Ομολογώ πως είχα πάρει γραμμή οτί τα τελευταία χρόνια υπήρξαν ορισμένες αλλαγές στο άθλημα που ορισμένοι μαντράχαλοι που μικροί δεν πολυδιαβάζανε κυνηγάγανε ένα πετσί, αλλά τόσες πολλές όσες διαπίστωσα ιδίοις όμμασι προψες στη Λεωφόρο, δεν τσι περίμενα.
Και η αλήθεια είναι πως δε γκζέρω αν πιο παράξενο μου φάνηκε που το γήπεδο είχε γιομίσει από εκειές που οι παλιοί σπορτκάστερ τσι λέγανε “αααα να και οι ωραίες παρουσίες”, ή το οτί ο Παναθηναϊκός έχει γίνει το αντίδοτο του Γκαστόνε.
Φαίνεται πως για όλα τα κακά τση μοίρας της ομάδος φταίει ένας και μόνο άθρωπος τον οποίο οι οπαδοί στολίζουνε κανονικά και με το νόμο και στο δρόμο που χάραξε πριν από χρόνια ο συντοπίτης του ο Μαλεζάνι, που ‘χε στο Κάμπι Νου την άμυνα του Παναθηναϊκού πιο ψηλά και από τη ζώνη στο παντελόνι του Θανάση Γιαννακόπουλου.
Ο Ιταλός φταίει όταν η ομάς αποδίδει στο γήπεδο, αλλά η μπάλα δεν μπαίνει στα δίχτυα ούτε με ταχυδακτυλουργικό του «Ξανθού Μάγου», όπως με τον Ηρακλή. Ο Ιταλός φταίει όταν η ομάς γνωρίζει σφαγή αντίστοιχη του Δράμαλη στη Λιέγη. Ο Ιταλός φταίει που ο Μπεργκ στο ελληνικό πρωτάθλημα σφυρίζεται οφσάιντ περισσότερες φορές κι από όσες σφυρίζουν οι οικοδόμοι όταν περνάει κάτω από τη σκαλωσιά κάνα ωραίο νιμού. Ακόμη και για το προψεσινό κάζο, πάλι ο Ιταλός φταίει. Που στην αρχή τονε είχαμε περάσει για καλό που δεν γκζέρει απλά από αλλαγές (είπαμε Αντρέα τονε λένε, αλλά όχι Παπανδρέου για να κατέχει από δαύτες) και τώρα μετά από κάθε παιχνίδι πάνε και ποστάρουνε στο φεισμπούκ πτήσεις τση Αλιτάλια μπας και πιάσει το υπονοούμενο ο μεσιέ λε πρεσιντάν και τον ξαποστείλει από εκεί που ήρθε.
Και ερωτώ ρε μούσκαροι, ψες σε τι έφταιξε ο περιποιημένος μουσάτος τεχνικός του τριφυλλιού, ο οποίος μάλιστα ήτο και τιμωρημένος και δεν βρισκότανε καν στον πάγκο; Εδώ η σύνθεση που κατέβασε ήταν πιο αναγκαστική και από προσγείωση αεροπλάνου που έχει πιάσει φωτιά ρε μάγκες, αφού η Παιανία (ουπς, σόρι, αυτή δεν είναι του Παναθηναϊκού αλλά του Βαρδινογιανέικου που έκαμε έξωση στην κατά τα άλλα ομάδα της καρδιάς του), το Κορωπί έχει καταντήσει ΚΑΤ μετά από σύγκρουση αμαξοστοιχίας με λεωφορείο στο Λιανοκλάδι.
Αφού να φανταστείς στο ζέσταμα έβλεπες τους αναπληρωματικούς και ήταν τόσα πολλά τα άγνωστα, αμούστακα αγόρια που εμπερδευόσουνα και πόνταρες στο οτί ο Κοτσόλης έφερε βόλτα στη Λεωφόρο τα παιδιά του για να δούνε πώς περνάει στη δουλειά του. Πού να πάει το μυαλό σου πως είναι οι συμπαίχτες του…
Ακόμη και ο Λέτο έμοιαζε να έχει τόση μεγάλη διαφορά ηλικίας από τσου υπόλοιπους που έλεγες πως μάλλον ο Ρότσα θα ήτανε με περικεφαλαία για να καλύψει τη καράφλα και ότι μόλις τελείωνε το ματς θα μάζευε τα παιδιά (του Κοτσόλη) γύρω από τη φωτιά στο τζάκι και με τη συνοδεία γκιτάρας θα τους εξιστορούσε παραμύθια από την εποχή που λεγότανε Μπουμπλής.
Κατέβηκε ο Παθαναϊκός (όπως σωστά επέμενε να το λέει ο διπλανός μου στο γήπεδο) να παίξει με τη Σταντάρ και το κέντρο του ήταν τόσο άδειο από διαθέσιμους παίκτας που αν έσκαγε μύτη ο Λεβέντης της Ένωσης Κεντρώων άνετα έπαιζε βασικούρα στα χαφ τση τριφυλλάρας, ακόμη κι αν κάποια ζώα κλασικά δεν θα το πιστεύανε (το ταλέντο του). Και σαν να μην φτάνανε όλα αυτά, να και το τράβηγμα του Μπεεεεεεργκ… Φυσικά και γι αυτό, πάλι ο Ιταλός έφταιγε!
Γιατί; Τι πάει να πει γιατί; Επειδή είναι γκαντεμόσαυρος. Μολύβι. Κατσικοπόδαρος. Κούκλα του σατανά. Μπετό. Επίτιμος. Το αντίθετο του Ρεχάγκελ, ρε παιδί μου, που σκατά έπιανε στα χέρια του Χαριστέα να σκοράρει σε τελικό του Γιούρο τα έκανε. Είναι ξεκάθαρο πως ο Στραματσόνις βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Είναι ο τύπος που βλέπει το καινούριο του αυτοκίνητο τρακαρισμένο το επόμενο πρωί από την ημέρα που το αγόρασε πριν καν του κάμει ασφάλεια. Εκειός που σηκώνετε από τον κουλοχέρη αφού τον έχει ταΐσει μια περιουσία και βλέπει τη γιαγιούλα με το μωβ μαλλί που κάθεται στη θέση του να κερδάει τζακ ποτ το επόμενο δευτερόλεφτο.
Και το χειρότερο είναι πως δεν κρατάει τη γκαντεμιά για τον εαυτό του και τσου κοντινούς του αθρώπους, αλλά σαν επιδημία την απλώνει σε όλη την ομάδα που πριν έρθει αυτός ήταν ένα κοντρολαρισμένο, καλοδουλεμένο σύνολο το οποίο σάρωνε τους τίτλους στην Ελλάδα και έπαιζε τόσο ωραία μπάλα που πέταγε ακόμα και τα μάτια του Οιδίποδα όξω.
Ιν μάι οπίνιον, όπως ξεκινάει κάθε δήλωσή του ο Μητσοτάκης του ποδοσφαίρου, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να προκαλούμε τη ντύχη μας με τον γρουσούζη και να πάμε σε μια λύση άλλου τύπου. Ας δοκιμάσουμε με έναν Ιρλανδό. Ας πάρει επιτέλους την ευκαιρία του ο Μπάμπης ο Τεννές μπας και δούμε άσπρη μέρα.
