Το Χονγκ Κονγκ είναι μια από εκείνες τις πόλεις που για εμάς τους σεφ αποτελούν την άλλη μεριά της κουζίνας μας. Όταν βρισκόμαστε στην κουζίνα κοιτάμε το έργο μας και τη σωστή λειτουργία των λίγων ατόμων που βρίσκονται σε αυτή. Στο Χονγκ Κονγκ ένιωσα να χαζεύω από ανθρώπους, από τον τόσο πολύ κόσμο. Πολύ περισσότερο όμως εντυπωσιάστηκα από την απλότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την κουζίνα τους. Ιδίως αυτή που προσφέρουν στους τουρίστες, οι οποίοι καλούμαστε να έρθουμε σε επαφή με πολλές παράξενες γεύσεις και πράγματα που για εμάς είναι ως και δύσκολα να τα δεχτούμε.
Αυτή η πολύβουη πόλη στα νοτιοανατολικά της Κίνας μοιάζει αυτόνομη. Όχι μόνο στο πολιτικό της καθεστώς, αλλά και στον τρόπο που κυλάει η ζωή. Αμέτρητοι ουρανοξύστες, άπειρος κόσμος συνέχεια έξω, όλα τα μαγαζιά με φαγητό γεμάτα. Ακόμα και τα πιο απλά όπως τα κιόσκι. Οι δύο μέρες που βρέθηκα εκεί φαίνονται λίγες, μα είναι αρκετές για να καταλάβεις πως τσουλάει η καθημερινότητα εκεί.
Το να είσαι σεφ σου δημιουργεί την ανάγκη να δοκιμάσεις οτιδήποτε έχει να σου προσφέρει σε έδεσμα η εκάστοτε χώρα. Ακόμα κι εκείνα που στο άκουσμα τους θες να φύγεις μακριά. Αναρωτιέσαι τι γίνεται και οι άνθρωποι κάνουν ουρές έξω από μια καντίνα ή ένα μαγαζί για να φάνε αυτό το πιάτο. Το Χονγκ Κονγκ έχει και τα δύο άκρα.
Από τη μία θα βρεις πολλά μέρη με τρομερό πρωινό. Για παράδειγμα η αλυσίδα Australian Dairy που ανοίγει στις 7 το πρωί και από την πρώτη στιγμή μέχρι το κλείσιμο θα έχει αλλάξει αμέτρητες φορές ο κόσμος σε κάθε τραπέζι. Τα αυγά τους (τηγανητά, βραστά, scrumbled) άψογα ψημένα. Το ψωμί τους επίσης. Το καλύτερο french toast που έχω φάει θα το βρεις εκεί. Όπως θα βρεις και το club sandwich με medium rare beef. Για συνοδεία ήπιαμε ένα γευστικότατο τσάι, το οποίο δεν είναι μόνο τσάι. Πρόκειται για μια τοπική συνταγή που την αποκαλούν yin yang. Το yin είναι το τσάι και το yang ο καφές. Και τα δύο αναμειγνύονται με γάλα. Μάλιστα, οι δημιουργοί του περνάνε το τσάι από μια αυτοσχέδια σήτα, όπου χρησιμοποιούν καλσόν ως τούλι. Εφευρετικότατοι.
Και φτάνουμε στο άλλο άκρο που ανέφερα πιο πριν. Το άλλο άκρο έχει πράγματα μακριά από εμάς. Όπως ένα μεγάλο καλαμάρι να κολυμπάει στο ζουμί του μέσα σε σακουλάκι. Αυτό είναι ένα είδος σνακ για τους ντόπιους. Το πιο light που θα βρεις στα street food τους. Κάπως νορμάλ είναι και το καλαμάκι με πλοκάμια χταποδιού τηγανητά. Γενικά τα τηγανητά παίζουν πολύ στην κουζίνα τους.
Εντόσθια, πόδια κότας, γλώσσες βοδινού είναι αυτά που ένας δυτικός δεν παίζει να τα δοκιμάσει και αφθονούν στην κουλτούρα τους. Το πιο παράξενο απ΄όλα βέβαια είναι το offal. Πρόκειται για οπίσθια χοίρου ή μοσχαριού, ή εν γένει κομμάτια οργάνων που αφαιρούνται από την πίσω δίοδο. Είναι αυτό που βλέπεις στην κεντρική φωτογραφία.
Απ΄αυτά που δεν μπορώ να αποκαλέσω απωθητικά ή αναπάντεχα γευστικά είναι το siu mai, ένα πιάτο με ζυμαρικά και το ρύζι με κοτόπουλο ή μανιτάρια που τυλίγουν σε φύλλα λωτού. Σαν τα δικά μας ντολμαδάκια πάνω κάτω.
Αυτή είναι η Άπω Ανατολή, αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ. Αν ξέρεις πως να κινηθείς θα γλυτώσεις τα δυσάρεστα της κουζίνας τους και θα έχεις χώρο μόνο για εκείνα που θα σου προσφέρουν όντως κάτι ευχάριστα διαφορετικό.