Η ζαχαροπλαστική είναι μια μορφή τέχνης. Ως τέτοια, εμπεριέχει τη φαντασία και την τόλμη στον ορισμό της. Δεν φτιάχνεις αριστουργήματα αν δεν διανοηθείς το… αδιανόητο. Σε αυτή τη συζήτηση πάντα θα υπάρχει ένα εκλεκτό παράδειγμα περί αυτού. Λέγε με Baked Alaska.
Ήταν τότε που κάποιος άνθρωπος σκέφτηκε να φτιάξει… ψητό παγωτό! Γιατί αυτό είναι στην ουσία και κατά βάση αυτό το γλυκό.
Σερ Μπέντζαμιν Τόμσον το όνομα του εμπνευστή του, γνωστός και ως κόμης του Ράμφορντ. Περπάτησε σε αυτόν τον κόσμο στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα και ήταν ένας αξιωματούχος του βρετανικού στρατού που λάτρευε τα πειράματα.
Δεν πάει ο νους σας πόσα πράγματα που χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα γεννήθηκαν ως ιδέες στο πανέξυπνο κεφάλι του. Οι καφετιέρες, η κουζίνα με εστίες, τα ισοθερμικά εσώρουχα, η κεντρική θέρμανση, όλα αυτά, και πολλά ακόμη, δικές του επινοήσεις ήταν.
Τι παρατηρούμε αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά; Το «φετίχ» του με τα της θερμότητας. Μια εποχή λοιπόν μελετούσε επισταμένως τις μονωτικές ιδιότητες των υλικών. Στα χέρια του έπεσαν μαρέγκα και παντεσπάνι. «Μονώνουν άραγε αυτά;» αναρωτήθηκε. Και αποφάσισε, για να το διαπιστώσει, να τα κάνει «φωλιά» για παγωτό, κάτι δηλαδή που λιώνει πολύ εύκολα.
Έβαλε λίγο παντεσπάνι για να κάτσει το παγωτό, το κάλυψε με μαρέγκα, «φούρνισε» για λίγο και αυτό ήταν. Το (όχι ακόμα γνωστό ως) Baked Alaska είχε μόλις γεννηθεί. Παρουσίασε την ιδέα του σε σεφ στη Γαλλία και συνάντησε ενθουσιώδεις αντιδράσεις. «Νορβηγική ομελέτα» το αποκαλούσαν σε αυτήν την ακόμα πειραματική μορφή που το σέρβιραν στους πελάτες τους όσοι το τολμούσαν ως πρόταση.
Με τον ωραίο τρόπο που έχουν οι ιδέες να ταξιδεύουν, η συνταγή έφτασε πίσω στις ΗΠΑ, όπου – έχει σκαμπρόζικο ενδιαφέρον – ο σερ Τόμσον δούλευε άλλοτε ως κατάσκοπος (!) του βρετανικού στρατού.
Έπεσε έτσι στα χέρια του εμβληματικού και πρωτοπόρου σεφ του διάσημου νεοϋορκέζικου εστιατορίου Delmonico’s, Σαρλς Ρανχόφερ. Αυτός ήταν τελικά που έμελλε να δώσει στο γλυκό το όνομά του. Αντλώντας έμπνευσή από την προσάρτηση της Αλάσκα στις ΗΠΑ. Αρχικά το αποκαλούσε Alaska-Florida, ορμώμενος από την εναλλαγή κρύου – ζέστης αυτής της υβριδικής απόλαυσης. Σταδιακά το Florida εξαφανίστηκε και φτάσαμε στο Baked Alaska.
Στην πορεία των ετών, το γλυκό θα γνώριζε μεγάλες πιένες. Και πολλές παραλλαγές που ενίσχυσαν τη γεύση και τη δημοτικότητά του. Πλέον σχεδόν κανείς δεν το βάζει στο φούρνο για 2-3 λεπτά όπως τα πρώτα χρόνια, καψαλίζουν τη μαρέγκα με φλόγιστρα κι αυτό κάνει το «ψήσιμο».
Είναι πλέον πιο εύκολο να το φτιάξει κανείς. Μπορείτε συνεπώς να φτιάξετε δίχως ιδιαίτερη δυσκολία Baked Alaska στο σπίτι σας. Ο φίλος μας ο Άκης (Πετρετζίκης) έχει αμέσως παρακάτω έναν τρόπο:
Στην Ελλάδα το Baked Alaska ήρθε τη δεκαετία του 1930, γνωστό όμως πραγματικά σε ευρύ κοινό έγινε στα 60s. Υπήρχε ένα ζαχαροπλαστείο, στο Κεφαλάρι, που το σέρβιρε και μάλιστα είχε πάρει από εκεί το όνομά του (Αλάσκα). Όταν το 2003 το ζαχαροπλαστείο κάηκε, ήταν σαν να έγινε στάχτη και το γλυκό μαζί του.
Όμως το καλό πράγμα δεν χάνεται και έτσι το Baked Alaska βρήκε ξανά το δρόμο του, ειδικά με τα vintage να είναι πάντα μια εναλλακτική ελκυστική πρόταση. Θα το βρείτε συνεπώς σε επιλεγμένα καφέ και ζαχαροπλαστεία αν το ψάξετε – αξίζει.
Προφανώς και είναι ένα «ρετρό» γλυκό. Αυτό δεν το κάνει λιγότερο νόστιμο. Ίσα ίσα. Η γοητεία του κλασικού, η αξία του διαχρονικού. Η ζαχαροπλαστική, τέχνη και δημιουργία. Λοιπόν; Μήπως… ψηθήκατε για ζεστό παγωτό;