Όλοι λένε ότι σε λίγες ημέρες το κύμα της ακρίβειας θα χτυπήσει και το αγαπημένο μας πιτόγυρο, το οποίο θα σκαρφαλώσει στα 4 ευρώ. Στην υπόλοιπη Ελλάδα που θες 3 για να… νιώσει η κοιλιά σου, θες 12 ευρώ για να χορτάσεις. Στη Θεσσαλονίκη αντίθετα όπου θα βρεις το μεγαλύτερο (και το καλύτερο) τυλιχτό στην Ελλάδα με ένα έχεις καθαρίσει. Για να αντέξεις να φας και δεύτερο θα χρειαστεί να πάρεις τη βοήθεια του κοινού. Και από επιλογές άλλο τίποτα. Κράτα σημειώσεις: Ιδού τα 5 πιτόγυρα της Θεσσαλονίκης που κόβουν την ανάσα και -φυσικά- την πείνα.
Γιώτης (Όχι μόνο ποιότης, αλλά και ποσότης. Πολλή ποσότης)!
Μπορεί το σύνθημα να λέει «γίνε Άρης για να γουστάρεις», αλλά η αλήθεια είναι πως αν πας με διακριτικά των κίτρινων για πιτόγυρο στου Γιώτη, ίσως να έχεις πρόβλημα. Όχι ότι οι άνθρωποι δεν σερβίρουν Αρειανούς, ίσα-ίσα. Το θέμα είναι καθαρά… γεωγραφικό. Βλέπεις, το γυράδικο με τις θηριώδεις μερίδες είναι στην Τούμπα. Κι αν η συγκεκριμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης είναι συνυφασμένη με ένα πράγμα, αυτό είναι ο ΠΑΟΚ. Ένα περιποιημένο πιτόγυρο πριν το ματς δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να φωνάξεις στο γήπεδο και μία επανάληψη μετά τον αγώνα μπορεί να αποδειχθεί το τέλειο συμπλήρωμα μιας νίκης ή ο καλύτερος τρόπος να πνίξεις (στο γύρο και στις αλοιφές) τον πόνο σου μετά από μια ήττα. Παρεμπιπτόντως αυτό που βλέπεις δίπλα στο πιτόγυρο είναι ο ώμος του παιδιού. Και το πιτόγυρο είναι 3 φορές μεγαλύτερο. Για να καταλάβεις για τι τέρας μιλάμε…
Devido στην Παπαναστασίου (πρώην 157)
Για να λέμε αλήθειες, το σημερινό Devido είναι ο άξιος συνεχιστής μιας τεράστιας κληρονομιάς που άφησε το 157. Το οποίο πήρε το όνομά του λόγω της τοποθεσίας του. Εγκατεστημένο στην Παπαναστασίου 157 αποτελεί την απάντηση της «κίτρινης φυλής» σε ό,τι αφορά το σωστό, μερακλίδικο γυράδικο. Όχι βέβαια των ταξιτζήδων, αλλά των νοσταλγών των εποχών που ο Κολτσίδας ήταν ο ήρωας του Χαριλάου. Δυο βήματα από το «Κλεάνθης Βικελίδης», αποτελεί απαραίτητο… αξεσουάρ των φιλάθλων πριν μπουν στο γήπεδο. Ποτέ ο δρόμος της ομάδας προς τη δόξα δεν ήταν πιο χορταστικός και νόστιμος.
Πρασσάς (πρέπει να πας, πρέπει να φας)
Συνεχίζοντας τα… δάνεια στα λογοπαίγνια, περνάμε στον Πρασσά. Θα έχετε διαβάσει, φαντάζομαι, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία. Τέτοιες φήμες διαδίδουν όσοι έχουν πρόβλημα με το μέγεθος, κάτι που δεν συμβαίνει στο Πρασσά. Το πιτόγυρό του είναι ένα μικρό μεγάλο έπος, ικανό να σε κάνει αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για το φαΐ, το σεξ, τη ζωή, τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να το καταβροχθίσεις θα έχεις χρόνο στη διάθεσή σου μέχρι και για φιλοσοφίες. Για πιο… kinky καταστάσεις, αντικαθιστάς την τεράστια πίτα με ψωμάκι ή μπαγκέτα.
Ντερλικατέσεν (ΑΜΑΝ ζημιά…)
Σίγουρα έχετε ακούσει πως σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Εδώ και μερικά χρόνια, μάλιστα, η συνεισφορά της συγκεκριμένης περιοχής στην ανθρωπότητα δεν εξαντλείται στις παραλίες, τα μπιτσόμπαρα, τις βούτες, τα πάρτυ και γενικότερα όλα εκείνα που συνθέτουν την καθημερινότητα ενός φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτό το άγιο μέρος έφαγε το… φλας ο Δημήτρης Εικοσιδυός (o «ιδρυτής» του ιστορικού σουβλατζίδικου, πριν αποχωρήσει χρόνια αργότερα), όταν άφησε πίσω του τα χρόνια της δόξας με τους ΑΜΑΝ κι έβαλε πλώρη, μετά τις καρδιές, να κερδίσει και τα στομάχια του λαού του! Έφτιαξε λοιπόν το Ντερλικατέσεν το οποίο εισήγαγε νέα ήθη κι έθιμα στον έτσι κι αλλιώς ανώτερο γαστρονομικά Βορρά.
Πέρα από τα σάντουιτς για τα οποία αξίζει τον κόπο να κάνεις ακόμη και φυλακή, ξεχωριστή θέση έχει το σουβλάκι (καλαμάκι για τους χαμουτζήδες) με χαλούμι, το κουλούρι με σουβλάκι (καλαμάκι ρε ασέβαστοι;) και φυσικά το δικάβαλο. Ναι! Ναι! Ναι! Αχ, το δικάβαλο… Έρωτας με την πρώτη μπουκιά! Αν η… έτσι σου είναι σε δίαιτα, κάτσε εσύ εκεί να ντερλικώσεις μέχρι θανάτου και άσε το μωρό να βλεφαριάζει βιτρίνες στην Τσιμισκή. Win – win situation που λένε και οι Άγγλοι, οι οποίοι τρώνε αηδίες.
Νικ (δε γκρικ σε πιτόγυρα)
Γέννημα-θρέμμα δυτικής… Θεσσαλονίκης, το γυράδικο Νικ ήταν η απάντηση των Αμπελοκήπων στα πιο… καθώς πρέπει μαγαζιά του κέντρου και της ανατολικής πλευράς της πόλης. Ήταν τέτοια η επιτυχία του, αλλά και οι ουρές των λυσσασμένων από την πείνα καρντασίων (sic) που δεν άργησε η στιγμή της απόλυτης επικράτησης σε όλη την επικράτεια… συμπρωτευούσης. Η άτιμη δεκαετής+ κρίση έκλεισε κάποια από τα καταστήματα, αλλά εκείνο στη Μεγάλου Αλεξάνδρου παραμένει ο απόλυτος… στρατηλάτης της γαστρονομίας.