Ξέρω ότι έχεις κουραστεί πια από τις φανφάρες και τους εγκωμιασμούς σε φαγάδικα και δη σε μπέργκερ. Είναι πια τόσα πολλά που ό,τι και να σου πει ο Χ, Ψ, δείνα, κανονικά ελάχιστα πρέπει να σε αγγίξει γιατί όταν υπάρχουν πολλά καλά, η διαφορά έγκειται στην προσωπική εμπειρία.
Ξεχνάμε πολλές φορές ότι το πώς θα εντυπωθεί γευστικά ένα φαγητό στη μνήμη μας, εξαρτάται κι από μη γαστρονομικούς παράγοντες. Από την ψυχολογία της στιγμής. Ίδια είναι η αίσθηση να φας ένα μπέργκερ όντας νηστικός για κάμποσες ώρες κι ίδια όταν δυο ώρες πριν έχεις φάει κάτι που σε κρατάει;
Ίδια είναι η εμπειρία όταν είσαι φουλ εκνευρισμένος με κάτι ή τέρμα αγχωμένος, με το να είσαι απόλυτα ήρεμος και χαλαρός; Αυτό είναι που γέννησε το γκουρμέ. Όχι μόνο η τεχνική και το στήσιμο, αλλά η συνολική εμπειρία ώστε να διασφαλίσουν πως θα είσαι πλήρως δοσμένος στο να δοκιμάσεις τα πιάτα.
Στο Po Boys ό,τι συναίσθημα και να προηγείται, όταν θα κάτσεις στο τραπέζι και δεις τι παίρνουν οι γύρω σου, τι σερβίρεται εν γένει στους υπόλοιπους πελάτες, τότε με τίποτα δε θα είσαι ήρεμος. Γιατί θα θες να χιμήξεις και να πάρεις τα μπέργκερ των άλλων. Μέχρι που θα σου φέρουν το δικό σου και θα το κοιτάς ψιλοαδρανής, ψιλοαφοπλισμένος. Θα έχεις κολλήσει.
Ορμάμε ή δεν ορμάμε; Το καταβροχθίζουμε ή μένουμε να το βλέπουμε; Σε αυτό το δίλημμα απορροφήθηκα κι εγώ όταν ήρθε μπροστά μου το φανταστικό τους βίγκαν μπέργκερ με τις άψογα τηγανισμένες πατάττες τους.
Τόλμησα να βγάλω το πάνω bun για να δω μια λαχταριστή εικόνα με καραμελωμένα κρεμμύδια που είχαν ανακατευτεί σε κάτι σαν τσάτνι και έπλεαν πάνω από το meatless μπιφτέκι και λέω «Στέργιε ντροπή, βάλτο πάλι πίσω». Πίστευα θα πεταχτεί κάποιος σεκιούριτι από μουσείο και θα μου πει ότι απαγορεύεται να αγγίζουμε τα έργα τέχνης.
Πεινούσα πολύ όμως και έφαγα την πρώτη μπουκιά και δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω. Μισό λεπτό αργότερα το είχα φάει όλο και αναρωτιόμουν γιατί υπέκυψα. Ήταν άνιση μάχη. Και αποδέχτηκα με περηφάνια την ήττα μου και την ανωτερότητα του αντιπάλου.
Εννοείται πως σου συστήνω ανεπιφύλακτα να φας το βίγκαν μπέργκερ κι ας με βρίζεις που σου προτείνω κάτι τέτοιο. Αν δε θες να με ακούσεις, μπορείς να τσεκάρεις το υπόλοιπο μενού εδώ και να καταλάβεις ότι είναι ένα μέρος θαυμαστό στο κέντρο, στο Μοναστηράκι.
Όχι μόνο σε επίπεδο φαγητού, ακολουθώντας πιστά το New Orleans Doctrine, αλλά και στην διακόσμηση. Ξεχωρίζει ούτως ή άλλως, αλλά ξεχωρίζει περισσότερο στο Μοναστηράκι, στου Ψυρή όπου βρίσκεται.
Εγώ, αν και άνθρωπος του κέντρου, 13 χρόνια κυκλοφορώ επισταμένως στου Ψυρή, δεν είχε τύχει ποτέ να φάω. Ίσως για καλό, γιατί θα είχα δώσει πολλά λεφτά και τότε σίγουρα δεν τα είχα. Στα συν του καταλόγου και τα beignets, αυτοί οι γαλλικού λουκουμάδες που είναι απόλαυση.
Δε θα πω άλλα. Δες απλά τις φωτογραφίες και σκούπισε την οθόνη από το σαλάκι.
View this post on Instagram
View this post on Instagram
View this post on Instagram
View this post on Instagram