Χίλιες φορές τον Παπαμιχαήλ ντυμένο Παπαφλέσσα να κάνει πίου πίου σημαδεύοντας με το δάχτυλο αντί για καρυοφύλλι, παρά το Young Pope. Ξέρω, ξέρω. Τι είναι αυτά που τσαμπουνάς θείε Λάρι. Και οι κριτικοί το λάτρεψαν θείε Λάρι. Και διάβασα κάπου ότι είναι η καλύτερη σειρά του 2016 θείε Λάρι. Και ο κόσμος το αποθεώνει θείε Λάρι. Και τέτοια.
Κοίτα, αργόσχολε αναγνώστη του σάι, δεν θα κάτσω εγώ να απολογηθώ για τσι αρλούμπες που σου αμολάει ο κάθε ένας δεξιά κι αριστερά. Εγώ εδώ βρίσκουμαι για να παριστάνω τον οφθαλμίατρο, πάει να πει να σου ανοίγω τα μάτια και αυτό ετοιμάζουμαι να κάμω ευθύς αμέσως.
Δεν είναι ότι ξύπνησε η Ελένη Λουκά μέσα μου, για να νομίσεις πως πως εξυμνώ την Ορθοδοξία έναντι του Καθολικισμού. Ούτε πως ξανάνιωσε ο έφηβος που έπαιζε σφεντόνα με την Θεοφανία Παπαθωμά (φοβερό όνομα για παπαδιά μπάι δε γουέι) που με κάνει να θεωρώ πως μπροστά στο Άγγιγμα Ψυχής το Young Pope είναι μια τρίχα από το μούσι του παππά (του κανονικού του δικού μας, του λεβέντη του Ζαλμά). Παρακαλώ το κοντρόλ να με ενημερώσει σε περίπτωση που το κανάλι που δείχνει το σίριαλ μπει χορηγός της στήλης και συνεχίζω.
Είναι η αλήθεια, διάολε, και κάποιος πρέπει να τη πει στην οικουμένη. Είδα το πρώτο επεισόδιο, λέω κάτι δε μπάει καλά με τη πάρτη μου. Τι στο καλό υπάρχει εδώ που εγώ το χάνω. Μετά από άλλα τρία επεισόδια και πολλές διαγνωστικές εξετάσεις για να βεβαιωθώ πως είμαι απολύτως εντάξει, κάθουμαι να εξομολογηθώ την πάσα αλήθεια, δίχως φόβος και πάθος. Άλλωστε το να διαφωνείς με την πλειοψηφία δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά α θυμηθεί κανείς το διδακτικό παραμύθι που όλοι μιλούσαν για το υπέροχα ρούχα του βασιλιά μέχρι να βρεθεί ένα κωλόπαιδο και να φωνάξει πως ο μονάρχης ήτο πιο γυμνός και από τη Μάιλι Σάιρους στη σκηνή ή 15χρονη μαθήτρια σε παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Θα σου πούνε πως το ‘χει γυρίσει ο Σορεντίνο (όχι ο τερματοφύλακας τση ΑΕΚ μωρέ αθεόφοβε, αν και δεν αποκλείεται να τα κατάφερνε καλύτερα…) αλλά ο άλλος ο συγγενής του κατά τα φαινόμενα που έχει πάρει Όσκαρ. Και λοιπό; Τι σημαίνει έχει πάρει Όσκαρ; Και η Σάντρα Μπούλοκ έχει πάρει Όσκαρ. Και ο Ολυμπιακός είχε πάρει Όσκαρ το 2008 επί Βαλβέρδε αλλά δεν θυμάμαι να σκορπάει ρίγη ενθουσιασμού στη κερκίδα. Άλλωστε, το να έχεις κάμει κάποτε μια δουλειά σωστά δε σημαίνει πως θα σε πληρώνουμε μία ζωή για δαύτη. Υπάρχουνε και οι αποτυχίες στο κόλπο. Και ο Φλάβιο Κονσεϊσάο στο βιογραφικό του είχε ένα Τσάμπιον Λινγκ με τη Ρεάλ πριν έρθει στην Πανάθα. Ελπίζω να με εννόησες και σταματώ εδώ.
Θα σου πούνε πως παίζει ο Τζουντ Λο και η Νταϊάν Κίτον. Και λοιπό; Ηθοποιάρες και οι δύο, αλλά δεν έχουνε με τι να δουλέψουνε οι καψεροί κι αναγκάζουνται να καταφεύγουνε σε αρλούμπες. Το σενάριο είναι τόσο ασθενές που το ντύνεις με μια ρόμπα, του πετάς κι έναν ορό, το βάζεις σε ράντζο σε διάδρομο και εύκολα το περνάς για άρρωστο σε εφημερεύον νοσοκομείο. Εκειός προσπαθεί να ξεπατικώσει τη μουτράκλα και το ύφος του Φρανκ Άντεργουντ για να μας αποδείξει πόσο κακούλης είναι και η άλλη πασχίζει να πει απόξω τα λόγια του ρόλου τσης που ώρες ώρες μοιάζουνε λες και οι σεναριογράφοι βάλανε στο γουγλ τρανσλάτε Φώσκολο και με λίγο μερεμέτι προσαρμόσανε τον Ευλογητό και τη Βίρνα Δράκου στο Βατικανό.
Έτσι, κάθε τρεις και λίγο, ράντομλι, νιώθουν στα καλά του καθουμένου την ανάγκα να μας εξηγήσουνε για 486η φορά στη σειρά πως αντί για Παναγιότατος, ο περί ου ο λόγος πάπας, είναι ό,τι πιο μοχθηρό και κακό περπάτησε πάνω στη Γη. Και το κάνουν χρησιμοποιώντας το μόνο για δυνατούς λύτες τρυκ του να λέει αυτός “Είμαι κακός και ψαρωτικός, είμαι της θρησκείας ο τιμωρός” και να ρωτάει εκείνη με τη σειρά της “Είσαι σίγουρα κακός; Μπας και δεν είσαι μωρέ τόσο κακός;”. Και απαντάει ο Τζουντ. “Όχι μωρή, είμαι κακός σου λέω”. Και όλο αυτό το πράμα συνεχίζεται κάνα δύο επεισόδια με το μόνο αντίσιον που να του λείπει για να το τερματίσουνε να είναι το να παίζει λούπα μουσική υπόκρουση το “Αιμ Μπαντ” του συχωρεμένου του ασπρόμαυρου Μάικολ Τζάκσον την ώρα που ο πάπας σκοτώνει με τα χέρια του κουτάβια και γράφει με το αίμα τους “Είμαι κακός”.
Και πες, πάει στο διάολο, το κατάλαβες. Ο τύπος είναι κακός. Και πώς έγινε πάπας, αναρωτιέσαι. Κι έρχεται το σενάριο να σου πει πως για 40 χρόνια αυτός ο Βελζεβούλης (που μην ξεχνιόμαστε, είναι… κακός) έκανε το μαλάκα. Όχι μόνο τον καλό, αλλά και τον μαλάκα -επαναλαμβάνω- σε τέτοιο βαθμό που έπεισε τσου καρδινάλιους πως θα τον βγάζανε αρχηγό της αγέλης και μετά θα τον είχανε του χεριού τους. Σαν να προκαλέσω εγώ δηλαδής το Στίβεν Χώκινγκ, όχι σε επαναληπτικό διαγώνισμα μαθηματικών Α’ Λυκείου (που όσο να ‘ναι κάπου θα κοντραριστούμε) αλλά στο να τρέξουμε μέχρι τη γωνία με τη βεβαιότητα πως θα τονε σκίσω. Κι ενώ ο Στίβεν Χώκινγκ όλοι ξέρουμε πως είναι κάπως έτσι:
την ημέρα τση κούρσας να εμφανιστεί μπροστά μου και να αρχίσει διατατικές ασκήσεις και ζεσταματάκι κάπως έτσι, λέγοντας απλά πως τα κινητικά θεματάκια του ήταν μία μούφα:
Κάτι τέτοια έχει η σειρά, που κάπου σου γεννάνε μερικές αμφιβολίες σχετικά με την αληθοφάνειά της. Γιατί άλλο πράμα είναι να δεις, ας πούμε Χάρι Πότερ, όπου από πριν έχεις συμφωνήσει στην παραδοχή πως υπάρχουνε μάγοι, ξόρκια κι ιπτάμενα ρακούν που διαφημίζουν οδοντόκρεμες (προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι η φαντασία δεν έχει όρια) κι άλλο -υποτίθεται- ο λεγάμενος να γυρίζει ένα πολεμικό για το Βιετνάμ και ξάφνου να κατεβαίνει ο Χο Τσι Μινχ (καμία σκέση με το αριστερό μπακ-χαφ-εξτρέμ-μας λείπεις παιχταρά μου του Παναθηναϊκού) ντυμένος Νταρθ Βέιντερ και να καταστρέφει τους φονιάδες των λαών αμερικάνοι αλλά και όλους του άλλους λαούς του σύμπαντος.
Είναι λες και ο Σορεντίνο δεν είδε ποτέ το “Νονός ΙΙ” για να πάρει μια ιδέα του τι σημαίνει και πώς μεταφέρεται στο εκράν η ραδιουργία και η καμαρίλα του Βατικανού κι αποφάσισε να χαλάσει μια περιουσία (άλλων αθρώπων) για να γυρίσει κάτι πιο ευκολομάσητο και από το “Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας” στην 8η επανάληψη, το οποίο και προτείνω να δείτε. Ή έστω, τις Τρεις Χάριτες κι ας τραγουδάει ό,τι θέλει η Γαλάνη.