Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1963 ο Σάμουελ Νόουλιν Ριβς και η Πατρίσια Μποντ αποφάσισαν να βγάλουν τα στολίδια για να γιομίσουν το σπίτι με άθλια πραματάκια που αναβοσβήνουνε ή αφήνουνε χνούδια παντού. Κάτι η γιορτινή διάθεση, κάτι το κρασί, ο φωτισμός, το ανεβαστικό φελίς ναβιδάδ που έπαιζε το γραμμόφωνο και το κακό δεν άργησε να συμβεί. Χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, ίσως μιλούμε και για κάνα στιγμιαίο λάθος τύπου Πασχάλη, εκείνη τη στιγμή συνέλαβαν και συνέβαλαν στη χειρότερη στιγμή στην ιστορία του κινηματόγραφου.
Εννιά μήνες αργότερα γεννήθηκε ένα βρέφος που το βγάλανε Κιάνου. Όταν το σκασμένο μεγάλωσε κι αφού δεν έπαιρνε τα γράμματα (“δεν είναι ότι το παιδί δεν θέλει, δεν μπορεί“, είχανε πει οι δασκάλοι στους δύσμοιρους γονέους), είπε να γένει ηθοποιός. Ή κάτι τέτοιο.
Κατά τη διάρκεια της… καριέρας του, ο Κιάνου Ριβς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο Αβραμόπουλος της 8ης Τέχνης (7η είναι το σινεμά και 8η ό,τι τέλος πάντω νομίζει πως κάνει αυτός όταν κάποιος βαρεί την κλακέτα και ένας άλλος που κάθεται σε μία πάνινη πολυθρόνα λέει “πάμε”). Πάει να πει πως είναι πάρα πολύ καλός όταν απλά στέκεται και υποδύεται τον εαυτό του. Ό,τι και να του ζητήσεις να παίξει στο πανί θα το κάνει με το δικό του τρόπο. Τον χάλια τρόπο.
Κι επειδή ο θείος Λάρι δεν είναι καμία ορντινάτσα του κερατά, αλλά μιλεί με ντοκουμέντα, ακούστε χριστιανοί τι ανακάλυψα. Στην αρχή επίστευα πως στο Λος Άντζουλες, Καλιφόρνια, Χόλιγουντ μπούλεβαρντ είδε ιδρυθεί κάποια κλαδική του ΠΑΣΟΚ από την εποχή που ο Αντρέας μας ήτο καθηγητής Οικονομικών στα ξένα. Πώς αλλιώς να το εξηγήσεις πως ευτό το παιδί (όχι εκειός με το ζιβάγκο μωρέ, ο Κιάνου) έβρισκε δουλειά στους σινεμάδες. Αποδείχτηκε πως επλήρωνε για να πάρει το ρόλο! Να μα την Παναγία τη μεγαλόχαρη και τον Άγιο Σπυρίδωνα, βοήθειά μας, που γιορτάζει σήμερις. Για να κάμει το δικηγόρο του διαόλου (κυριολεκτικά) έδωσε 1 μύριο από την αμοιβή του στον Πατσίνο, ο οποίος τότενες δεν είχε αρχινήσει να μαζεύει κομπόδεμα για τα γεράματα και να λέει “ναι” σε ό,τι αηδία του ζητούσες. Και λίγο καιρό αργότερα, έδωσε το 90% του συμβολαίου του για να το παντελονιάσει ο Τζιν Χάκμαν στην ταινία με τον καθόλου τυχαίο τίτλο “Ο Αντικαταστάτης”.
Για να ‘μαι και κάπου ειλικρινής και μπέσος, μπορώ να του συγχωρέσω που είναι ατάλαντος και περιφέρεται σαν όρθιο ξύλο που ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς νόημα σε κάθε του ταινία. Εκειό που δεν του συγχωρώ είναι που μου ‘καμε χαλάστρα ένα βράδυ σε ένα σινεμά στην Κοστάντσα που είχε δέσει το καράβι. Εκεί σπούδαζε μια ελληνίς, πατριωτάκι μου που τον πρώτο χρόνο ήταν στην ιατρική, τον δεύτερο στη νομική κι αν την τρίτη χρονιά έδινε στους καθηγητές καμία κούτα γάλα εβαπορέ παραπάνου, τώρα θα είχε χεστεί στο τάλαρο γιατί είχαν έτοιμο κιόλας τον πάπυρο για πτυχίο πολιτικού μηχανικού.
Είπαμε κι εμείς να πάμε ένα σινεμά για να μην φανώ και αγενής ή ότι έχω στο νου μου μόνο διεισδύσεις. Εκείνη την εποχή παιζόταν ο Δράκουλας, που ξέρετε στη Ρουμανία τον έχουνε περί πολλού επειδή ήταν κάτι σαν Καραϊσκάκης και γούσταρε να κόβει τον αέρα της τουρκιάς με ανασκολοπισμούς και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Όλα επήγαιναν καλώς (και το χέρι μου στη φούστα) μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Κιάνου κι άνοιξε το στόμα του… Η προσπάθειά του να μιλήσει λοντρέζικα (πάει να πει εγγλέζικα της πρωτευούσης) συγκρίνεται μόνο μ’ εκείνη του άλλου θεατρίνου, του Τσίπρα να μιλήσει ελληνικά με προφορά Τεξανού γελαδάρη που ξύπνησε ένα πρωί κι ένιωσε μια κάποια έλξη διαφορετικού τύπου για μέλος του κοπαδιού του.
Τέτοια χλαλοή κι ανακατωσούρα έχω να δω από τότενες που ο Μπόρατ τραγούδαγε “Κάζακσταν ιζ δε γκρέιτεστ κάντρι ιν δε γουόρλντ”, που κόντεψε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο. Όρθιοι οι Ρουμάνοι εκράζανε κι αρχινήσανε τα “τσε πούλα μεά” (το πούλα δεν είναι το ίδιο πούλα που λέγανε στον Τζίγκερ, βάρ’το στο τρανσλάτε) και “φουτουτς μορτσι μάτι“, με αποτέλεσμα να χαθεί κι η δική μου ευκαιρία με τη Διονυσούλα τη φοιτήτρια, που τώρα είναι παθολόγος (αχρείαστη να ‘ναι, κούφια η ώρα που τ’ ακούει).
Κι όλα αυτά επειδή ο Ριβς είναι ΠΑΣΟΚ, όπως προφανώς κι εκειός που του ‘δωκε το ρόλο. Γκάρι Όλντμαν, Άντονι Χόπκινς και Κιάνου Ριβς. Σαν να λέμε, έχεις Μέσι, έχεις Νεϊμάρ και ψάχνεις έναν τρίτο στη μπαρέα. Κι αντί να πάρεις τον Σουάρες ή έστω τον Ηλία Σολάκη να κάμεις τη δουλειά σου, εσύ κλείνεις τριολέ με τον Πίου το μαύρο πιστόλι (πριν το μπλέξιμο με τις ναρκωτικές ουσίες).
Ναρκωτικές ουσίες που θα ήταν η μόνη λύση (συνοδευόμενες από αλλυσοδέσιμο και καθήλωση για να μην πας να την κάνεις) αν κάποιος αποφασίσει να δώσει ένα αργό κι επίπονο τέλος στη ζωή του βλέποντας τον Κιάνου να προσπαθεί να πει τα λόγια του σεναρίου και ταυτόχρονα να αντιστέκεται στη φύση του που τον καλεί να πετάει κάνα “ντουντ” και κάνα “φακ”, που είναι το μόνο πράμα που βγαίνει σωστά απ’ το λαιμό του.
Κι η Γουϊνονα Ράιντερ είχε απαίσια προφορά στο Καρπάθουλα, αλλά τότενες ήτανε νόστιμη (δεν λέω τίποτα άλλο γιατί φοβούμαι πως ήτο ακόμη ανήλικη) και την συγχωρούμε.