Βράδυ Κυριακής. Το κομματικό μου κινητό χτύπησε τρεις φορές. Τα μάτια μου έλαμψαν σαν του Αλέξη Κούγια όταν έλεγε ότι είναι 1.79 (καθισμένος). Έτρεξα να δω ποιος σύντροφος ήταν: «Ο πρόεδρος είχε άφθονη διούρηση», έγραφε το μήνυμα στην οθόνη. Ήταν το συνθηματικό…
Πέταξα ως την αποθήκη. Έβαλα μπροστά την Καγιέν και σε 5 λεπτά ήμουν έξω απ’ την τοπική του κινήματος. Μέσα ήταν ο Γιάννης, εκ των ιδρυτικών στελεχών της τοπικής. Ένα βράδυ του ‘96 γύρισε απ’ τον Πασχάλη Τερζή τύφλα στο μεθύσι και το κίνημα του έβγαλε επίδομα τυφλότητας.
Καθόταν με τις 7 ανιψούλες του (η μία κόρη της αδερφής του και οι άλλες 6 συμμαθήτριες της) και έλεγαν ιστορίες από την καφετέρια δίπλα στον ΟΤΕ Καλλιθέας που τις είχε διορίσει, όταν με είδε να μπαίνω. «Σύντροφε» ψιθύρισε την ώρα που μου έβαζε τη σφραγίδα στο κούτελο, λες και ήμουνα θρεφτάρι: «Το event είναι για λίγους και καλούς». «Για να μπεις τι χρειάζεσαι;» πρόλαβα να ρωτήσω πριν με διακόψει έξαλλος: «Απόδειξη ΕΣΠΑ πάνω από 300.000 ευρώ, τι άλλο;». Ο αέρας έξω δυνάμωνε…
Στην αρχή νόμιζα ότι ο τυφώνας «μαλάκας» πριν την Ιαπωνία χτύπησε την σοσιαλιστική παράταξη. Κοντά έπεσα. Τελικά ήταν το ελικόπτερο του Νάσου Αλευρά που ερχόταν να μας πάρει…
15 λεπτά αργότερα με τον Γιάννη και 17 ξαδέρφες του (η μια κόρη της θείας του και οι άλλες 16 διορισμένες δασκάλες των Γαλλικών της) ήμασταν έξω από το μπαρ. Ένα άσβερκο Ορκ, με κάτι μούσκουλα σαν της Σερένα Γουίλιαμς έβγαλε έναν βρυχηθμό που σύμφωνα με το google translate σήμαινε: «Αν είστε για το πάρτι του ΠΑΣΟΚ πείτε το παρασύνθημα…». «Μπουγιουκλάκης» είπε ο Γιάννης και το σουσάμι του μπαρ άνοιξε.
Μόλις μπήκαμε μια γυμνόστηθη συντρόφισσα με πλησίασε και με λάγνα φωνή μου τραγούδησε στο αυτί: «Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος. Δεμένος στο κατάρτι μου. Τόσα νερά στο δωμάτιό μου! Ας έρθουν οι σύντροφοι. Ας έρθουν οι σειρήνες. Ας έρθει – έστω – ένας υδραυλικός». Πήγα να της δώσω ένα 10ευρω να πιει έναν καφέ να ξενερώσει, όμως ο Γιάννης με συγκράτησε: «Μαλάκα το ‘βαλα στο Shazam. Χυτήρης είναι». Πήγα να κλάψω απ’ τη χαρά μου. Η τελευταία γυναίκα που ‘χα ακούσει να απαγγέλει Χυτήρη ήταν η θειά μου η Χρυσούλα, για να ξεματιάσει ένα πεκινουά που είχε.
Την αμηχανία της στιγμής έσπασε ο ύμνος του ΠΑΣΟΚ που τραγούδησε η Ελένη Φουρέιρα (το κίνημα έκανε άνοιγμα στο Μεξικό) σε διασκευή των Playmen. Ο Γιάννης βουρκωμένος άναψε ένα πούρο στο μέγεθος κορμού λεύκας με ένα 500ευρω και ασπάστηκε τις θαυματουργές παντόφλες του Τζουμάκα. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν οι παροχές του κινήματος τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ οι εκστασιασμένοι οπαδοί φώναζαν «όλε», κοινωνώντας 2 καφάσια belvedere ο καθένας.
Ξαφνικά πυκνοί καπνοί πλημμύρισαν την αίθουσα. Το μυαλό μας πήγε στον Μαζωνάκη. Νομίζαμε ότι ετοιμάζει θεαματική είσοδο, αλλά πέσαμε έξω. Κάτι σύντροφοι απ’ το χωριό ήταν (πήραν επιδότηση ελιάς για να αγοράσουν ελιές και να πάρουν νέα επιδότηση) που τσίκνισαν 10 αρνιά στη σούβλα για να θυμηθούν τα πανηγύρια με Ανδρέα. Και έτσι ξαφνικά η νύχτα έγινε μέρα…
Μέσα απ’ την κάπνα ξεπρόβαλε ο Παναγιώτης Γιαννάκης με το ευρωπαϊκό του 87 και τον Τσατσένκο (το κίνημα τον είχε ελληνοποιήσει για να ψηφίσει στις δεύτερες εκλογές Σημίτη). Αν ο Τσίπρας έχει Final CountDown το ΠΑΣΟΚ θα έχει από ευρωπαϊκό και πάνω.
Εκείνη τη στιγμή άρχισε να βρέχει 50ευρα από ένα τελευταίο ΕΣΠΑ που ‘χε ξεμείνει στο εκλογικό του Σήφη Βαλυράκη, ενώ ένας σύντροφος αγρότης κουνούσε πάνω στο τρακτέρ του 17 ζευγάρια κάλτσες του κινήματος (τις είχε αγοράσει μετά την προτροπή του Γιώργη “Την Κυριακή, στις κάλτσες”).
Είχε πάει κιόλας 6 το πρωί. Οι πρώτοι σύντροφοι είχαν αρχίσει να αποχωρούν (τους περίμενε το “Βαρβιτσιώτης Tours” για ταξίδι-αστραπή στη Μύκονο) αφού πρώτα προσκυνούσαν την εικόνα του Ανδρέα και έπαιρναν μια τρίχα απ’ το μουστάκι του Γιώργου για φυλαχτό.
Φύγαμε πιο γεμάτοι από ποτέ ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το άλλο Σάββατο (θα τραγουδήσει ο Τόλης Βοσκόπουλος και ο Stan). Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό…
