Γνωρίζει από μαγειρική. Γνωρίζει από αρχισυνταξία εκπομπών. Γνωρίζει από αστεία. Επιδίδεται στο stand up comedy. Από τροφές και τη σύσταση τους. Από γεωπονία. Σκαμπάζει πολλά από βόλεϊ. Ο Ηλίας Φουντούλης είναι ένας homo universalis και μάλιστα από τις πολύ νέες εκδόσεις. Όπως είναι οι εκδόσεις Χρονικό που έκαναν βιβλίο μια συγκέντρωση ετών. Το Κάτι Χαμογελάει Στις Σκιές είναι το δεύτερο βιβλίο του Φουντούλη, αλλά δεν μπορείς να το δεις ως ένα. Πρόκειται για μια ένωση πολλών. Πολλών ιστοριών, πολλών ετών, πολλών εμπειριών και προσλαμβανουσών. 17 ιστορίες που γράφτηκαν στην πορεία 20 χρόνων.
Ιστορίες που άπτονται 4-5 λογοτεχνικών ειδών και όχι με αυτούσιο τρόπο. Μία μπορείς να την πεις χιουμοριστική, σα να γράφει ο Τσιφόρος. Άλλη τρομακτική. Άλλη science fiction. Άλλη φουτουριστική. Και κάθε μία ξεχωριστά να την βάζεις σε πάνω από ένα είδη. Ο ίδιος τις προλογίζει στο Κάτι Χαμογελάει Στις Σκιές ως αφηγήσεις που σε κάνουν να γυρνάς τις σελίδες εύκολα κι ευχάριστα. Αυτό συνήθως παραπέμπει και σε πολύ εύπεπτες και απλουστευτικές αναγνώσεις. Και το βιβλίο του Φουντούλη δεν είναι – προς ευχάριστη έκπληξη – κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, θα βρεις πολλές ιστορίες που χρειάζονται μια δεύτερη ματιά, θα εντοπίσεις τεχνικές και στοιχεία που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος ώστε να τις κατανοήσεις πλήρως. Το χιούμορ και το ακραία τρομακτικό σενάριο συμπορεύονται αρμονικά. Αυτό είναι κάτι που αν παρατηρήσεις τα λογοπαίγνια του Ηλία, θα δεις ότι δεν σε ξαφνιάζει. Επιβεβαιώνει με εμφατικό τρόπο ότι διαθέτει φαντασία και γνωρίζει πως να την μεταδώσει στον αναγνώστη.
Κατσαρίδες, εξωγήινοι, δυστοπίες, μικρόβια, πανδημίες, μεταφυσικές εμπειρίες, τοπικοί μύθοι, ανθρώπινη παράνοια, παραλογισμοί, τραγική ειρωνεία, παιδική τρέλα. Χαρακτηριστικά που θα βρεις στις ιστορίες του βιβλίου. Κάθε ιστορία καταπιάνεται με ένα θέμα καθολικής αναζήτησης. Ο ερχομός των εξωγήινων στο πολύ κοντινό μέλλον είναι ένα από αυτά. Μια κοινωνία-καλοκουρδισμένη μηχανή που θα καθορίζει την συμπεριφορά των ανθρώπων της είναι σαφώς μια χρόνια σε επίπεδο δεκαετιών ανησυχία των φουτουριστών.
Η επιθυμία για πιο ευλογημένες και λιγότερο εύλογες θεωρήσεις του κόσμου βρίσκεται έντονα σε μια συγκεκριμένη ιστορία. Πράγματα που κάναμε και λέγαμε μικρά με την παρέα μας, μύθοι που αφορούν μια σπηλιά ή ένα δάσος, στοιχήματα σχετικά με νεκροταφεία. Κάτι το μυσταγωγικό. Όλα αυτά ο Φουντούλης τα παίρνει και τα διογκώνει κάτω από ένα νοερό μικροσκόπιο, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσει τις δύο συνισταμένες του: το αστείο και το τρομακτικό.
Η εναλλαγή των προσώπων αφήγησης και η εξιστόρηση από τα underdogs είναι δύο συγγραφικά τρικ που προκαλούν την κατάλληλη ψυχολογία ώστε να μεταβείς από ένα σημείο στο άλλο. Είναι δύο από τα όπλα του Φουντούλη για να οδηγηθείς στο μετέπειτα της κάθε «ομολογίας».
Το Κάτι Χαμογελάει Στις Σκιές κλείνει με τον συγγραφέα να απαντά σε όλες τις απορίες που σου γεννά η ανάγνωση. Δίνει απάντηση σα να ξέρει ότι θα σκεφτείς συγκεκριμένα πράγματα και σε αφήνει να φανταστείς, μέχρι να διαλευκάνει το μυστήριο. Κι αυτή η τηλεπαθητική κι ετεροχρονισμένη σύνδεση είναι κάτι που προσθέτει στο εκάστοτε βιβλίο που διαβάζεις. Πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, όπου μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχεις την βαθιά αίσθηση ότι κάτι γνωρίζεις από εκείνον…Κι ας είναι άτοπο να υποστηριχθεί αυτό!
