Αχ, Αύγουστος! Ο απόλυτος μήνας των διακοπών είναι εδώ και οι απανταχού αδειούχοι ετοιμάζονται να ρίξουν σε μια βαλίτσα τα υπάρχοντά τους και να κάνουν πράξη το «όπου φύγει-φύγει», απολαμβάνοντας τις ολιγοήμερες (ή ευχόμαστε και πολύ παραπάνω) διακοπές τους.
Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού είναι συνδυασμένος με ξεκούραση, ραστώνη, ρυθμούς δουλειάς που φέρνουν στον νου σαλιγκάρι με πολιομυελίτιδα και, εν γένει, μία εναλλακτική πραγματικότητα που δε θυμίζει σε τίποτα τους μήνες που προηγούνται ή εκείνους που ακολουθούν.
Ή, τουλάχιστον, αυτό σημαίνει για τον περισσότερο κόσμο. Γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν κι εκείνοι που μένουν πίσω στις πόλεις είτε για δουλειά είτε για τον οποιονδήποτε άλλο λόγο, και που δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ απολαύσουν τις ανεξάντλητες ομορφιές των ελληνικών νησιών.
Μην σε πιάνει απελπισία, φίλε μας που ξέμεινες στην Αθήνα αυγουστιάτικα. Το menshouse είναι εδώ για σένα και σου έχει πρόταση για παραλιάρα, μόλις στα 55 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, την οποία μπορείς να επισκεφτείς για να κάνεις τη βουτιά σου και να νομίζεις πως αίφνης μεταφέρθηκες στις Μπαχάμες.
Νομίζεις ότι σε κοροϊδεύουμε και υπερβάλλουμε, έτσι; Κακώς: γιατί, οκ, μπορεί λίγο να το τραβήξαμε εκεί στο σημείο με τις Μπαχάμες, ωστόσο το Θυμάρι είναι πραγματικά μια παραλία που δε θυμίζει σε τίποτα αυτές που συναντάμε συνήθως στις μεγάλες πόλεις ή στα πέριξ αυτών.
Αν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, υπήρχε ένας άτυπος διαγωνισμός για τα καθαρότερα νερά εντός Αττικής , τότε το Θυμάρι (γύρω στα 40 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας, ανάλογα βέβαια την κίνηση) κατά πάσα πιθανότητα θ’ ανέβαινε στο υψηλότερο σκαλί του υγρού βάθρου και θα περνούσε στο άυλο στήθος του το χρυσό μετάλλιο.
Επειδή μιλάμε όμως για… ινκόγκνιτο παραλία, δώσε βάση: κατευθυνόμενος νοτιονατολικά πρέπει να περάσεις πρώτα την Παλαιά Φώκαια και να προσέξεις να μη χάσεις το δρομάκι που θα σε οδηγήσει προς τα εκεί.
Έχει μεν ταμπέλα, αλλά για να την ξεχωρίσεις σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο μέτρων πρέπει να έχεις κάνει εκπαίδευση sniper στις ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ. Γι’ αυτό, όσο πλησιάζεις η πιο έξυπνη κίνηση θα ήταν να πηγαίνεις με ρυθμό γυμνασμένης χελώνας και ν’ ακούς ευλαβικά το GPS σου.
Μόλις φτάσεις θ’ αντικρύσεις έναν εκπληκτικό κολπίσκο με βότσαλο και ακριβώς δίπλα έναν ακόμα με ψιλή άμμο. Κοινό γνώρισμα και των δύο; Τα φιλόξενα- και εκθαμβωτικής ομορφιάς- νερά τους.
Για να τ’ απολαύσεις στο έπακρο, όμως, θα πρέπει να κολυμπήσεις σχετικά στα βαθιά, γιατί «έξω» έχει αρκετούς βράχους που προσδίδουν μια ξεχωριστή πινελιά στο μέρος μεν, δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τα δάχτυλα των ποδιών των λουόμενων δε.
Μόλις ξεπεράσεις αυτόν τον μικρό σκόπελο, όμως, θα νομίζεις πως βρίσκεσαι… στην Σκόπελο.
Κι επειδή κατανοούμε πως δημιουργείται η αίσθηση πως πέσαμε δια παντός στην αγκάλη της υπερβολής και τα καχύποπτα βλέμματά σας τρυπάνε τον σέρβερ μας και καρφώνονται επάνω μας, ας αφήσουμε την εικόνα να μιλήσει από μόνη της.
Ή, ακριβέστερα, να κραυγάσει…