Η μεταπολεμική Ελλάδα πέρασε από τα χρόνια του εμφυλίου σε ένα τοπίο φτώχιας, καταστροφής και ανάπλασης με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να κάνει αγώνα για να επιβιώσει, να φεύγει μαζικά σε κύματα μετανάστευσης και να ψάχνει τρόπους να απολαύσει μικρές χαρές της ζωής με ό,τι του δινόταν, με τον πιο οικονομικό τρόπο.
Στα πλαίσια αυτών των συνθηκών ακόμα και να απολαύσεις ένα γλυκό ήταν δύσκολο οπότε οι άνθρωποι έπρεπε να γίνουν εφευρετικοί και να ρίξουν τα στάνταρ τους. Τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί ακόμα και τα χαμηλά στάνταρ κάποιες φορές άφησαν εποχή και δημιούργησαν δεκαετίες αναμνήσεων σε πολλές γενιές που ακολούθησαν.
Ένα τέτοιο γλυκό, ίσως το πιο απλό και εύκολο που μπορούσε να απολαύσει κανείς ήταν το ζαχαρόψωμο. Ένα γλυκό ουσιαστικά δύο υλικών με το ένα να είναι οποιοδήποτε ψωμί. φρυγανιά, παξιμάδι και το δεύτερο να είναι η ζάχαρη. Η συνταγή απλά, απλούστατη, την ετοίμαζε ακόμα και ένα μικρό παιδί. Το ψωμί βρεχόταν με λίγο νερό και πάνω στην επιφάνεια της ψύχας της φέτας απλωνόταν η ζάχαρη.
Αμέσως η ζάχαρη απορροφιόταν από το βρεγμένο ψωμί δημιουργώντας ένα γλυκό μαλακό έδεσμα που απολάμβαναν ως κολατσιό όλα τα παιδιά της μεταπολίτευσης. Πριν εισαχθούν στο ελληνικό πρωινό οι πραλίνες, τα δημητριακά, με δεδομένο ότι μαρμελάδες και μέλια ήταν και ακριβά και δυσεύρετα, η απλή ζάχαρη αρκούσε για να κάνει ότι τη δουλεία.
Μάλιστα στη δεκαετία του ’60 ήταν και η πρώτη επιτυχημένη συστηματική παραγωγή ελληνικής ζάχαρης από ζαχαρότευτλα από την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) σταματώντας την, σχεδόν αποκλειστικά εισαγόμενη ζάχαρη των προηγούμενων δεκαετιών. Οπότε η ζάχαρη έγινε και πολύ πιο προσιτή και οικονομικότερη επιλογή.
Ακόμα και δεκαετίες μετά, τα παιδιά που μεγάλωναν με το ζαχαρόψωμο ως το βασικό παιδικό τους γλυκό, το ετοίμαζαν τα πρωινά από συνήθεια παρότι είχαν πια όλες τις επιλογές ακόμα και για εισαγόμενα γλυκά.
Στο πέρασμα των χρόνων υπήρξαν πολλές προσαρμογές στην πολύ απλή συνταγή του ζαχαρόψωμου. Άλλοι άρχισαν να προσθέτουν βούτυρο και να ψήνουν το βρεγμένο ζαχαρωμένο ψωμί. Υπήρχαν και οι πιο μερακλήδες που αντί για σκέτη ζάχαρη περιέχυναν ζαχαρούχο γάλα. Το οποίο ως πιο πυκνό και κολλώδες έπεφτε πάνω στο βρεγμένο ψωμί και θύμιζε κάποιο γλυκό άλειμμα.
