Αυτό που συμβαίνει με το κέντρο και την διασκέδαση ή τα μέρη που προσφέρει για να πας καθημερινές ή ΠΣΚ εδώ και 6 χρόνια είναι εντυπωσιακό και αδόκητο. Θα περίμενε κανείς να υπάρχει μεγάλη αμφιβολία στους ανθρώπους να επενδύσουν σε μαγαζιά και δη σε μια περιοχή αρκετά ακριβή – αν και σίγουρα όχι από τις πολύ ακριβές της Αθήνας. Αντ΄αυτού βλέπεις κάθε χρόνο να έχουμε τουλάχιστον 4-5 νέα μαγαζιά που ανοίγουν με στόχο να δώσουν κάτι διαφορετικό. Αυτό που σίγουρα διαφέρει είναι το είδος της επένδυσης. Όλη η φιλοσοφία της νύχτας στο κέντρο τυλίγεται γύρω από μια βασική ιδέα: ο κόσμος πάντα θα αναζητά νέες γεύσεις. Η Κολοκοτρώνη είναι ένας δρόμος case study για την αθηναϊκή διασκέδαση.
Η γεύση στην αρχή ήταν το ποτό, τα cocktails. Μετά από μια 5ετία που εμφανίστηκαν πολλά νέα μαγαζιά, μερικά έκλεισαν, τα περισσότερα άντεξαν, το κέντρο βλέπει την «διασκεδασογεωγραφία» του να μεταβάλλεται σταδιακά. Ένας δρόμος που μπορείς να το δεις αυτό ξεκάθαρα είναι η Κολοκοτρώνη. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2015 ήταν ένας δρόμος γεμάτος με μπαράκια που γέμιζαν τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου. Από το Νοέμβριο και μέχρι σήμερα έχει συντελεστεί μια αξιοσημείωτη αλλαγή. Πρώτα ήταν το Etnico. Μετά η Καυτή Πατάτα και το Street Souvlaki και σχεδόν αμέσως το Χάρμα. 4 ονόματα που μιλάνε για φαγητό. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να θέλει να βγει έξω. Αυτό που άλλαξε είναι ότι δεν ήθελε να σκορπίσει τα λεφτά του. Ήθελε και θέλει να τα δώσει κάπου που θα πει στο τέλος «άξιζε κάθε σεντ που έδωσα». Μια τέτοια αίσθηση είναι ωραία και για σένα που ξοδεύεις, αλλά και για εκείνον που παράγει ώστε να καταναλώσεις.
Το Etnico έχει μεξικάνικες, αραβικές και ινδικές δημιουργίες με το Chimichanga de Pollo και τα Burritos του να είναι πολύ καλά, χορταστικά και value for money. Με 5 ευρώ μπορείς να φας και να γεμίσεις ως το επόμενο πρωί.
Για την Καυτή Πατάτα στα είπα κι εδώ. Το Street Souvlaki από την άλλη είναι μια κλασσική επιλογή που δεν υπήρχε ακριβώς στην Κολοτρώνη αλλά μπορούσες να την βρεις ένα στενό πιο πάνω, στην Πραξιτέλους, ενώ τέλος το Χάρμα ενδείκνυται για το πρωινό σου, με σφολιατοειδή και απ΄ό,τι έμαθα πολύ καλά πεϊνιρλί. Τόσο που θα αναθεωρούσε εν μέρει και ο ανάλγητος-αδιάλλακτος Βαγγέλης Χαντζής. Το φαγητό και το εύρος της ποικιλίας που διαθέτει είναι ο βασικότερος λόγος που βλέπουμε τόσο στην Κολοκοτρώνη όσο και σε δρόμους κάθετους, παράλληλους και κοντινούς να εμφανίζονται φαγάδικα παντός τύπου. Ο κόσμος κουράστηκε να διαβάζει για ψαγμένα cocktails που τα έχει αποκλειστικά το εκάστοτε μαγαζί, γιατί ξέρει ότι η αλήθεια είναι πως τα μαγαζιά με μεγάλες ιδιαιτερότητες στα ποτά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αντιθέτως, στο φαγητό οι υπερβολές δεν έχουν προλάβει ακόμα να εκστομιστούν. Αφήνουμε απ΄έξω το μπέργκερ. Πόσο θα κρατήσει; Θα φανεί στο χειροκρότημα!
