Περίπου 44 χρόνια πριν ένας ζαχαροπλάστης πήρε μια απόφαση που αποδείχθηκε κομβική. Πήρε το γνωστό σε όλους μας κοκ και το… συρρίκνωσε, μετατρέποντάς το σε… κοκάκι και διαπρέποντας στην αγορά. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα ο υιός συνεχίζει την παράδοση, έχοντας πάρει ο ίδιος πλέον το στέμμα του «βασιλιά του κοκ».
Πολλοί ίσως δεν το γνωρίζουν, αλλά το κοκ παρά την ξενική ονομασία του, είναι ένα κατά βάση ελληνικό γλυκό. Κι αυτός είναι ο λόγος που πάντοτε ακόμη και οι παλαιότερες γενιές το συναντούσαν στις προθήκες των ζαχαροπλαστείων και επέστρεφαν στο σπίτι τους με ένα κουτί γεμάτο από αυτά τα γλυκίσματα.
Ωστόσο οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται ότι στο κουτί δεν χωρούσε και πολύ μεγάλος αριθμός από αυτά εξαιτίας του μεγέθους τους. Παραδοσιακά επρόκειτο για τεμάχια που έπιαναν πολύ χώρο και δύσκολα μπορούσε κάποιος να απολαύσει περισσότερα από ένα.
Όμως ένας ζαχαροπλάστης αντιλήφθηκε το προφανές. Ότι, δηλαδή, πέρα από μια καλή συνταγή, χρειαζόταν και κάτι ακόμη για να απογειωθεί η εμπειρία κατανάλωσης αυτής της γλυκιάς αμαρτίας. Να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό μάλιστα το μέγεθός του ώστε να μετατραπεί το κοκ σε κοκάκι και να έχει έτσι ο καθένας την δυνατότητα να βάλει στο στόμα του μια μπουκιά στην οποία θα χωρούσε όλη η γεύση, δίχως τον παραμικρό συμβιβασμό!
Το όνομα αυτού του οραματιστή ζαχαροπλάστη ήταν Κάκαλης, με την ιστορία να τον δικαιώνει για αυτήν την παράτολμη επιλογή, την οποία στη συνέχεια ακολούθησαν κατά γράμμα και οι διάδοχοί του.
Καθόλου άδικα, λοιπόν, το Κάκαλης σήμερα είναι ουσιαστικά συνώνυμο του κοκ, με πολλούς συναδέλφους του πλέον, να περπατούν στον δρόμο που πρώτος χάραξε εκείνος πριν από 44 ολόκληρα χρόνια!
Φυσικά, συνεχιστές είναι και τα μέλη της οικογένειας του πιονέρου της ζαχαροπλαστικής που ακόμη και σήμερα προσφέρουν το συγκεκριμένο προϊόν, με τους πελάτες τους να γνωρίζουν ότι αυτοί ήταν οι πρώτοι και καλύτεροι στο είδος!
Τα μικρά κοκ βέβαια φτιάχνονται με την ίδια συνταγή του παρελθόντος και το μυστικό κρύβεται στο γεγονός ότι δεν είναι ιδιαίτερα γλυκό στην γεύση και δεν σε μπουκώνει με αχρείαστα σιρόπια τα οποία επιπλέον μπερδεύουν και τους γλωσσικούς κάλυκες στην προσπάθειά τους να νιώσουν όλη την απόλαυση.
Σήμερα ο Κώστας Κάκαλης ακολουθεί την παράδοση του πατέρα του, φροντίζοντας κάθε βήμα να γίνεται ακριβώς όπως παλιά.
Το μικρό διακριτικό μπισκοτάκι είναι προφανώς χειροποίητο, ενώ το δεύτερο στάδιο είναι η βραστή κρέμα πατισερί, η οποία διαφέρει κατά πολύ από τις συνηθισμένες που συναντά κανείς σε άλλες παρασκευές.
Το τρίτο και τελευταίο βήμα αφορά στην σοκολάτα που έρχεται να «ντύσει» το γλυκό, έχοντας και αυτή την ιδιαίτερη σημασία της. Για αυτό και προτιμάται γνήσια κουβερτούρα, η οποία άλλωστε είναι και η επίγευση που μένει στο στόμα για ώρα και σε κάνει να ευχαριστείς τον εαυτό σου που πέρασες από κάποιο από τα ζαχαροπλαστεία Κάκαλης και γέμισες το κουτί σου με αυτά τα κοκ-αμαρτία!