Γράφει ο Παύλος Παπαπαύλου
Άγραφος νόμος της ζωής λαέ μου: Τα καλύτερα γκολ και κοτόπουλα τρώγονται στα φιλικά. Δέχτηκα αφόρητες πιέσεις από έναν παλιόφιλο που μου είπε: «Ρε μαλ@κ@ πάμε για φαγητό;». «Αποκλείεται, μην το συζητάς, δεν υπάρχει περίπτωση, θα πάμε με το αμάξι σου ή με το δικό μου;» του απάντησα σκίζοντας τη γάτα. Και η γκαντεμιά μου συνεχίστηκε…
Δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και ως δια μαγείας πατήθηκαν τα πλήκτρα του κινητού στο παντελόνι μου και μου έβγαλε μόνο του τη διαδρομή για τον «Πρόεδρο» στη Γλυφάδα (αν λέω ψέματα να μην αξιωθώ να ξαναδώ γκολ της ΑΕΚ απ’ τον Μπαρμπόσα. Oh wait…) . Δεν φταίω εγώ. Το κάρμα μου είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να κάνω τη δίαιτα του i-bank. Εγώ θα την καταθέσω σήμερα, αλλά στο διαιτολόγο μου θα εμφανιστεί μετά από μια εβδομάδα (στην καλύτερη).
Α, ξέχασα να σας πω! Όση ώρα εσείς διαβάζετε εγώ παραγγέλνω…
Πέρναγα εντελώς τυχαία αγαπούλες και μπήκα στον «πρόεδρο», το καλύτερο σουβλάκι-κεμπάπ της Γλυφάδας να δω τι κάνει.
Ξεκίνησα το ελαφρολαϊκό μου πρόγραμμα, με κάτι χαλαρό! Μια προεδρική σαλάτα με σως-όνειρο που σε κάνει να εύχεσαι να μείνεις τρία μερόνυχτα εκεί και να βοσκάς σαν την κατσίκα των Mazoo and the Zoo…
Συνέχισα σε ρυθμούς τραμ-τραμ…
‘Εχοντας το χαμόγελο του Μάκη του Κρισάντους στα χείλη μου…
Και αφού ζεστάθηκα, έδωσα εντολή στο εξυπηρετικότατο προσωπικό να κάνει κίνηση για να παίξω το pick and roll με τις πατάτες. Πράγματι μετά από 62 δευτερόλεπτα οι πατατούλες και τα τηγανητά αυγά κατέφθασαν.
Να σας πω κάτι τώρα που γνωριστήκαμε; Ξέρετε τι είναι καλύτερο από ένα πιάτο πατάτες τηγανητές με αυγά; Δυο πιάτα, πατάτες τηγανητές με αυγά! Μιαμ, μιαμ, σλουρπ, σλουρπ…
Και επειδή ξέρεις λαέ μου πόσο ευγενής είμαι θα σου πω μόνο ότι τα γκαρσόνια τα είχα δυο ώρες με το σις (κοτόπουλο) και με το σας…
Μια σκάφη καλαμάκια που πήραν και αυτά τον δρόμο που τους πρέπει τον αγύριστο (για το στομάχι μου) τα παρήγγειλα για πρακτικούς λόγους. Ήθελα να κάνω άλμα επί κοντώ με το ξυλάκι για να κάψω τις θερμίδες που πήρα…
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά ούτε το κεμπάπ ξέρω πώς βρέθηκε εκεί. Με ρώτησε το γκαρσόνι πώς τραυματίστηκε ο Μάνταλος και του λέω «όπως έτρεχε τρώει μια αγκωνιά και μπαπ πάρτον κάτω». Τώρα τι κατάλαβε αυτός θα σας γελάσω…
Και ενώ ήμουν έτοιμος να σκάσω (για σας το κάνω. Τα τρώω όλα για να ‘χω σφαιρική ενημέρωση) θυμήθηκα το τραγούδι του Καλλίρη και για να ‘ναι το τέλος «σαν τον θάνατο γλυκό» πήρα και έναν θάνατ… συγγνώμη μια παγωτάρα.
Έφυγα από τον πρόεδρο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Καταρχήν πολύ βασικό το γεγονός ότι δεν περιμένεις καθόλου. Οι παραγγελίες γίνονται σε gadget με οθόνη αφής, που σημαίνει ότι δεν ξεχνάνε ποτέ τίποτα και δεν αργούν. Ο νησιώτικος χαρακτήρας στα τραπέζια (λευκά ξύλινα), τα γευστικά φαγητά, οι καλές τιμές (17,5 ευρώ το άτομο τρώγοντας τις κάλτσες μας) και το όμορφο περιβάλλον με κόσμο όλων των ηλικιών με έκαναν να βάλω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι σε 2 μέρες θα επιστρέψω. Δυστυχώς πρέπει να με πληρώσω γιατί το ‘χασα. Τελικά σε δυο ώρες επέστρεψα για να πάρω μεζέ και για το σπίτι. Όχι για μένα, για το φουκαριάρικο το σκυλάκι που έχω στο σπίτι και θέλει να φάει. Γαβ, γαβ…
