Αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια με το σουβλάκι περισσότερο από στενάχωρο είναι εκνευριστικό. Και δεν λέει να σταματήσει. Διαβάζεις τώρα πως είναι θέμα χρόνου να φτάσει η τιμή του τυλιχτού στα 5 ευρώ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ότι την ίδια στιγμή, σε ορισμένα νησιά, έχει βάλει πλώρη για να πιάσει το 7ευρω – και δεν μιλάμε καν για τη Μύκονο όπου έχει φτάσει να πωλείται ανά μαγαζιά ως και 15 (!) ευρώ. Το εθνικό μας street food, η πάλαι ποτέ νόστιμη, γρήγορη και οικονομική λύση για «να φάμε κάτι ωραίο, να μας πιάσει» εξελίσσεται σε πολυτέλεια.
Το μόνο κάπως παρήγορο είναι πως δεν πάει παντού έτσι. Υπάρχουν ακόμα ορισμένα σουβλατζίδικα που βρίσκουν τη δύναμη, την αντοχή και κυρίως τον τρόπο να διατηρούν χαμηλά τις τιμές τους. Και χωρίς να ρίχνουν την ποιότητα. Ίσα ίσα. Δεν πείθεσαι; Σε προ(σ)καλούμε να πας μια βόλτα σε μία από τις κάτωθι δύο διευθύνσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας: Σατωβριάνδου 20, Ομόνοια / Ρόμβης 18, Σύνταγμα. Δύο μαγαζιά, ένα όνομα – θρύλος: Λευτέρης ο Πολίτης…
Το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας; Θα βρεις πολλούς, πάρα πολλούς, που ορκίζονται στη νοστιμιά του, που υποκλίνονται στη γεύση. Από το 1951 λειτουργεί αδιαλείπτως η επιχείρηση, πρώτα αποκλειστικά στην Ομόνοια, δεν βαστάς τόσο στο χρόνο αν δεν κάνεις κάτι το εξαιρετικό.
Μην περιμένεις γύρους και τα συναφή. Εδώ μιλάμε για τον ορισμό του keep it simple. Δύο επιλογές όλες κι όλες. Μοσχαρίσιο μπιφτέκι και σουτζούκι πολίτικο. Στα 2,90 ευρώ αμφότερα. Με αλάδωτη λαχταριστή πίτα να τυλίγει πέρα από το εκλεκτό κρέας, και ντομάτα, κρεμμύδι και κόκκινο πιπέρι (για το πικάντικο που κάνει τη διαφορά). Ούτε τζατζίκι ούτε σος δηλαδή. Αρκούν τα άλλα και με το παραπάνω για να σε κάνουν να μουγκρίζεις από ευτυχία. Για να καταλάβεις πως το μυστικό δεν κρύβεται στα σύνθετα, στα φαντεζί.
Το μόνο κακό της υπόθεσης είναι το μέγεθος. Ναι, είναι μικρό σουβλάκι. Αλλά κάθε μπουκιά κάνει για δέκα. Μεστή, θεϊκή γεύση. Και 2ο να πάρεις άλλωστε (που θα πάρεις…), εντός μπάτζετ είσαι σε σχέση με αλλού και κυρίως νιώθεις πως αξίζει το κάθε σεντ που δίνεις. Λευτέρης ο Πολιτης, λοιπόν. Το παραδοσιακό, ορθόδοξο σουβλάκι, αυτό που ακούνε τηγανητές πατάτες και σου λένε… «να φύγετε να πάτε αλλού». Τυλιχτό στην απλούστερη μορφή του. Και νοστιμότερη – οικονομικότερη, βεβαίως! Ένας θησαυρός για την γαστρονομική ταυτότητα και κληρονομιά της Αθήνας…