Κι εγώ προσωπικά τρέφω μεγάλη συμπάθεια στο συγκεκριμένο μπασκετμπολίστα του μπάσκετ, όχι βέβαια λόγω των ικανοτήτων του στην καλαθόσφαιρα. Κυρίως επειδής από Ιταλία μεριά πληροφορήθηκα τα χούγια του, για τα οποία δεν χωρεί αμφιβολία. Άλλωστε σ’ αυτούς τους παλιόφιλους ρουφιάνους χρωστάω μεγάλη υποχρέωση αφού κάποτε μου κελάηδησαν δύο-τρία πραματάκια για ένα Σαλερνιτάνα-Πάντοβα, χάρις στο οποίο σήκωσα ένα οροφοδιαμέρισμα σε πολυκατοικία στην Κινέττα.
Μία μικρή αγάπη ως Τζεντίλε στο τζόγο την έχουμε μαθαίνω. Δεν το κατηγορώ. Ίσα-ίσα που χαίρουμαι με τους αθλητάς που δείχνουν την ανθρώπινη πλευρά τους. Στο κάτου-κάτου τση γραφής, εδώ ολάκερος Μάικολ Τζόρνταν και ήτο κομμάτι τζογαδόρος, γιατί να μην είναι ο Ιταλιάνος; Υπό αυτή την έννοια, επικροτώ τη γκίνηση του Παναθηναϊκού σούπερφούτζ και την απόφαση του ίδιου του μικρού να ακολουθήσει το μπατέρα του, ο οποίος επίσης την ετίμησε τη πράσινη φανέλα.
Το άμα θα είναι το ίδιο καλός με το μουρλοκομείο το μπαμπά του δεν το γνωρίζω. Δεν είμαι και κάνας Νίκος Χορταρέας ούτε καν Βιργινία Λεούση. Εκειό που ξέρω και μπορώ να μοιραστώ, είναι η χαρά που μου προκαλεί το να ακούω για Τζεντίλε. Στο μυαλό δεν μου ‘ρχεται αυτός που διώχνει τώρα ο μυρουδιάς ο Ρέπεσα (είναι ο ίδιος που κάποτε αποφάσισε ότι ούτε ο Γκιστ του κάνει). Ούτε ο πατέρας του που εσήκωσε την Γιουρολίγκα στη Σαλόνικα, όταν τα παόκια έσπαγαν αυτοκίνητα επειδής είχανε αθηναϊκές πινακίδες κι εγώ εις τα ντουζένια μου «έσπαγα» κορασίδες.
Κατευθείαν το μυαλό πηγαίνει στον Κλαούντιο, εκείνο το σέντερ μπακ τση γιουβε και των νερατζουρι που έκαμε το πρώτο τατουάζ στο κορμί του Μαραντόνα πριν από κοντά 40 χρόνια.
Σαν ψες τονε θυμάμαι το κερατά να σακατεύει τον Ντιέγκο και να σκίζει τη φανέλα του παιχταρά του Ζίκο (πριν έρθει στην Ελλάδα ως κάτι σα προπονητής για να επιβλέπει την ηλιοθεραπεία των ποδοσφαιριστών της θρυλάρας στου Ρέντη).
Πάντως χρωστούμενα με την γλυκύτατη αυτή φυσιογνωμία των γηπέδωνε δεν έχουνε μόνο οι επιθετικοί που πήρανε τα πόδια τους στο χέρι. Χάρις σε εκείνο το σκούρο δολοφόνο και την αγάπη του για το οπίσθιο τάκλιν, αλλάξανε τσου κανονισμούς κι αποφασίσανε οι μπαμπέσηδες να τιμωρούν με κάρτα τους λάτρεις της οπισθοπορείας. Αίσχος… Στα ερωτικά, πάντως, υπάρχει η λεγόμενη «στάση Τζεντίλε» κι ευτυχώς κάποιοι από εμάς την εξασκούμε ακόμα.