Γιατί άραγε υπάρχει μια τρομακτική νοσταλγία αναφορικά με την δεκαετία του ’90; Είναι άραγε η νομοτελειακή νοσταλγία που προκύπτει για κάθε δεκαετία όταν απέχει τόσο όσο απέχει από το σήμερα η δεκαετία του ’90; Ή μήπως είναι άραγε επειδή τα ‘90s υπήρξαν η τελευταία «αθώα» δεκαετία;
Είναι μεγάλη η συζήτηση για να δοθεί άμεσα μια απάντηση αλλά το δεδομένο είναι ένα: πολλοί άνθρωποι θα γούσταραν να (ξανα)ζήσουν στα ‘90s και ένας από αυτούς τους λόγους είναι η απίστευτη ελληνική μουσική σκηνή που είχε φτιαχτεί τότε.
Συγκροτήματα με μη-κυρίαρχο ήχο και αισθητική μέχρι εκείνη την δεκαετία «άνοιξαν» το πεδίο της απεύθυνσής τους στα ‘90s. Μια μουσική σκηνή που κάποτε θεωρούταν underground, στα 90s πήρε ένα είδος εκδίκησης από το mainstream. Το underground απευθύνθηκε σε μαζικά κοινά και οι έφηβοι της εποχής βρήκαν ένα μουσικό ρεύμα που τους εξέφραζε όσο τίποτα άλλο.
Αυτοί είναι οι έξι δίσκοι εκείνης της περιόδου που ακούγαμε μετά μανίας εκείνη την εποχή:
Τρύπες- Εννιά πληρωμένα τραγούδια (1993)
Η αρχή των πάντων, ο δίσκος που άνοιξε την αγορά για τις ροκ (και όχι μόνο…) μπάντες της εποχής, που τις έβγαλε από τα υπόγεια και τα παρακμιακά live και τις έβαλε στους μεγάλους συναυλιακούς χώρους. Όλη η δημοτικότητα της μουσικής σκηνής των ’90s οφείλεται σε αυτό εδώ τον δίσκο-δυναμίτη.
Τι χιτάκι του δίσκου: Το «Δεν χωράς πουθενά» (προφανώς):
Στέρεο Νόβα-Ντισκολάτα (1993)
Αν οι Στέρεο Νόβα έβγαζαν αυτό τον δίσκο μια δεκαετία πριν δεν θα υπήρχε άνθρωπος που θα τον άκουγε. Εντάξει, θα υπήρχαν ελάχιστοι. Το 1993 όμως και με την διάθεση της εποχής, το «Ντισκολάτα» έγινε ένας αγαπημένος δίσκος. Άλλωστε, αυτό που έπαιζαν οι Στέρεο Νόβα ήταν κάτι αληθινά καινούριο: ηλεκτρονική μουσική με κάτι-σαν-ραπ τραγουδιστική ερμηνεία (ο Κωνσταντίνος Βήτα ουσιαστικά έκανε απαγγελία). Με τραγούδια που ακροβατούσαν ανάμεσα στην μελαγχολία του αστικού τοπίου και την εφηβική οργή, το «Ντισκολάτα» έπιασε στο έπακρο την ψυχοσύνθεση της εποχής και αγαπήθηκε για χρόνια.
Το χιτάκι του δίσκου: Το (αριστουργηματικό) «Μικρό Αγόρι».
Τα Ξύλινα Σπαθιά – Πέρα Απ’ Τις Πόλεις Της Ασφάλτου (1995)
Ποιος να το έλεγε στα Ξύλινα Σπαθιά, το άτυπο αντίπαλο δέος των Τρυπών, ότι δύο μόλις χρόνια μετά την «Ξεσσαλονίκη» και την τεράστια επιτυχία του «Βασιλιά της σκόνης» θα έβγαζαν ένα δίσκο που θα αγαπιόταν ακόμα περισσότερο… Κι όμως, όσο και αν οι οπαδοί των Ξύλινων Σπαθιών διαφωνούσαν τότε για το ποιο από τα δυο ήταν καλύτερο, το «Πέρα Απ’ Τις Πόλεις Της Ασφάλτου» ήταν ο διαχρονικά πιο αγαπημένος δίσκος τους. Εντάξει, με μικρή απόσταση από την «Ξεσσαλονίκη»…
Το χιτάκι του δίσκου: Το «Λιωμένο Παγωτό», ίσως το μεγαλύτερο χιτάκι της δεκαετίας μαζί με το «Δεν χωράς πουθενά»:
Διάφανα Κρίνα – Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας (1996)
Το «σκοτεινό» συγκρότημα της εποχής, τα Διάφανα Κρίνα άργησαν να εμφανιστούν στα ’90s αλλά όταν το έκαναν εξασφάλισαν για τα καλά μια θέση στο πάνθεον της σκηνής της δεκαετίας. Τα Διάφανα Κρίνα του προσφάτως αδικοχαμένου Θάνου Ανεστόπουλου, κάτι μεταξύ Nick Cave και Tindersticks της Ελλάδας, προσγειώθηκαν ανάμεσά μας με το μελαγχολικό και μουντό «Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας» και έμειναν ανάμεσά μας για πάντα…
Το χιτάκι του δίσκου: Το σπαρακτικό «Μέρες Αργίας»:
Active Member – Από τον τόπο της φυγής (1996)
Το ρεύμα της περιόδου ήταν κατά βάση προς μια ροκ κατεύθυνση. Το χιπ-χοπ ωστόσο αναπτύχθηκε εξίσου χαρακτηριστικά στο πλάι του και αυτός ο δίσκος υπήρξε για τον ειδικό χώρο του χιπ-χοπ ό,τι το «Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια» για το ροκ. Εντάξει, εντάξει.. Οι Active Member δεν δηλώνουν χιπ-χοπ αλλά low bap και το ποσοστό αποδοχής τους μέσα σε όλη αυτή τη φάση αυξομειώνεται διαρκώς, οκ! Όπως και να έχει, τίποτα αυτά δεν το αλλάζει: το «Από τον τόπο της φυγής» ήταν ένα από τα πιο ευρέως διαδεδομένα ακούσματα εκείνης της εποχής και ο δίσκος που «γέννησε» άπειρους χιπ-χοπάδες.
Το χιτάκι του δίσκου: Θα αδικήσουμε μπόλικα τώρα μιας και όλος ο δίσκος είναι χιλιοπαιγμένος αλλά το μεγαλύτερο χιτάκι ήταν μάλλον το ανατριχιαστικό «Λαβωμένο Ξωτικό»:
Ενδελέχεια-Βουτιά Από Ψηλά (1997)
Ενώ η δεκαετία πλησίαζε προς το τέλος της και η φάση της εποχής έμοιαζε να κάνει σιγά-σιγά τον κύκλο της, ενώ τα ροκ ακούσματα της περιόδου έπαιρναν πιο κυριλέ ήχο και η αισθητική των ’00s έκανε την εμφάνισή της, το «Βουτιά Από Ψηλά» των Ενδελέχεια υπήρξε μια διπλή κατάσταση: αφενός η τελευταία μαζική επιτυχία της σκηνής, αφετέρου η ηχητική «γέφυρα» ανάμεσα στον underground ήχο της ’90s περιόδου με τα μετέπειτα, πιο «καθαρά» ακούσματα που θα ακολουθούσαν. Ιστορικός δίσκος όπως και να έχει.
Το χιτάκι του δίσκου: Το «Διαμαντένια Προβλήτα» έκανε πολύ κόσμο να κοπανιέται αλλά όσο και αν αγαπήθηκε, ήταν το ομώνυμο τραγούδι που αποτέλεσε το σήμα-κατατεθέν του δίσκου: