Πλέον είναι προφανές και δικαιολογίες δεν υπάρχουν! Όσο κι αν (δικαίως) γκρινιάζουμε ότι τα τελευταία χρόνια τα γυράδικα έχουν γίνει… φασόν, με αποτέλεσμα να αναπολούμε τα… παλιά καλά χρόνια, τα συνοικιακά μαγαζιά που προσφέρουν παραδοσιακό και χειροποίητο γύρο είναι εκεί έξω και μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε. Και σε αυτήν την κατηγορία ανήκει πέρα από κάθε αμφιβολία και το «Πυρνάρι» στα νότια προάστια.
Οι πιο φανατικοί ή έστω οι πιο τακτικοί αναγνώστες του menshouse θα το έχετε διαπιστώσει ήδη. Εδώ και αρκετό καιρό οι περισσότεροι συντάκτες βρισκόμαστε σε mood εξερεύνησης, με απώτερο σκοπό να μοιραστούμε με όλον τον κόσμο κάθε μυστικό που θα φτάσει πρώτα στα αυτιά μας και τελικά στα στομάχια μας και θα αφορά στην καθημερινή απόλαυση που παραμένει ταυτόσημη με τον Έλληνα. Το υπέροχο, μοναδικό σουβλάκι (ή όπως αλλιώς το αποκαλούν σε κάθε μέρος) και τα μαγαζιά που αντιστέκονται στην λογική του κατεψυγμένου.
Κατά καιρούς, λοιπόν, έχουμε φιλοξενήσει διάφορες προτάσεις και από την συγκεκριμένη στήλη δεν θα μπορούσε να λείπει το «Πυρνάρι». Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να έχει βρεθεί σε αυτήν την θέση εδώ και πολύ καιρό, αλλά τα λάθη καλό είναι να αναγνωρίζονται και να διορθώνονται.
Στην Άνω Γλυφάδα, στην οδό Ανθέων 33, εδώ και τρεις δεκαετίες δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Ο κύριος Μήτσος κόβει τον γύρο με το μαχαίρι, όπως παλιά. Και ο γύρος έχει προετοιμαστεί με το χέρι, όπως παλιά. Το κρέας είναι ποιοτικό και διαλεγμένο προσεχτικά, ναι, όπως παλιά. Όπως τότε που δεν χρειάζονταν ούτε διαφημιστικές καμπάνιες, ούτε χορηγούμενες δημοσιεύσεις ούτε καν ινφλουένσερς για να σε πείσουν για πράγματα που μοναδικός κριτής δεν πρέπει να είναι κανένας άλλος εκτός από τον ουρανίσκο σου.
Στο «Πυρνάρι», πάντως, είναι βέβαιο ότι οι ουρανίσκοι των πελατών νιώθουν σαν να έχουν βρει έναν μικρό συνοικιακό παράδεισο, όπου με λίγα αλλά διαλεχτά υλικά γεύεσαι το απόλυτο σουβλάκι, όπου τα πάντα εκεί μέσα είναι αυτό που λέμε «τόσο, όσο». Η πίτα λαδωμένη (αλλά όχι πνιγμένη στο λάδι), το κρέας κομμένο και περασμένοι υπομονετικά, ο γύρος ζουμερός (με τα τραγανά κομμάτια έτσι για την γεύση να μην λείπουν) το τζατζίκι σπιτικό και χειροποίητο και τις σωστές αναλογίες σε ντοματούλα και πικάντικο κρεμμυδάκι. Ο απόλυτος συνδυασμός!
Τα τραπεζάκια που θα βρεις να καθίσεις είναι μετρημένα στα δάχτυλα και περισσότερο βρίσκονται εκεί για όσο θα περιμένεις κι εσύ (λίγη υπομονή θέλει, είναι αλήθεια) όσο θα ετοιμάζεσαι η παραγγελία σου.
Κι αυτό διότι οι ουρές όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά είναι μάλλον δεδομένες, αφού ντελίβερι δεν… παίζει. Και τι συμβαίνει όταν δεν πάει ο… Μωάμεθ στο βουνό, όπως λέει και η παροιμία; Ε, βουνό μου, θα πας εσύ εκεί δεν θα το μετανιώσεις ούτε στιγμή.
Άλλωστε οι άνθρωποι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πελάτες ώστε να φύγουν όλοι σβέλτα και να μείνουν και ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, όπως ακριβώς συμβαίνει.
Προφανώς το τυλιχτό αποτελεί το «βαρύ πυροβολικό» του μαγαζιού, με την απαραίτητη υποσημείωση, ότι το ίδιο πιάτο μπορείς να το απολαύσεις και σε μερίδα, ενώ δεν λείπουν και άλλες επιλογές ή προτάσεις που αξίζει να δοκιμάσετε, όπως για παράδειγμα το ζουμερό μπιφτέκι που όταν θα το γευτείτε, θα απορήσετε με το πόσο διαφορετικά νόστιμο είναι σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε «ανταγωνισμό»…