Τα φράγκα είναι πάνω-κάτω τα ίδια. Τα 50 χιλιάρικα παραπάνω που έδωσε ετησίως ο Παναθηναϊκός δεν είναι ασφαλώς κριτήριο επιλογής. Ενδεχομένως ο Ιωάννης Παπαπέτρου να πήγαινε και με λιγότερα στους πρωταθλητές, αφού φάνηκε από την πρώτη στιγμή ότι το οικονομικό δεν ήταν η προτεραιότητα του. Αν ήταν, θα είχε επιλέξει τους Ρώσους (Χίμκι) ή τους Τούρκους (Εφές Πίλσεν), που σε επίπεδα μπάτζετ έχουν ξεφύγει από τις ελληνικές ομάδες.
Η επιλογή του 24χρονου φόργουορντ εμπεριέχει προφανώς ρίσκο. Φεύγει από μια ομάδα που τον ξέρουν και τους ξέρει, από μια «οικογένεια», όπου απέκτησε κολλητούς και κουμπάρο (Γιώργος Πρίντεζης) για να περάσει τη ψυχοφθόρο διαδικασία (ρωτήστε τον Νίκο Οικονόμου και τον Ζάρκο Πάσπαλι) ένταξης και προσαρμογής στον αιώνιο αντίπαλο.
Λέτε να μην έχει σπάσει ο ίδιος το κεφάλι του προτού πει το τελικό «όχι» στον Ολυμπιακό; Είναι δυνατόν να πήρε τη δυσκολότερη απόφαση της ζωής του ελαφρά τη καρδία;
Ανάλογο ήταν το κριτήριο επιλογής του, όταν το 2013 πήρε την απόφαση να φορέσει τα ερυθρόλευκα. Και τότε «μήλον της έριδος» ανάμεσα στους δύο αιωνίους ήταν. Η συγκυρία της μετακίνησης του Κώστα Παπανικολάου στην Μπαρτσελόνα έπαιξε κομβικό ρόλο στην κρίση του, όπως έχει δηλώσει ο πατέρας του.
Η θέση «3» και η επιδίωξη να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα λεπτά συμμετοχής σε αυτήν, ήταν από τότε το ζητούμενο. Αν και τα συναισθήματα του ήταν εξ απαλών ονύχων πράσινης απόχρωσης, λόγω της στενής σχέσης του Αργύρη Παπαπέτρου με τον Παναθηναϊκό, ο υιός διάλεξε τότε τα κόκκινα.
Είναι αλήθεια ότι ο Παπαπέτρου δεν είχε την προσδοκώμενη εξέλιξη την τελευταία τριετία, απ’ όταν δηλαδή έπαψε να θεωρείται ηλικιακά «ταλέντο». Πιθανότατα και την εξέλιξη που θα επιθυμούσε ο ίδιος. Η παρουσία του Λοτζέσκι, οι μεταγραφές των Ντάρντεν (2014), Ντι Τζέι Στρόμπερι (2015) και Χόλις Τόμπσον (ασχέτως αν αυτός παραγκωνίστηκε) και η επιστροφή του Παπανικολάου, τον άφηναν ιεραρχικά ως το Νο. 3 της ομάδας στη θέση «3».
Στο μυαλό του Γιάννη Σφαιρόπουλου υπήρχε πάντα το σχέδιο να πάρει λεπτά συμμετοχής και στη θέση «4», όπως συνέβαινε κατά κόρον ειδικά πέρσι, με τους τόσους τραυματισμούς στη front-line. O ρόλος του «ασανσέρ» ανάμεσα στο «3» και στο «4» δεν ήταν όμως ο ιδεατός για τον ίδιο τον παίκτη. Θέλοντας να περάσει στο επόμενο level και να εξελιχθεί αγωνιστικά ως small forward, ζήτησε εγγυήσεις από τον Ντέβιντ Μπλατ.
Αυτές τις εγγυήσεις, του βασικού «3αριου» της ομάδας, τις παρείχε εν τέλει μόνο ο Τσάβι Πασκουάλ. Ο Παπαπέτρου ένιωσε ότι πρέπει να γυρίσει την πλάτη στην «εύκολη» λύση, να μην λογαριάσει φιλίες και κουμπαριές και να ενισχύσει την καριέρα του με το όχημα ανέλιξης που θεωρεί ότι της αρμόζει.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο παρκέ μέτρησε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και από την ψυχική ηρεμία του, που είναι δεδομένο ότι θα διαταραχθεί, τουλάχιστον την πρώτη περίοδο στη νέα ομάδα του (και σίγουρα πριν και κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του στο ΣΕΦ).
Δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, το ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο ίδιος. Είναι όμως ο δρόμος της αυτοπεποίθησης, της προσωπικής φιλοδοξίας και της αποδοχής της πρόκλησης. Ο τρόπος που επιλέγουν οι «σκληροί» όταν το Καβαφικό δίλημμα του μεγάλου «Ναι» ή «Όχι» εμφανίζεται ως σταυροδρόμι στη ζωή τους.
Σε λίγα χρόνια θα ξέρουμε αν ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν πνευματικά ισχυρός και αγωνιστικά έτοιμος να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Το τελευταίο όμως για το οποίο μπορούμε να τον ψέξουμε τώρα, είναι ότι δείλιασε να βρέξει τα πόδια του…