Έχει υποπέσει στην αντίληψή μου πως οι κρυφοί ιδιοκτήται της παρούσας ιστιοσελίδας έχουν δώκει εντολές προκειμένου να υπάρξει στροφή στη μποιότητα κι εξεκίνησαν το τελευταίο διάστημα αναρτήσεις μ’ αντικείμενο τον κινηματόγραφο. Στόχος βέβαια είναι να αυξηθούν τα κλιξ και κατά συνέπεια το μπαγιόκο που εισρέει στο ταμείο, αλλά ταυτόχρονα μπορείτε κι εσείς να ξεστραβωθείτε και να μάθετε μία-δύο ταινίες που ενδεχομένως να σας ξέφυγαν, κυρίως επειδή είστε κλαρίνα και προτιμάτε αντί για σινεμά, τα ελληνάδικα.
Εννοείται πως είμαι σε θέση να προτείνω χίλιες τέτοιες και του λόγου μου, αλλά δεν θα το κάμω. Αντιθέτως θα σας δώκω μερικές συμβουλές για να ξέρετε ποιες να αποφύγετε αν δεν θέλετε να περάσει από το μυαλό σας η ιδέα του χαρακίρι οφθαλμών παρακολουθώντας τες.
Υπήρξα λάτρης του σινεμά από τα δύσκολα, κιόλας, χρόνια. Εκεί κοντά στο ’85 όταν οι υπόλοιποι έλιωναν με Ψάλτη και Σουπιάδη (που βαφτίστηκε νέος Ψάλτης, αλλά έκανε καριέρα χειρότερη του Κουτσιανικούλη) στα βίντεα, εγώ παρέμεινα πιστός (μόνη φορά στη ζωή μου) στη μεγάλη οθόνη. Κυρίως επειδή ήταν ένα σημείο συνάντησης του πολιτισμού με τη τέχνη και -ακόμη πιότερο- δικής μου με το Γωγουλίνι από τα Τρίκαλα για πανωκαβαλίκια στα ψηλά καθίσματα.
Ωστόσο τσου τελευταίους χρόνους το πράμα άλλαξε με ευτά τα θεριά που ανοίξανε μέσα στα εμπορικά κέντρα, τα οποία δεν έχουν καμία γοητεία επειδή έτσι γιομάτα από κόσμο που είναι δε σ’ αφήνουνε να ξεφουντωθείς με την ησυχία σου κι αναγκάζεσαι να νοικιάσεις γκαρσονιέρα ή να τρέχεις να ξηλώνεσαι στη μπαραλιακή στα μπουρδελοξενοδοχεία. Άσε που με τσι νέες μόδες τσι αμερικάνικες υπάρχουνε σοβαροί κίντυνοι εκεί μέσα. Σκέψου την αηδία σου αν εκεί που νομίζεις πως το χέρι σου έφτασε μια ανάσα από το σημείο τζι τση συνοδού σου, που από ό,τι λέει το δάχτυλο λιώνει για την πάρτη σου, να διαπιστώσεις έντρομος πως αντί για τα σκέλια της το έχωσες στο μπολάκι με το τσένταρ…
Και δεν φτάνει μόνο αυτό που έχει κάνει το άθλημα του σινεμά αντιπαθητικό. Είναι και το άλλο. Είναι και ευτούνες οι αηδίες που γυρίζουνε κι έχουνε το θράσος οι κριτικοί να τσι αποθεώνουνε και τα θύματα, δηλαδή εσείς, σκάτε λεφτά για να τσι δείτε. Με τυχαία σειρά, λοιπόν, ορίστε οι μεγαλύτερες πατάτες των τελευταίων χρόνωνε και η απόδειξη (με βάση τα λεφούσια που κόψανε εισιτήριο) πως είμαστε ο εξυπνότερος λαός του γκόσμου και πως κάτι ξέρουνε οι αμερικάνοι που κλέβουνε τα ελληνόπουλα και τα στέρνουνε στη ΝΑΣΑ.
GRAVITY
Θα στο πω απλά για να το καταλάβεις. Εάν ο Νεύτων είχε την παραμικρή ιδέα πως μερικούς αιώνες μετά τη στιγμή που του έπεφτε το μήλο στο κεφάλι θα γυριζόταν αυτή η ταινία με τίτλο “βαρύτητα”, αντί για το μπαγκόσμιο βαρυτικό νόμο, θα έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο για την παρατήρησή του και θα έτρωγε το μήλο. Επίσης θα άφηνε ευχή και κατάρα στους απογόνους του προκειμένου να πνίξουνε τσου αδερφούς Λιμιέρ ώστε να μην εφεύρουνε ποτές τον κινηματόγραφο. Με λίγα λόγια ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η Σάντρα Μπούλοκ κιντυνεύουνε να χαθούνε στο διάστημα επειδή είναι ηλίθιοι και δεν έχουνε δεθεί καλά όταν βγαίνουνε όξω από το διαστημόπλοιο. Κι επειδή ο σεναριογράφος σας θεωρεί κι εσας κρετίνους βάζει τη μπρωταγωνίστρια να εξηγεί κάθε δευτερόλεφτο τι σκέφτεται και τι νιώθει με μονολόγους πιο αφελείς και από τρίχρονο σε νηπιαγωγείο.
Nα το δεις αν: Βρίσκεσαι σε κώμα μετά από ατύχημα και δεν έχεις δικαίωμα επιλογής και επαφή με το περιβάλλον.
Δες καλύτερα: Mars Attacks, με τον Τζακ Νίκολσον κι ένα σωρό άλλους. Εναλλακτικά: οποιαδήποτε b-movie της δεκαετίας του ’50. Κλάσεις ανώτερες.
HER
Ένας μοναχικός συνγραφέας κάνει δεσμό με τη γυναικεία φωνή ενός λειτουργικού συστήματος για κουμπιούτερ. Ναι… Σα να λέμε πως τα Windows 252 θα μπορούνε να μιλούνε κι εσύ θα θες να τα πηδήξεις. Δε γκζέρω αν αντελήφθεις καλώς… Η γκόμενα δεν έχει πόδια, δεν έχει πισινό, δεν έχει μάτια, δεν έχει βυζγιά, δεν έχει από εκειό το άλλο μπροστά που γεννάνε οι γυναίκες. Μόνο φωνή. Τση Σκάρλετ Γιόχανσον, βέβαια, αλλά στο Χριστό που πιστεύεις, όταν σου λέω Σκάρλετ Γιόχανσον η φωνή είναι το πρώτο πράμα που σου έρχεται στο μυαλό; Μπέσα τώρα…
Να το δεις αν: Είσαι λοβοτομημένος. Ή παρθένος κακάσχημος. Ιδανικά, αν είσαι όλα αυτά μαζί.
Δες καλύτερα: Εμείς οι Βλάχοι όπως λάχει. Και ελληνική παραγωγή και καλύτερη προσέγγιση στο σοβαρό ζήτημα της απομόνωσης και της συντροφικότητας. Κάποιοι κακορίζικοι θα πούνε πως είναι τσόντα. Ναι, αλλά για το Nymphomaniac δε λέτε κουβέντα επειδή το γύρισε ο Φον Τρίερ…
12 Χρόνια Σκλάβος
Πριν από 150 χρόνια και κάτι ψιλά οι Βόρειοι έχουνε κάμει πραγματικότητα το όνειρο των μπαοκτσήζων τση Αμερικής κι έχουνε ξεσκίσει τσου Νότιους στον εμφύλιο. Κατά συνέπεια οι μαύροι από δούλοι ματαθεωρούνται περίπου σαν κάτι σαν άνθρωποι, όπως συμβαίνει δηλαδή ακόμα και τώρα στο Γιου Ες Έι, αν κρίνουμε με βάση την ευκολία που οι πολισμάνοι σηκώνουνε τσι πιστόλες και ντουφεκάνε τσου σκουρόχρωμους συμπατριώτες τους. Ωστόσο κάτι παλαιοπασόκοι αρνούνται να δεχτούν πως οι Γιάνκηδες τσου στερήσανε τους Μπαρμπα-Θωμάδες που σκάβανε τη γης και οργανώνουν εκδρομούλες πεσιματικού χαρακτήρα όπου βουτάνε απελευθερωμένους μαύρους και τσου στέρνουνε πίσω στις φυτείες. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός από αυτούς τους δύσμοιρους που τελικά περνά 12 χρόνια σκλάβος. Αν ζούσε εκείνη την εποχή ο σκηνοθέτης που τη γύρισε, ο Στιβ ΜακΚουίν δηλαδής, λογικά θα έπρεπε να είχε περάσει περισσότερα αλυσοδεμένος σαν τιμωρία για τα πιο βαρετά 134 λεπτά οσκαρικής ταινίας στην ιστορία. Έτσι θα έδινε σε κάποιον συνάδερφό του στο μέλλον την ευκαιρία να μεταφέρει στο σινεμά τη δική του περιπέτεια μήπως και το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο.
Να το δεις αν: Βρίσκεσαι στο κρεβάτι του πόνου με σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών ή έχεις χάσει κάποιο στοίχημα.
Δες καλύτερα: Μη ρωτάς κουτουράδες τώρα. Το Django θα δεις και θα με θυμηθείς. Αλλιώς, το Cool Runnings, εκειό με τσου Τζαμαϊκανούς που τρέχουνε στους πάγους. Έτσι για να καταλάβεις πως ακόμη κι αν βρεθείς στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα και με το λάθος χρώμα, υπάρχει ακόμα ερπίδα.
Ο Λύκος της Wall Street
Καγχάζω με το ντόρο που έγινε γύρω από ευτό το έργο, το οποίο σίγουρα σκηνοθέτησε κάποιος και απλά βάλανε τον Σκορτσέζε να πει ψέματα πως το εγύρισε εκειός. Χα χα χα! Είναι σα τα παιδάκια που τσου βάζουνε δύο δάχτυλα κοακόλα κι απογιομίζουμε το υπόλοιπο ποτήρι με νερό τση βρύσης. Α δοκιμάσεις, καταλαβαίνεις πως κάτι ωραίο υπάρχει εκεί μέσα, μα χάνεται από το πολύ το ύδωρ. Μετά από καμία ώρα αρχίζουνε τα απανωτά ντεζαβου και βλέπεις τις ίδιες σκηνές σε επανάληψη, λες και ο μοντέρ είχε κουμπώσει Ελ Ες Ντι όταν την έκοβε. Μετά από 3 ολάκερες ώρες νιώθεις το ίδιο εξαπατημένος όπως τη μπρώτη φορά που άνοιξες σακούλι πατατάκια. Ρε αλήτες γιατί δεν τα φτιάχνατε μικρότερα τα σακούλια και μας κοροϊδεύετε με τόσο κοπανιστό αέρα γαρνιτούρα;
Να το δεις αν: Τιμάς τα πανταλόνια σου κι είσαι αρκετά ειλικρινής για να παραδεχτείς πως βασικά εκεί στα σκοτάδια θέλεις να αγγίξεις τ’ απαυτά σου παίρνοντας μάτι τη Μάργοτ Ρόμπι.
Δες καλύτερα: Goodfellas. Τελεία και παύλα (όταν ο Σκορτσέζε ήταν κ@υλ@). Εναλλακτικά: The Κόπανοι (αν δε το γκζέρεις, αυτοκτόνα).
Creed
Λογικά μιλάμε για το Ρόκι νούμερο 145. Θα είμαι μπέσος. Μ’ αρέσει ο Ρόκι. Και η ζαμπονοτυρόπιτα επίσης μ’ αρέσει. Βασικά, μ’ αρέσει ο Ρόκι. Όλοι νιώσαμε το δράμα του στο 1 όταν ήταν τόσο άσχημος και ακαλλιέργητος που δεν εμπόρειε να σταυρώσει γκόμενα και μέχρι και η Τάλια Σάιρ με μουστάκι του έριχνε χυλόπιτες. Όλοι, επίσης, αφήσαμε στην άκρη τα σοσιαλιστικά μας ιδεώδη και ενώσαμε τσι φωνές μας με τσου Μοσχοβίτες και γκαρίξαμε “Ρο-κι, Ρό-κι” προκειμένου να πάρει κουράγιο, να στηλώσει τα πόδια του και να σπάσει τα μούτρα του αχώνευτου παιδαρά ξανθομπούμπουρα που είχε δύο κακά. Ήτανε και Ρώσος, έπαιρνε κι αναβολικά, όπως κάνουνε όλοι οι κουμουνιστές εδώ που τα λέμε. Αλλά ρε φίλε Ρόκι Μπαλμπόα, κούρασες περισσότερο κι απο συναυλία των Πυξ Λαξ, που από τα αρχαία ελληνικά σημαίνει “με μπουνιές και κλωτσιές”, οπότε αν είναι να γυρίσεις κι άλλη ταινία σα γκι αυτή, συνδύασέ το με κάνα δικό τσου ριγιούνιο και ανέβα σε ρινγκ στο Λυκαβηττό να δείρεις ταυτόχρονα Πλιάτσικα και Στόκα. Εκεί, θα σε χειροκροτήσω!
Να το δεις αν: Δουλεύεις πόρτα οπουδήποτε ή θες να το κάνεις στο μέλλον.
Δες καλύτερα: The Wrestler. Παίζει ο Μίκι Ρουρκ, ο οποίος διαθέτει ανάλογο φατσικό ανάγλυφο με του Σταλόνε μετά από τόσες εγχειρίσεις, αλλά διαθέτει ένα βασικό προσόν. Αυτός είναι κανονικός ηθοποιός. Εναλλακτικά: Ράκος Νο 14 και ο πρώτος μπουνάκιας. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.