Γιατί, αλήθεια, πάμε διακοπές σε ένα συγκεκριμένο νησί; Για τις παραλίες του; Τη φυσική ομορφιά; Την ατμόσφαιρα; Τους ανθρώπους; Τα σκηνικά; Όλα αυτά είναι ένα μεγάλο «ναι». Υπάρχει, βέβαια, και κάτι ακόμη. Που ειδικά όσο μεγαλώνει κανείς, αποκτάει ολοένα και μεγαλύτερη σημασία στα κριτήρια του: Το φαγητό. Το καλό φαγητό, πιο σωστά…
Μια χαρά και κομπλέ. Είμαστε ευλογημένος τόπος σχετικώς, τα ελληνικά εδέσματα τα.. σπάνε! Δεν είναι κάτι που λέμε μεταξύ μας για να ‘χουμε να χαιρόμαστε. Κάθε άλλο. Είναι διεθνής η φήμη, η αναγνώριση. Τις προάλλες το Taste Atlas μας ανακήρυξε ως την τοπ κουζίνα του κόσμου, ενώ διαχρονικά οι ξένοι ξετρελαίνονται με αυτά που δοκιμάζουν στα μέρη μας – δεν τον Εβάν Φουρνιέ για παράδειγμα.
Θες ακόμα μια απόδειξη; Μετά χαράς. Θα σε πάμε (όμορφο) ταξιδάκι ως την (ακόμα πιο όμορφη) Φολέγανδρο. Εκεί δηλαδή όπου οι τουρίστες έχουν αποκτήσει καλώς εννοούμενη εμμονή με ένα πιάτο που συναντάμε μόνο εκεί και πουθενά αλλού. Αναφερόμαστε στα ματσάτα. Τα ντόπια ζυμαρικά, που στην ουσία είναι φαρδιές χειροποίητες νεροχυλοπίτες. Αλεύρι, λάδι και νερό σμίγουν και αρκούν, με το παραπάνω, για να σκαρώσουν μια ομορφιά. Τη διαφορά κάνει η αναλογία στα υλικά, αλλά δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Όπως προτιμάει ο μάγειρας ή η μαγείρισσα, όπως ορίζει το χέρι του ή το χέρι της.
Η γοητεία του απλού, η γευστική έκρηξη της νοστιμιάς. Μια γαστρονομική εμπειρία, απ’ αυτές που σου μένουν για τα καλά και διηγείσαι μετά, με τη φωνή γεμάτη νοσταλγία και αγάπη, όταν αναπολείς τις καλοκαιρινές τοπ στιγμές σου. Τα ματσάτα θαρρείς και φτιάχτηκαν για να πηγαίνουν με κρέας. Με κόκορα ή κατσικάκι, η νοστιμιά πάει στο αμέσως επόμενο level, αυτό του «δεν παίζονται». Μην ξεχάσεις και λίγο τυράκι από πάνω, ό,τι εσύ αγαπάς από σκληρά τυριά, στη Φολέγανδρο πάντως προτιμούν κατά κανόνα γυλωμένη μανούρα, το οποίο διαθέτει έντονα πικάντικη γεύση και ξεχωριστό άρωμα, από αιγοπρόβειο γάλα (δεν το βρίσκεις εύκολα, αλλά αξίζει τον κόπο να το ψάξεις).
Μία ή άλλα, σαν αρχίσεις να τρως, δεν θες τίποτα, μα τίποτα, άλλο. Την άγγιξες την ευτυχία. Ένα φαγητό που μυρίζει Αιγαίο, ένα φαγητό που μυρίζει νησί. Μόνο τυχαία δεν είναι περιζήτητο στη Φολέγανδρο, με τους επισκέπτες να το εντάσσουν στις τοπ προτεραιότητές τους στην “to do” λίστα τους. Συμβουλή όμως: Μην το αφήσεις να κρυώσει, μην το βάλεις στο ψυγείο για «μετά». Τα ματσάτα τρώγονται με το που βγουν από την κατσαρόλα. Χωρίς βουτύρωμα ή λάδωμα και χωρίς να τα αφήσουμε να στεγνώσουν. Μια και έξω. Από την παραγωγή αμέσως στην κατανάλωση. Μόνο τότε απελευθερώνουν πλήρως τη νοστιμιά τους, τη μαγεία τους. Και γιατί λέγονται «ματσάτα»; Λόγω του πλάστη με τον οποίο ανοίγεται το φύλλο, μάτσα. Από τη… μάτσα στη μάσα, μια χαρά!