Περνώντας έξω απ’ το μαγαζί, στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι, το τελευταίο που έχεις να θυμάσαι είναι το όνομα του. Πολύ απλά διότι δεν διαθέτει όνομα… Ένα ξερό «Ψητοπωλείο» αναφέρει η ταλαιπωρημένη από το χρόνο επιγραφή.
Στην πραγματικότητα ο χρόνος κυλά υπέρ του εδώ και 45 χρόνια. Σε επίπεδο φήμης και αξιοπιστίας. Το επίσημο όνομα αποδείχτηκε περιττό. Πίσω, στο 1977, η γειτονιά το έμαθε ως Τα Κορίτσια ή Οι Γυναίκες. Κι έτσι διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, για να γίνει τελικά συνώνυμο εγγύησης ποιότητας.
Προς τι όμως τα εν λόγω προσωνύμια; Υπεύθυνες για αυτά οι αδελφές Ελένη και Κατερίνα Τασιούλη. Οι ιδιοκτήτριες δηλαδή όταν άνοιξε το σουβλατζίδικο. Καταγόμενες από ένα κτηνοτροφικό χωριό των Τρικάλων, μετανάστευσαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να μετουσιώσουν τις γνώσεις τους στο καλό κρέας και το ψήσιμο. Αρχικά άνοιξαν μια καντίνα στην οδό Βεΐκου και το σουβλάκι τους έγινε γρήγορα γνωστό, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν τους πόρους και το know how για να μετακομίσουν σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας.
Επί σειρά ετών οι δύο αδελφές έκαναν όλη τη δουλειά, από την επιλογή της πρώτης ύλης έως τη διαμόρφωση της τελικής μορφής του προϊόντος που έφτανε στα πιάτα των πελατών. Ετοίμαζαν (και έψηναν) τα κρέατα, τα λαχανικά και τα υπόλοιπα συνοδευτικά, ενώ σήμα-κατατεθέν ήταν και είναι ο χειροποίητος γύρος, που αποτελεί και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας. Από κάποιο χρονικό σημείο κι έπειτα η Κατερίνα αποχώρησε κι έμεινε η Ελένη, δουλεύοντας το μαγαζί έως σήμερα, μαζί με τον γιο της Γιάννη. Ύστερα από 45 χρόνια, συνεχίζει να βρίσκεται καθημερινά στο πόστο της, ελέγχοντας τα πάντα, έτσι ώστε να μένει αναλλοίωτη η γαστρονομική της πρόταση.
Τι περιλαμβάνει αυτή; Η άχαστη συνταγή είναι η ποιότητα του κρέατος και το ψήσιμό του. Πέραν του χειροποίητου γύρου, η διαμόρφωση φανατικού κοινού εξασφαλίστηκε και με το κλασικό καλαμάκι. Προσεκτικά διαλεγμένη πρώτη ύλη από χοιρινό λαιμό – «κρέας σαν αφρός που δύσκολα στεγνώνει», αρέσκεται να εξηγεί η κυρία Ελένη – και με λίπος τόσο όσο, ώστε να βγαίνει από τα κάρβουνα πεντανόστιμο και ζουμερό. Το παραδοσιακό τυλιχτό του καταστήματος είναι με ντομάτα, κρεμμύδι, γιαούρτι και πιπέρι. Οι πατάτες και το τζατζίκι εισήχθησαν στο μενού τη δεκαετία του ’90 προαιρετικά, σε όποιον το ζητούσε. Αλλά και πάλι, το (σπιτικό) τζατζίκι δεν περιέχει καθόλου σκόρδο ώστε να μην επικαλύπτεται η γεύση του κρέατος! Χρειάζεται κάποια άλλη απόδειξη για το ότι Τα Κορίτσια έχουν ποντάρει (βάσιμα) τόσα χρόνια σε αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία ενός σουβλατζίδικου;
Το «τελετουργικό» έχει ως εξής και οι λάτρεις των τυλιχτών γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι ένα από τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά. Όλα περνούν από τα κάρβουνα. Αρχικά η αφράτη, αλάδωτη πίτα για να πέσουν κατά σειρά πάνω της το κρέας, η ντομάτα και τέλος το κρεμμύδι και το γιαούρτι, σε μια ακολουθία που δεν παραβιάζεται όσο αγχώδης και αν είναι η συχνότητα των παραγγελιών.
Τελευταίο entry στον κατάλογο είναι τα μπιφτέκια, που η Ελένη Τασιούλη ξεκίνησε να φτιάχνει για τα παιδιά της και τους υπαλλήλους του μαγαζιού, επειδή όλα τα άλλα τελείωναν νωρίς. Όταν όμως ο πελάτης βλέπει το παιδί της ιδιοκτήτριας να τρώει απ’ αυτό, επόμενο είναι να ζητήσει κάποια στιγμή και ο ίδιος. Και τελικά να εισαχθεί στο μενού, με αποτέλεσμα να ενισχύσει την… σπαζοκεφαλιά. Αν και σε ένα τέτοιο μαγαζί, η «ετυμηγορία» είναι μάλλον απλή διαδικασία: Και γύρο και καλαμάκι και μπιφτέκι!