Το έχουν διαφημίσει πολλοί και πολύ τα τελευταία χρόνια. Τουρίστες, ταξιδιωτικοί οδηγοί, Youtubers και Instagramers, τύποι που κυνηγάνε τη «φάση». Κι όντως «πλάκωσε κόσμος». Κι όντως έγινε «in». Και; Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να αλλοιώσει το χαρακτήρα και τη γνησιότητα αυτού του θρυλικού μαγαζιού στο κέντρο της Αθήνας. Από το 1887 σε συνεχή λειτουργία, μια ιστορία νοστιμιάς που απλώνεται σε 136 χρόνια, δεν μπορεί να είναι παρά ο ορισμός του «σπέσιαλ».
Μην ψάχνεις ταμπέλα απ’ έξω, στην είσοδο. Μάταιος κόπος. Δεν θα βρεις, (επειδή) δεν υπάρχει. Μην φορέσεις επίσης παπούτσια που γλιστράνε ή αν το κάνεις, έχε το νου σου και τα μάτια σου ανοιχτά καθώς θα κατεβαίνεις τα απότομα και φθαρμένα σκαλοπάτια.
Και όταν δεις το μέσα του, «παίζει» να νιώσεις πως πέρασες μια πύλη στο… χωρόχρονο. Ο χώρος είναι όπως παλιά, όπως άλλοτε. Εννιά τραπεζάκια όλα κι όλα, βαρέλια γεμάτα ρετσίνα, ένας μαρμάρινος νεροχύτης – αυτή είναι η ψυχή του θρυλικού «Δίπορτου» στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στη λαχαναγορά της Βαρβακείου (Σωκράτους 9 & Θεάτρου). Μαζί βέβαια με τον άνθρωπο. Γιατί η παρέα είναι που μετράει, πάντα έτσι ήταν και θα ‘ναι όταν το είδος μας κάθεται γύρω από ένα τραπέζι για να φάει…
Στο μέρος που θρυλείται πως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης το ποίημά του «Οι Μοιραίοι» μην περιμένεις γκουρμεδιές και «αποδομημένα». Έξι-επτά πιάτα βγαίνουν κάθε μέρα και σερβίρονται σχεδόν με το που τα παραγγέλνεις αν ανήκεις στους τυχερούς που θα βρουν άδειο τραπέζι να κάτσουν, που θα δουν τη λαδόκολλα να γίνεται το «χαλάκι» για να πατήσουν οι νοστιμιές που θα καταφτάσουν.
Γιουβέτσι, ρεβυθάδα, φασολάδα, κολοκυθάκια με πατάτες γιαχνί και ψητό ψαράκι δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από το (άγραφο) μενού που επιμελείται σταθερά ο κυρ Μήτσος, κατά κόσμον Δημήτρης Κολιολιός. Σερβιτόρος ήταν αρχικά, έφηβος πρωτόπιασε δουλειά στο μαγαζί και από το 1991 έγινε αυτός το αφεντικό. Δίχως να πειράξει τίποτα και γιατί να το έκανε; Το πιο απλό το φαγητό θαύματα κάνει…
Κι ύστερα, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, καταπώς σωστά το λένε. Το «Δίπορτο», μόλο το trend που δημιούργησε στα social media και γενικώς ίσως και παρά τη θέλησή του, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί κατά βάση ένα στέκι ή ένα «λιμάνι» ανθρώπων που επιζητούν να χορτάσουν πέρα από την κοιλιά τους και τη ψυχή τους. Με τη δύναμη που μόνο το γνήσιο, το απλό και το ανόθευτο έχουν να προσφέρουν.
«Μες στην υπόγεια την ταβέρνα/ μες σε καπνούς και σε βρισιές/ (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)/ όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·/εψές, σαν όλα τα βραδάκια /να πάνε κάτου τα φαρμάκια». Ναι, ναι, δίχως ίχνος αμφιβολίας. Εδώ βρίσκεται η πηγή έμπνευσης του Βάρναλη για τους Μοιραίους του, το «Δίπορτο» ήταν το κάδρο των λέξεων του. Τόσα χρόνια μετά, είναι ολοζώντανο ως εικόνα και αίσθηση, απαράλλαχτα και απαράμιλλα γοητευτικό…