«Πραγματικό είναι ό,τι συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και αν παύεις να πιστεύεις σε αυτό».
H 16 Δεκέμβρη είναι η επέτειος γέννησης ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα. Μια 16η Δεκέμβρη του 1928, γεννήθηκε ο «Σέξπιρ της Επιστημονικής Φαντασίας», ο πατέρας του New Wave ρεύματος της Sci Fi λογοτεχνίας, ο μεγάλος Φίλιπ Κ. Ντικ.
Ένας οργισμένος προφήτης, ένας καταθλιπτικός αναρχικός, ο Ντικ πέρασε ολόκληρη τη ζωή του περιγράφοντας τις δυστοπίες του απαισιόδοξου μέλλοντος που ο ίδιος φοβόταν πως θα έρθει όμως στην πραγματικότητα μιλούσε με υπερβολή για το σήμερα έτσι όπως το αντιλαμβανόταν: για την έμφυτη τάση της εξουσίας να διευρύνει τα όριά της και την επιρροή της στην κοινωνία, για την αδυναμία του ατόμου να ξεφύγει μεμονωμένα από τους λαβυρινθώδεις μηχανισμούς που του επιβάλλονται, για την προσδοκία της ταξικής ανέλιξης ως εργαλείο χειραγώγησης, για τη θρησκεία ως φόβο πάνω από τα (κατά την ίδια) αδύναμα κεφάλια μας αλλά και την ελπίδα που ξεπροβάλει σαν αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι κάθε φορά που ένας καταπιεσμένος συνειδητοποιεί τη θέση του.
Οι χαρακτήρες του Ντικ, alter ego του ίδιου, μοναχικοί και απαισιόδοξοι, κυνικοί και εθισμένοι σε αλκοόλ και ναρκωτικά, μηδενιστές και θύματα της κανονικοποίησης του παραλογισμού που βιώνουν, διανύουν πάντα μια πορεία που μετασχηματίζει τις συνειδήσεις τους.
Και αν ο Ντικ μοιάζει ανήμπορος να περιγράψει το επόμενο βήμα τους, να μιλήσει συγκεκριμένα για το σκαλοπάτι προς την απελευθέρωσή τους (ένα χαρακτηριστικό που είχε και ο ίδιος στην πραγματική του ζωή) η ίδια η εξέλιξη των χαρακτήρων του κάνει τα δυστοπικά, παράλογα και καταθλιπτικά κοινωνικά συστήματα που συμπρωταγωνιστούν στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας των βιβλίων του, να μοιάζουν λιγότερο παντοδύναμα.
«Είμαι μυθοπλάστης φιλόσοφος και όχι μυθιστοριογράφος. Χρησιμοποιώ την ικανότητά μου να γράφω μυθιστορήματα και ιστορίες ως μέσο για να εκφράσω τις αντιλήψεις μου. Ο πυρήνας της γραφής μου δεν είναι η τέχνη, αλλά η αλήθεια. Οπότε ό,τι διηγούμαι είναι η αλήθεια, κι ας μην μπορώ να κάνω κάτι για να την απαλύνω, είτε με πράξεις είτε με εξηγήσεις», θα πει ο ίδιος περιγράφοντας το συγγραφικό του έργο στο προσωπικό του ημερολόγιο.
Υπηρέτης ενός είδους που πάντα θεωρούταν δευτεροκλασσάτο στους λογοτεχνικούς κύκλους, αυτό της Επιστημονικής Φαντασίας, έγραψε κάτι λιγότερο από 40 μυθιστορήματα και αμέτρητα διηγήματα, αναγνωρίστηκε μόνο μετά θάνατον ως «μεγάλος» συγγραφέας (όταν και το Hollywood τον ανακάλυψε και διασκεύασε μπόλικα έργα του, με ελάχιστα από αυτά ωστόσο να προσεγγίζουν έστω και στο ελάχιστο την βαθιά ουσία των δημιουργιών του) αλλά υπήρξε ένα τοτέμ στους underground κύκλους των φανατικών της Sci Fi λογοτεχνίας, ο Ντικ πέθανε μετά από μια ταραχώδη ζωή στα 53 του λόγω καρδιακής ανεπάρκειας από πολλαπλά εγκεφαλικά.
Λίγους μήνες μετά το θάνατό του, το ιστορικό «Blade Runner», η (πολύ ελεύθερη…) κινηματογραφική διασκευή του αριστουργηματικού μυθιστορήματός του «Do Androids Dream of Electric Sheep?», έκανε τον Ντικ γνωστό στα ευρύτερα κοινά.
Το τεράστιο και αχαρτογράφητο ως τότε έργο του ανακαλύφθηκε από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, τα μυθιστορήματά του εκδόθηκαν ξανά και ξανά, το όνομα του έγινε ένα από τα εμπορικότερα του Sci Fi χώρου και άπειροι άνθρωποι τον διάβασαν, τον υπεραγάπησαν και καθορίστηκαν από την γραφή του.
Όπως είχε γράψει και ο ίδιος άλλωστε: «Oι ζωντανοί δεν χρησιμοποιούνται για να υπηρετήσουν σκοπούς των νεκρών. Αλλά οι νεκροί πρέπει, εφόσον είναι δυνατό, να εξυπηρετούν τους σκοπούς των ζωντανών».
89 χρόνια Φίλιπ Κ. Ντικ.