοποθετείται ελάχιστα στην εποχή του Σον Κόνερι και λίγο παραπάνω στο Skyfall. Αλλά όχι στον βασικό ήρωα. Φανταστείτε αυτό που κατάφερε ο Σαμ Μέντεζ με τον Μπαρδέμ να το πετύχει ο Φουκουνάγκα σε ακόμα πιο άρτιο βαθμό με τον Κρεγκ.
Όλη του η πορεία μέχρι σήμερα έχει χαρακτηριστικά που αν απορροφηθούν από τον Bond, θα μας προσφέρουν ένα φαινόμενο αντίστοιχο του Dark Knight. Όπως δηλαδή ο Κρίστοφερ Νόλαν ήταν μια ευλογία για τον ταλαιπωρημένο Batman, έτσι και ο Φουκουνάγκα μπορεί να γίνει ευλογία για τον πράκτορα 007. Αρκεί να είναι αυτός ο μαγνήτης κι όχι το αντικείμενο που έλκεται.
Αυτή τη στιγμή η δυναμική του Φουκουνάγκα είναι πολύ μεγαλύτερη από του James Bond. Ακούγεται ως και ιερόσυλο, αλλά είναι πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο ότι απέχουμε αρκετά χρονικά από το 2015 που βγήκε το Spectre κι από τις 14 Φεβρουαρίου 2020 που θα δούμε την επόμενη ταινία. Είναι ότι ο Φουκουνάγκα παράγει τεκμήρια σε όλο αυτό το διάστημα. Το Maniac που βγήκε στο Netflix (θα τα πούμε σε άλλο κείμενο γι΄αυτό) είναι το τελευταίο τεκμήριο.
Είναι πολύ λίγοι οι σκηνοθέτες που αυτή τη στιγμή, σε αυτό το χρονικό σημείο, μπορούν να αναλάβουν τον James Bond και να τον αλλάξουν. Ο Φουκουνάγκα είναι ένας απ΄αυτούς. Ίσως αν τον αναλάμβανε 3 χρόνια πριν ή 3 χρόνια μετά να μην ήταν στο ιδανικό σημείο. Τώρα όμως είναι. Μετράει απίστευτα το λεγόμενο μομέντουμ. Όχι μόνο για τον Φουκουνάγκα. Αλλά και για το που βρίσκεται ο Bond αυτή τη στιγμή.
Η απάντηση βρίσκεται στο ρητορικό ερώτημα «Αν δεν ξαναβγεί ταινία Bond, θα στενοχωρηθεί κανείς;». Νομίζω πως όσα Ναι ακούγονταν σε αυτό, θα ήταν ισχνά. Και λίγα. Γι΄αυτό είναι πολύ σημαντικό να δοθούν τα ηνία ολοκληρωτικά στον κύριο Κάρι. Κι αν αυτό συμβεί, ο περισσότερο ωφελημένος απ΄όλους θα είναι ο Ντάνιελ Κρεγκ. Γιατί θα βρίσκεται μπροστά στην ευκαιρία της ζωής του.
Θα αποδείξει αν το Skyfall είναι το ταβάνι του ή αν υπήρχε κάτι ακατέργαστο κάπου μέσα του και περίμενε κάποιον σαν τον Φουκουνάγκα να το βρει.
Σε μια κινηματογραφική περίοδο που τα skills του 007 δεν είναι μοναδικά, ούτε καν ανήκουν σε ολιγαρχία, με τον Τομ Κρουζ να έχει ξεπεράσει το quality του και το Bourne το action κομμάτι, ο James Bond θα πρέπει να αλλάξει άρδην για να επιβιώσει. Θα πρέπει να ξεφύγει από το μοτίβο ενός γυναικοκατακτητή που τα βγάζει πέρα απέναντι σε κακούς. Θα πρέπει να βρει τον δικό του Τζόκερ (διπλής).
Φυσικά όλα αυτά είναι ευσεβείς πόθοι. Βασισμένοι στη λογική, ναι, αλλά πόθοι. Η απόσταση μέχρι να μετατραπούν σε δεδομένα είναι μεγάλη χρονικά και ποιοτικά, αλλά όχι άβατος προορισμός!