Χωρίς συγκεκριμένη σειρά κατάταξης, ορίστε μερικά από τα ωραιότερα εργαλεία που πάτησαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα και υπήρξαν οι αιτίες κάποιοι να μην ξαναπατήσουν τα πόδια τους σε χορτάρι.
Αρίσταρχος Φουντουκίδης
Αμυντικοί με τα χαρακτηριστικά (και το όνομα βεβαίως βεβαίως) του συχωρεμένου του Αρίστου δεν βγαίνουν πια. Τη δεκαετία του ‘60 κορμιά σα τα δικά του έβρισκες μόνο στους πεζοναύτες πέριξ της Τρούμπας όταν έπιανε λιμάνι ο στόλος, εκειόν, όμως η ζωή τον έκαμε σέντερ μπακ του ΠΑΟΚ. Το παρατσούκλι του ήτο «τοίχος», σε αντίθεση με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα όμως, δεν ήταν καθόλου αόρατος. Είχε μάλιστα κι ένα χαριτωμένο τελετουργικό πριν ξεκινήσουν τα ματς, μια μικρή υπενθύμιση στον αντίπαλο επιθετικό για το πού πήγε κι έμπλεξε. Διάλεγε ένα σημείο έξω από την περιοχή και με τη μύτη του παπουτσιού χάραζε μια γραμμή στα ξερά γήπεδα της εποχής. Το μήνυμα ήταν σαφές: «Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς δεν περνάς», προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Εάν κάποιος δεν έπιανε το υπονοούμενο, κακό του κεφαλιού του (ή όπου αλλού τον πετύχαινε).
Γιάννης Καλλιτζάκης
Με «ν» ή χωρίς «ν», ο Γιάννης Καλλιτζάκης θα έπρεπε να έχει τιμηθεί για τη προσφορά του. Αν όχι από την Πανάθα, τουλάχιστον από τη γιαπωνέζικη πρεσβεία στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο το προσωνύμιο «Νίντζα» που μας έκαμε κοινωνούς της κουλτούρας τση χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, αλλά και το χαρακίρι το οποίο απέμενε ως μόνη λύση για να γλιτώσουν μιας και καλή το βασανιστήριο τα θύματά του. Με σήμα κατατεθέν το τάκλιν «το ‘να πόδι αστραγάλι και το άλλο καρωτίδα» ο Γιάνναρος έκαμε διεθνή καριέρα εκείνο το βράδυ κόντρα στη Γιουβέντους, όταν στα χεράκια του ο μεγάλος γκολτζής τση εποχής, ο Ίαν Ρας, έμοιαζε με παιδούλα σε λύκειο θηλέων.
Τάσος Μητρόπουλος
Ο Τάσαρος ο Μητρόπουλος υπήρξε μία περίπτωση μόνος του. Λόγω θέσης δεν είχε καμία ανάγκη να κάμει φάουλ ή να είναι σκληρός, μα ο καψερός δεν μπορούσε να κάμει αλλιώς. Αυτή ήτο η φύσις του. Είχε τη μανούρα στο αίμα του και έμπλεκε για τη χαρά της συμμετοχής, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, έτσι για τη φάση. Στις μνήμες των λίγο παλαιότερων, χαραγμένο θα μείνει ένα ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός σε πρεμιέρα πρωταθλήματος, το πρώτο του Αποστολάκη μετά το απονενοημένο να αφήσει τσου κόκκινους για τσου πράσινους. Α βρείτε πουθενά τα χαϊλάντερς, μπαρντόν, τα χαϊλάιτς, θα διαπιστώσετε ότι αποτελούνται από καμιά εκατοστή φάσεις που δείχνουνε το ίδιο πράμα. Τον Στράτο να παίρνει την μπάλα στα πόδια και μετά τον Τάσο να δίνει στον Στράτο τα πόδια στο στόμα. Στο 2’ και 20’’ του παρακάτω βίντεο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το στεγνό καθάρισμα με το οποίο όποτε ήθελε ο αγρινιώτης άσος έσκαγε μύτη στο ΙΚΑ κι έπαιρνε αναπηρική σύνταξη.
Βάιος Καραγιάννης
Η ρήση το μέγεθος δεν έχει σημασία είναι απλά το άλλοθι του κάθε αδικημένου, αλλά στο ποδόσφαιρο ισχύει 100% για την περίπτωση του Βάιου Καραγιάννη. Πιο κοντός από τον Κούγια (όπως και η πλειοψηφία του κόσμου άλλωστε) ο εξ Ιτέας Καρδίτσης χαλκέντερος μπακ, θα μπορούσε να είχε αλλάξει το ρουν της ιστορίας αν εκείνο το βραδάκι στο Φιλιπς Στάντιον δεν έχανε για εκατοστά το γουργούρι του Ρομάριο. Αν τα είχε καταφέρει με την κίνηση που έμεινε γνωστή ως «τάκλινγκ καταπέλτης», ο Βραζιλιάνος δεν θα πήγαινε ποτέ στην Μπάρτσα, οι μπλαουγκράνα δεν θα έπαιρναν ποτέ Τσάμπιονς Λινγκ και ίσως να μην γκρεμιζότανε το γήπεδο στα Φιλαδέλφεια. Πάνω στο συγκεκριμένο σάλτο του Βάιου στήριξε η ΝΑΣΑ τα πειράματά της για νέους πυραύλους και ο Μελισσανίδης (όχι ο τίγρης, ο άλλος) το πρόγραμμα του για να πάρει χρυσό στις ασκήσεις αέρος-εδάφους στο Σίδνεϊ.
Γιώργος Κολτσίδας
Κανονικά στο Χαριλάου έπρεπε να έχουνε στήσει άγαλμα στο Γιώργη τον Κολτσίδα, στο οποίο όποτε έρχουνται οι αντίπαλοι επιθετικοί να αφήνουν ένα δάφνινο στεφάνι στη μνήμη των καλαμίδων που έγιναν σκόνη και θρύψαλα από την επαφή μαζί του. Ειδικότης του κατά τα άλλα συμπαθέστατου στόπερ του Άρεως το «στεγνό ξύρισμα από πίσω», το οποίο μεταφραζόταν ως εξής. Πήγαινε κι εγινότανε κολιτσίδα στη μπλάτη του επιθετικού, όταν η μπάλα πλησίαζε στο ζωτικό του χώρο, ο Κολτσίδας σήκωνε το ένα του πόδι κρατώντας το άλλο στο έδαφος (ένεκα του ότι ήταν προσγειωμένος χαρακτήρας) και με τα εξάταπα έπαιρνε από τη μάπα του επιτιθέμενου ότι τρίχα είχε αφήσει το ξυράφι. Όχι, ο αφρός δεν ήταν απαραίτητος.
Ζε Ελίας
Όπως κάθε Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του, ο Μοεντίν ήταν πιο τσιγκούνης και από 70χρονο ενοικιαστή μονοκατοικίας στο Εδιμβούργο. Κάπου εκεί εξαντλούνται και τα όποια κουσούρια του. Αδαμάντινος χαρακτήρας έξω από τα γήπεδα, άφηνε τους καλούς τρόπους και τις αβρότητες όταν φορούσε φανέλα και σορτσάκι και μεταμορφωνόταν σε θεριζοαλωνιστική μηχανή της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης. Το παρακάτω απόσπασμα είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του και παράλληλα απόδειξη του πόσο χλεχλέδες και θεατρίνοι είναι οι επιθετικοί στα ελληνικά γήπεδα που πέφτουνε κάτω σαν τσι μύγες που τσι φλιτάρουνε κι έτσι βγαίνουνε οι βρώμες για καλά παιδιά σαν τον πρώην χασάπη χαφ του Ολυμπιακού.
Γιώργος Παπαδόπουλος
Οι εχθροί του του καταλογίζουν πως ευθύνεται για το πρόωρο τέλος της καριέρας του Βέλιμιρ Ζάετς λόγω ενός «δολοφονικού» τάκλινγκ σε ματς της σεζόν 1987-88. Υπερβολές… Απλά, ο επονομαζόμενος «Μουμπάρακ» του Ηρακλέους ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Απόδειξη γι’ αυτό είναι πως τραυματισμοί όπως εκείνος του πρώην αρχηγού του Παναθηναϊκού και της εθνικής Γιουγκοσλαβίας ξεπερνιούνται με ένα ντεπόν και δύο νιφλαμόλ. Ε τότε η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο και καμία δεκαρία χειρουργεία δεν μπόρεσαν να επαναφέρουν στην αγωνιστική δράση τον πιο ποιοτικό χαφ που πάτησε ποτέ στην Ελλάδα και μάλλον θα πρέπει να κάνει το σταυρό του που μετά από εκείνο το χτύπημα περπατάει ακόμα.
Αντώνης Δαμίγος
Εμφανισιακά ένα κράμα μεταξύ Δημήτρη Κύρκου και Νίκου Μπογιόπουλου, ο Αντώνης Δαμίγος ήταν η ηχηρή απάντηση στους φυσιογνωμιστές που κρίνουν από τη φάτσα το ποιόν του αθρώπου. Τονε βλεπες με την ξούρα στο κεφάλι και το τριγωνικό τύπου Λένιν μούσι και πίστευες πως ο άθρωπος ετοιμάζεται να παρουσιάσει τα νέα του έργα σε γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Εδώ που τα λέμε αναμεταξύ μας βέβαια, εκείνο το γελάκι του θα μπορούσε να σε βάλει σε κάποιες υποψίες που μετατρεπότανε σε βεβαιότητα όταν σφύραγε ο διαιτητής την έναρξη των αγώνωνε. Ο συμπαθής Δαμίγος άξαφνα ένιωθε σαν τον καμπόι της Μάλμπορο που έβλεπε συμπαίκτες κι αντιπάλους σαν γελάδια που ελλείψη λάσου, όφειλε να σταματήσει με τα πόδια, με τα χέρια, με τα δόντια, με τα νύχια. Με οτιδήποτε, δηλαδής, είχε πρόχειρο. Προφανώς η φύση του στέρησε το τριχωτό της κεφαλής του επειδής θεώρησε πως ήδη το οπλοστάσιό του ήτο υπερβολικά γεμάτο.
