Κάποτε υπήρχε ένας κύριος ονόματι Γεώργιος Κουκάκης. Ήταν ο πρώτος που έχτισε σπίτι σε μια περιοχή στην Συγγρού, πάνω από το ρεύμα προς Πειραιά και Γλυφάδα. Ο κύριος Κουκάκης ήταν εργοστασιάρχης. Η επιχείρηση του κατασκεύαζε σιδερένια κρεβάτια. Το σπίτι του βρισκόταν στην ανατολική γωνία των κατόπιν οδών Δημητρακοπούλου και Γεωργίου Ολυμπίου. Από τότε η περιοχή που παλιότερα ενέπιπτε στην ευρύτερη του Φιλοπάππου, ονομάζεται Κουκάκη. Ή Κουκάκι. Πας στου Κουκάκη. Αυτό είναι το σωστό. Πας στο Κουκάκι. Αυτό επικράτησε. Όπως και στην περίπτωση του Γουδή.
Πέρα από τα ιστορικά στοιχεία, το Κουκάκι είναι μια άπειρα γοητευτική περιοχή της Αθήνας. Βρίσκεται μακριά από την σήψη του Ψυρρή και του Μοναστηρακίου. Διαθέτει μια αγνότητα. Ομοιάζει στα Πετράλωνα. Πολλοί νεαροί ηθοποιοί και καλλιτέχνες κατοικούν στην περιοχή. Αλλά έχει και διαφορές. Σημεία αναφοράς θα βρεις πολλά. Ο Μικρόκοσμος, το σινεμά, αποτελούσε και αποτελεί μια συνήθεια των ρομαντικών κατοίκων. Στις ηλιόλουστες μέρες θα δεις τόσες ωραίες φάτσες. Φοιτητές από άλλες πόλεις που προτιμούν να μένουν εδώ (τα ενοικιάζεται είναι πιο συχνά σε εμφάνιση κι από τις ρακές σε κρητικό τραπέζι). Υπερήλικες που αποίκησαν την περιοχή από το 1970 και μετά. Πολλοί Πειραιώτες βρίσκονται εδώ.
Το Κουκάκι έγινε πολύ hip τα τελευταία 5 χρόνια λόγω της άνθισης πολλών μπαρ και χώρων εστίασης στην Γεωργίου Ολυμπίου και στην Φαλήρου. Και πέριξ. Το Μπέλ Ρέι, ο Μπαμπάς, η Ρίζα, το Μαραμπού και πολλά άλλα. Όμως αυτά τα έχεις δει κι αλλού. Παρέα με τον φωτογράφο μας τον Ιωσήφ, περπατήσαμε όσο μας κράτησαν τα πόδια μας σε όλα τα γλυκά σημεία. Είδαμε το Αρχοντικό που μαζεύονται οι παππούδες, τα φαγάδικα, τα καφενεία-κολλεκτίβες, τις ατομικές γκάλερι, κτήρια παλιά, διατηρητέα ή παρατημένα στην μοίρα τους, καλλιτεχνική έκφραση απελευθερωμένη σε τοίχους. Ό,τι μας τραβούσε το μάτι το απαθανατίζαμε. Πλατεία Κουντουριώτου, Αμυνάνδρου, Ανδρούτσου, Πινότσιο, Γκουφιέ, Μπελές, Ζαν Μωρεάς. Δρόμοι, δρομάκια, πλακόστρωτα. Περπατησιές που αξίζουν.
Τα νεοκλασσικά «συναγελάζονται» εκεί στη Δράκου και λιγότερο στην Δημητρακοπούλου
Αφοπλιστική ειλικρίνεια ενδυμένη μια αυτοδηκτική διάθεση
Πολυκατοικίες παλαιού τύπου. Ναι, οι αρχές του ’90 εντάσσονται πλέον στα παλιά. Θυμίζουν πολύ Ρετιρέ.
Σχήμα οξύμωρο. Από τη μία η πνευματιστική προσέγγιση, πιο υπερφυσική. Από την άλλη το βιβλίο, μέρος της φαντασίας, αλλά και ντοκουμέντο. Κοινά σημεία και αποκλίσεις.
Δρόμοι που καταπιέζονται στα πλαϊνά και αναπνέουν στο κέντρο. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα είναι ο κορσές τους.
Πάντοτε μια ματιά στις ανηφόρες είναι ελπιδοφόρα. Κουραστική μεν, άκρως ελπιδοφόρα δε.
Συνήθως τα μπαλκόνια και οι πολυκατοικίες «καταπίνουν» τα φυτά. Εδώ αντιστρέφονται οι ρόλοι. Τα αναρριχόμενα αποκαλύπτουν το μπαλκόνι μόνο στους λίγους.
Καθώς ανεβαίνεις την ανηφόρα, μην λησμονείς να ρίχνεις βλέμμα πίσω σου. Μη φοβάσαι. Το παραμύθι δεν έχει Λωτ και Ιουδήθ!
Ανάμεσα σε δύο νεοκλασσικά οικήματα, βρίσκεται κι ένα που πλησιάζει τον θάνατο.
Τα ζωηρών χρωμάτων σχέδια αποτελούν μια παράταση ζωής για το κτήριο…
Τίμιος Δον Κιχώτης το Μαραμπού
Εναλλαγές χρωματισμών που σου περιστρέφουν ευχάριστα τις κόρες
Το «επισκευαί παντός τύπου» είναι το σύνθημα της νέας Ελλάδας.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον λόφο του Φιλοπάππου.
«Επιμπαλκόνιοι» κήποι, αυτή η πανέμορφη μάστιγα.
Το Marmitas με τα καταπληκτικά μαγειρευτά του.
Αν ψάχνεις το κλειδί για την καρδιά της, κάνε μια παλικαριά και ρώτα τον κλειδοκράτορα. Μπορεί και να σταθείς τυχερός!
Το Κουκάκι Καλαμάκι έχει σουβλάκι φθηνό (1.90 δεν ξέρω αν μπορείς να το βρεις σε άλλο σημείο της Αθήνας), έχει καλό κρέας και είναι σε πολύ «ξεκούραστο» σημείο.
Μεγαλοπρεπής και ακριβοθώρητη η εκκλησία
Εξελικτική διαδικασία. Ένας κυβιστικός/φοβιστικός καμβάς επί του τοίχου.
Η βιντατζιά είναι στις «φλέβες» του Κουκακίου. Το Athens Wonders κάνει θαύματα με τις βέσπες και τα σκούτερ.
Για γλυκάκι πάντα στο Μικράκι.
Καλοκαιρινά απογεύματα με ποδηλατοβόλτες. Εκεί, στις ανηφόρες!
Το multitasking της σύγχρονης γυναίκας.
Ένα γκαργκόιλ στέκει ξάγρυπνο και φρουρεί την συνοικία.
Όλα είναι δρόμος τελικά.
Φωτογραφίες: Ιωσήφ Χαλαβαζής