Είναι σα να πατάς ένα κουμπί- μια αντίδραση τόσο ενστικτώδης, που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι για το ένστικτό της: με το που μαθεύτηκε η δυσάρεστη είδηση πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δε θα μπορέσει, εξαιτίας ενός προβλήματος στο πόδι, να ενισχύσει την εθνική μας ομάδα στο Ευρωμπάσκετ, ένα ονοματεπώνυμο άρχισε ν’ ακούγεται από τα χείλη των Ελλήνων φιλάθλων, λες κι επρόκειτο για την καλύτερη μαζική λεκτική «ύπνωση» στα χρονικά. Ήταν «Ντιρκ Νοβίτσκι».
Λένε «Μα ο Ντιρκ έπαιζε πάντα με την Εθνική Γερμανίας». Λένε «Έλα ρε Γιάννη, τι να πει και ο Νοβίτσκι που όλα τα καλοκαίρια κατέβαινε με την Εθνική!». Λένε «Από τώρα άρχισε να μην κατεβαίνει με την εθνική μας- φαντάσου. Ο Ντιρκ ποτέ δε θα το έκανε αυτό».
Ωστόσο, η αλήθεια- όσο και τα κίνητρα τα οποία ωθούσαν τον τεράστιο Γερμανό να φορέσει το εθνόσημο- απέχει πόρρω και κρύβεται σ’ αυτά που δεν λένε: ο Γερμανός δεν έπαιζε πάντα με την Εθνική του.
Ο Ντιρκ έκανε το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση στο Ευρωμπάσκετ του 1999, όμως δεν έπαιξε στους Ολυμπιακούς του 2000, μιας και η ομάδα του δεν προκρίθηκε. Αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ του 2001 και του 2003, έδωσε το «παρών» στο Μουντομπάσκετ του 2002, ωστόσο δεν πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα της Αθήνας (ξανά απούσα η Γερμανία).
Έπειτα, έπαιξε κατά σειρά στα Ευρωμπάσκετ του 2005 και του 2007, στο Μουντομπάσκετ του 2006 και τους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο (2008), αλλά κάθισε εκτός στο Ευρωμπάσκετ του 2009 και το Παγκόσμιο του 2010, για να επιστρέψει εκ νέου στο ευρωπαϊκό του 2011.
Τους Ολυμπιακούς του 2012 τους είδε από το σπίτι, ενώ δεν αγωνίστηκε ούτε στο Ευρωμπάσκετ του 2013 ούτε στο Μουντομπάσκετ του 2014. Έκλεισε την καριέρα του με το εθνόσημο πριν από μια διετία (και πάλι σ’ Ευρωμπάσκετ), πριν ανακοινώσει τον Γενάρη του 2016 πως αποσύρεται οριστικά.
Η σούμα, για όσους δε βλέπουν καν την μπάλα στον ορίζοντα και την έχασαν οριστικά, βγάζει το εξής αποτέλεσμα: σε μια περίλαμπρη διεθνή καριέρα 16 ετών (1999-2015), υπήρξαν 17 «διαθέσιμα» μεγάλα τουρνουά για την Εθνική Γερμανίας. Απ’ αυτά, ο ανυπέρβλητος Ντρικ έπαιξε στα 10, ενώ στα 7 έμεινε εκτός. Αυτό δίνει ένα ποσοστό περίπου 60% παρουσίας και 40% απουσίας.
Επίσης, αυτό που ουδείς από τους γνωρίζοντες παραδέχεται ανοιχτά είναι πως για κάθε καλοκαίρι που ο Ντιρκ έπαιζε με την Γερμανία (ειδικά από την εποχή που έγινε superstar του ΝΒΑ και μετά) υπήρχαν τουλάχιστον 3-4 κολοσσιαίοι χορηγοί που τον πλήρωναν αδρότατα για να κατέβει ν’ αγωνιστεί.
Ακόμα, η εύρωστη Γερμανική μπασκετική ομοσπονδία- με την «αρωγή», εξυπακούεται, των χορηγών- προτίθετο πάντα να πληρώσει την ασφάλεια που προέβλεπε το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του Νοβίτσκι με τους Dallas Mavericks, ενώ θα κάλυπτε τα ιατρικά έξοδα στην απευκταία περίπτωση που ο Ντιρκ τραυματιζόταν.
Α, ναι: και, φυσικά, όταν το 2009 ήθελε να πάει στην Πολωνία για το Ευρωμπάσκετ αλλά είχε ένα θέμα μικροτραυματισμού, ο Μαρκ Κιούμπαν (ο ιδιοκτήτης των Mavericks) του ξεκαθάρισε ορθά- κοφτά πως ο Ντιρκ πρέπει να πάει σπίτι του, να βρει τ’ αυγά του κι εν συνεχεία να κάτσει πάνω σ’ αυτά. Τι έκανε ο Νοβίτσκι; Υπάκουσε χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα και δεν έπαιξε.
Προς αποφυγή πορτοκαλί παρεξηγήσεων: ο Νοβίτσκι είναι Γερμαναράς από τους λίγους, ένας παίκτης που πράγματι «ψοφούσε» για να παίξει με την Γερμανία και- κάτι σχετικά άσχετο- υπήρξε στο peak του ίσως ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας στα χρονικά.
Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός πως τα χρήματα έπαιζαν πάντοτε ρόλο στο ν’ αγωνιστεί με το εθνόσημο, ότι είχε πίσω του την ασφάλεια της ομοσπονδίας πως θα τον καλύψει ό,τι κι αν συμβεί στα διεθνή τουρνουά και πως, σαν κάθε σύγχρονο NBAer, μόλις ο ιδιοκτήτης της ομάδας του αποφάσισε να του βάλει χέρι, αυτός δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση.
Για ποιο λόγο, λοιπόν, να «πυροβολούμε» από χθες ανηλεώς τον δικό μας σούπερσταρ; Μ’ εξαίρεση το γεγονός πως ο Γιάννης χειρίστηκε λάθος την όλη υπόθεση (με αποκορύφωμα το ότι γνωστοποίησε στους πάντες πως δε θα παίξει, εν τέλει, στο Ευρωμπάσκετ μέσω… social media), το παιδί- 22 ετών, μην ξεχνιόμαστε- δεν φταίει σε τίποτα άλλο.
Εν αντιθέσει με τον Νοβίτσκι και τους Γερμανούς, η δική μας ομοσπονδία δεν μπορεί να προσφέρει καμία «ασφάλεια» στους Bucks αν κάτι συμβεί στον Αντετοκούνμπο, μιας και η φήμη της ως… Άννα Κορακάκη (από τα πιστόλια που ’χει ρίξει στους προπονητές της τα τελευταία χρόνια) δεν είναι και η καλύτερη δυνατή.
Επίσης, αυτό που οι φίλαθλοι αρνούνται ν’ αντιληφθούν είναι πως ο μπασκετικός ρομαντισμός συνεθλίβη, εδώ και καιρό, από την μπότα του στυγνού ρεαλισμού. Στο σύγχρονο ΝΒΑ- ναι, εκεί που ο Γιάννης θα πάρει 100 εκατομμύρια δολάρια για 4 χρόνια- όταν η ομάδα αποφασίσει πως δεν πρέπει να ρισκάρεις την συμμετοχή σου, τότε αυτομάτως βγαίνουν από το στόμα σου δυο λέξεις: “Yes sir”.
Και, μεταξύ μας, πώς να τους αδικήσει κανείς τους Bucks; Πέρυσι ο βασικότατος Κρις Μίντλετον, που είχε υπογράψει συμβόλαιο 70 εκατομμυρίων, «τσακίστηκε» κι έχασε ολόκληρη τη χρονιά, ενώ ακολούθησε και ο Τζαμπάρι Πάρκερ με ρήξη χιαστού. Πώς, λοιπόν, περιμένουμε ν’ αφήσουν τον σημαντικότερο παίκτη τους να ρισκάρει, όταν αντιμετωπίζει έστω και υποψία προβλήματος στο πόδι;
Άλλωστε, αν καταφέρουμε να παραμερίσουμε τον «θυμό» που αίφνης μας κατέλαβε από την απόφαση του Γιάννη και σταματήσουμε να θρηνούμε σαν μελανείμονες χήρες, θ’ αντιληφθούμε πως ο Αντετοκούνμπο δε χρωστάει στην Ελλάδα- μάλλον το αντίστροφο: σε ανταπόδοση της υπέροχα οικτρής συμπεριφοράς μας μέχρι να γίνει παίκτης από το πάνω ράφι στο παγκόσμιο μπάσκετ, αυτός φροντίζει να διαφημίζει την γαλανόλευκη σ’ όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Γι’ αυτό…
Γι’ αυτό, ας παρκάρουμε στο πλησιέστερο διαθέσιμο σημείο το σύννεφό μας κι ας αντιληφθούμε το προφανές: όταν έχεις έναν NBAer τέτοιου βεληνεκούς στην ομάδα σου, αυτά συμβαίνουν. Αν θέλετε, μπορείτε να ρωτήσετε και τον αξεπέραστο Ντιρκ.
Ο Αντετοκούνμπο μπορεί να μην παίξει στο Ευρωμπάσκετ του 2017, όμως να είστε σίγουροι ότι αν η ΕΟΚ δεν τα κάνει εντελώς μαντάρα (βρίσκεται, πάντως, σε καλό δρόμο…), τότε ο Γιάννης θα επιστρέψει.
Έχει, βλέπετε, αφήσει κάποιες εκκρεμότητες στη μέση.
Το να ράψει τα στοματά ορισμένων, προφανώς και συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτές.
