Τόσο κοντά στην Αθήνα, κι όμως νιώθεις πως έφυγες πολύ, μα πολύ, μακριά. Έχει αυτό το καλό η Αίγινα. Και αυτό το καλό, πιο σωστά. Γι’ αυτό ανεβαίνει συνεχώς ως προορισμός, αφήνοντας στη λήθη τη μέτρια τουριστικά φήμη που την χαρακτήριζε παλαιότερα, αδίκως αν μας ρωτάτε.
Αν λοιπόν ο άνεμος σας φέρει ως το νησί αυτό του Αργοσαρωνικού, κάντε μια έξτρα χάρη στον εαυτό σας. Μια βόλτα ως το ιστορικό ουζερί του Σκοτάδη είναι φάρμακο για τις αισθήσεις. Γιατί έχει όλα αυτά τα απλά και αυθεντικά που σε κάνουν να εκτιμάς το χρόνο που περνάς, με τους φίλους σου, με το ταίρι σου, με την οικογένεια σου.
Το ουζερί λειτουργεί ακόμα με κύριο άξονα το σεβασμό στο χαρακτήρα του, στην ταυτότητά του. Μόνο που δεν (αυτό)περιορίζεται εκεί. Η δημιουργικότητα παντρεύεται με την παράδοση και θα βρεις μαζί με το παλιό, και το πιο σύγχρονο. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κυριαρχεί είναι η νοστιμιά, η αποθέωση της ισορροπίας στις γεύσεις.
Εν αρχή συνεπώς είναι οι (ουζο)μεζέδες. Τηγανητά ψάρια, μαστιχωτό χταποδάκι, κολοκυθάκια, κολοκυθοκεφτέδες και «μαρινάδες», όλα φτιαγμένα με γνώση, με μεράκι και μαστοριά. Υπάρχουν και τα πιο «ψαγμένα»: Ταρτάρ ψαριών με ευρηματικά συνοδευτικά, μια εκλεκτή γαριδομακαρονάδα, το κριθαρότο με καβουρόψιχα…
Αν κοιτάξεις πάντως προσεκτικά τα τραπέζια, ΟΚ δεν είναι ίσως ευγενικό να κοιτάμε τι πήραν οι άλλοι αλλά μερικές φορές πάει το μάτι μόνο του, θα δεις σχεδόν παντού ένα πιάτο. Την ξακουστή ταραμοσαλάτα της Μαριωρής. Δύσκολα θα βρεις αλλού καλύτερη.
Απαραίτητες οι συστάσεις. Γνωστή και ως Σκοτάδαινα, είναι η κόρη του πρώτου ιδιοκτήτη του μαγαζιού, του Σκοτάδη. Που τον βάφτισαν έτσι οι συχωριανοί του, εκείνο τον παλιό καιρό, επειδή σηκωνόταν από τα χαράματα για να πάρει ψάρια από τα καΐκια, για να ανοίξει αμέσως μετά το μαγαζί. Μια φιγούρα στο μισοσκόταδο, πάντα εκεί…
Τι κάνει την ταραμοσαλάτα αυτή τόσο σπέσιαλ; Αρχικά και κύρια, πως είναι φτιαγμένη στο χέρι, με τον τρόπο που ήξεραν οι παλιοί. Μπιρμπιλωτή η μορφή της, μένει στο δόντι καθώς την απολαμβάνεις. Κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αφρώδη σαν μους υφή που έχουν οι μοντέρνες ταραμοσαλάτες.
Στον Σκοτάδη σερβίρουν και τις δύο εκδοχές. Συχνά μισή από τη μία, μισή από την άλλη. Η παραδοσιακή όμως είναι αυτή που ζητούν οι περισσότεροι. Και πολύ καλά κάνουν.
Η συνταγή είναι η εξής, όπως την έχει διηγηθεί η ίδια η κυρά Μαριωρή. Παίρνει ψωμί του λαδιού που αφήνει 4-5 μέρες να ξεραθεί. Μετά το μουσκεύει με νερό και το στύβει καλά, αφαιρώντας την πολλή την κόρα. Προσθέτει 4 μεγάλες κουταλιές λευκό ταραμά, κρασί, χυμό λεμόνι και λάδι. Χτυπάει το μείγμα με μίξερ και μετά ψιλοκόβει κρεμμυδάκι και άνηθο. Ανακάτεμα μετά με πιρούνι για να ομογενοποιηθούν τα υλικά και αυτό είναι.
Εύκολα το γράφεις, αλλά για να το πετύχεις θέλει «χέρι». Η κυρά Μαριωρή έχει κάνει δεύτερη φύση της αυτήν την ταραμοσαλάτα. Την έφτιαχνε από τότε που ήταν νέα, ειδικά τις Καθαρές Δευτέρες και όλες οι γειτόνισσες την ζήλευαν, με την καλή την έννοια, για το πόσο καλή της έβγαινε.
Δεν έτυχε… πέτυχε που τόσα χρόνια μετά, αυτό το πιάτο είναι ακόμα ζηλευτό. Ποθητό από τους ουρανίσκους. Όταν λοιπόν βρεθείς στην Αίγινα την επόμενη φορά, ξέρεις και πού θα πας και τι θα ζητήσεις.
*Οι φωτογραφίες εντός του κειμένου είναι από τη σελίδα του μαγαζιού στο Facebook