Είναι κάποιες συναντήσεις σου με ανθρώπους που κρατάνε 3 ώρες και νιώθεις ότι έχουν κρατήσει μια ολόκληρη μέρα. Τόσο πολύ έχεις κουραστεί ψυχικά από την συναναστροφή. Είναι κι άλλες που κρατάνε 3 ώρες και αναρωτιέσαι πώς πέρασαν τόσο γρήγορα.
Η συνομιλία μου με τον Τάσο Ιορδανίδη δεν κράτησε βέβαια 3 ώρες. Αλλά αν είχε κρατήσει τόσο, τώρα δεν θα αναρωτιόμουν γιατί δεν κράτησε τόσο.
Πρόκειται για έναν ηθοποιό που το καλοκαίρι μας απασχόλησε επειδή δώρισε το 50% των εσόδων από μια παράστασή του στο PAO Alive. Κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που λέει πολλά για εκείνον.
Πρώτα απ΄όλα ότι πιστεύει στην έννοια του αθλητισμού, στη δυναμική της ομάδας. Δεύτερον και πολύ πιο ουσιαστικό, ότι στηρίζει με κάθε τρόπο που μπορεί την επιβίωση των πιστεύω του. Ένα απ΄αυτά, αυτό που βρίσκεται στο προσκήνιο λόγω των δύο παραστάσεων στις οποίες τον βλέπουμε φέτος θεατρικά, είναι και η πίστη του στο τέλος των πολέμων. Στο τέλος των αμάχων που χάνουν το βιος και τις ζωές τους.
Με επίκεντρο αυτά τα ισχυρά μηνύματα των παραστάσεων “Πατέρας” και “Ο Τζόνι Πήρε τ΄Όπλο Του”, συνομιλήσαμε για την πορεία του μέσα στο θέατρο και στον χώρο της τέχνης εν γένει.
«Δεν είναι ιδιαίτερως εύκολο να συναντιούνται δύο ρόλοι και η προετοιμασία τους στη ζωή ενός ηθοποιού. Σε μένα εν προκειμένω, μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες στον Πατέρα και στο Ο Τζόνι Πήρε Τ΄Όπλο Του. Το ευτύχημα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, για μένα, ήταν ότι δεν ήρθαν στο ίδιο χρονικό σημείο. Η γνωριμία μου με τον δεύτερο ήρωα έγινε από πέρσι και δεν συνέπεσε με την προετοιμασία για τον πρώτο. Γι΄αυτό κιόλας πήρα την απόφαση να συνεχίσω στη δεύτερη παράσταση.
Τον ρόλο δεν τον κατακτάς ποτέ πάντως. Πάντα υπάρχει το περιθώριο. Αυτό είναι το ζητούμενο κιόλας την κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή. Κάθε παράσταση είναι ένας τόπος γέννησης και μας αποκαλύπτει πράγματα που δεν τα είχαμε συναντήσει στις προηγούμενες. Αυτό ισχύει και για τις πρόβες.
Γι΄αυτό δεν θα σου πω ότι αυτές οι δύο παραστάσεις είναι για μένα αποτελέσμα βιοποριστικής ανάγκης. Τις κάνω για μια άλλη ανάγκη, εσωτερική. Σημαίνουν κάτι για μένα και μου δείχνουν ένα μονοπάτι πρωτόγνωρο.
Δεν συμβαίνει προφανώς πάντοτε. Για μένα είναι η δεύτερη φορά που το κάνω, να παίζω δηλαδή από Δευτέρα μέχρι Κυριακή παραστάσεις. Στο Τζόνι η αρχική σκέψη ήταν να ολοκληρωθεί το καλοκαίρι με την περιοδεία. Ένιωσα όμως υποχρεωμένος να συνεχίσω.
Και λόγω της ανταπόκρισης του κόσμου, αλλά και γιατί δεν ήθελα να προδώσω την ίδια μου τη σχέση με τον ρόλο, με το έργο. Νομίζω το μήνυμα του Τράμπο (σ.σ. γνωστός Αμερικανός συγγραφέας-σεναριογράφος που έγραψε το έργο) είναι πολύ δυνατό. Τόσο ώστε κατέστη απαγορευτικό για μένα να σταματήσω τη διαδρομή».
«Ως προς τον Τζόνι στο έργο του Τράμπο, έχουμε έναν ήρωα που δεν είναι ήρωας. Έχει επιστρέψει από τον πόλεμο ένα ψυχικό ράκος, αλλά είναι ένα σύμβολο για τον δημιουργό. Ένα σύμβολο που στέκεται απέναντι σε κάθε μιλιταρισμό και σε κάθε ισχυρό που επιμένει να κερδοσκοπεί μέσα από τη διαδικασία του πολέμου. Γι΄αυτό και ο ήρωας, το έργο του Τράμπο, δεν θα έχει καμία ανάγκη να υπάρχει, μόνο όταν σταματήσει να υπάρχει ο πόλεμος.
Το αναφέρω αυτό, όχι γιατί είμαι κανένας αφελής ουτοπιστής ή ζω εκτός τόπου και χρόνου. Απλώς γιατί αρκετοί στο ξεκίνημα της παράστασης, πέρσι, μου είπαν ότι το θέμα του έργου είναι μακρινό μας τοπικά. Πόσο μακριά μας είναι στην πραγματικότητα; Μήπως δεν βλέπουμε όλες αυτές τις εικόνες; Μήπως δεν έχουμε τόσο μεγάλες εισροές αβοήθητων ανθρώπων στη χώρα μας; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό;
Επειδή εμείς βρισκόμαστε γεωγραφικά σε μια άλλη τοποθεσία; Ίσως επειδή έχουμε δεκαετίες να βρεθούμε σε χαρακώματα, να θεωρούμε πως ο πόλεμος είναι κάτι μακρινό. Αυτή η συνθήκη του έργου του Τράμπο είναι που δημιουργεί για μένα και τη σύνδεση με το άλλο έργο, τον Πατέρα. Πέρα από ηθοποιός, είμαι και άνθρωπος, είμαι και πατέρας. Και για μένα δεν είναι μακριά ο πόλεμος που ένα παιδάκι χάνει τους γονείς του ή βομβαρδίζεται.
Η πατρική μου ιδιότητα λειτουργεί σαν μια υπενθύμιση. Με βγάζει από την καθημερινότητα που μπορεί να μου προκαλέσει λήθη ως προς αυτό το ζήτημα. Γι΄αυτό και συνέδεσα την πατρική μου ιδιότητα με την καλλιτεχνική και μέσα από τη σκηνή προσπαθώ να εκφράσω και να πρεσβεύσω κάποια πράγματα. Να γίνω το όχημα ενός μεγάλου μηνύματος, είτε μιλάμε για το αντιπολεμικό του Τράμπο είτε για την ουσιαστική πλευρά της ζωής που επιχειρεί να φωτίσει η παράσταση Πατέρας. Αυτό είναι ότι ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να χαρεί το δώρο της ύπαρξής του».
«Εγώ ως ηθοποιός έχω την ευλογία να μου δίνεται το βήμα της σκηνής. Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την ευκαιρία. Παρόλα αυτά, ακόμα και χωρίς το βήμα της δημόσιας έκφρασης αυτής της μορφής, συμβάλλουν στην αλλαγή και εκφράζονται με έναν άλλο τρόπο. Είναι γιατροί, νοσηλευτές, κάνουν κάτι. Οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη μας».
«Η απογοήτευση είναι μέρος της διαδικασίας και μας εξελίσσει. Η αποτυχία μας προχωράει. Η μη επίτευξη στόχων μας δυναμώνει και μας ανοίγει νέους ορίζοντες σε ένα πλαίσιο αυτοκριτικής. Είναι ευεργετική με αυτόν τον τρόπο η απογοήτευση. Κι η αποτυχία έχει ένα στέρεα αντικειμενικό έδαφος. Αν μια παράσταση γεμίζει ένα θέατρο κι εγώ δεν νιώθω να καλύπτομαι από τον ρόλο, ο κόσμος θα το καταλάβει και θα έρχεται όλο και λιγότερος. Οπότε υπάρχει ένας μετρονόμος της αποτυχίας.
Στην περίπτωση του Τζόνι, που δεν είναι μια πολυδιαφημισμένη παράσταση, έχουμε ένα έργο που κάλυψε μια ανάγκη σε μένα και όλους τους συντελεστές. Και μετά απ΄αυτό, έχεις ένα κοινό που αγκαλιάζει αυτό το έργο. Ένα έργο που όπως είπαμε είναι μακρινό και δεν είναι μια ελαφρά ψυχαγωγία. Σε αυτή τη λογική λέω ότι η επιτυχία κι η αποτυχία δεν είναι άσχετες από τον ηθοποιό στο κοινό και το ανάποδο. Κι αυτή η σχέση μας με το κοινό, εμένα τουλάχιστον με γεμίζει με μπόλικη ενέργεια».
«Θεωρώ ότι έχουμε ένα κοινό, και στην Αθήνα και στην επαρχία, με πολύ καλό κριτήριο. Λόγω της περιοδείας ήρθα σε αρκετή επαφή με το δεύτερο και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ξέρει πότε κάποιος στέκεται με ειλικρίνεια απέναντι του και πότε κάποιος πάει να τον κοροϊδέψει. Το κοινό της επαρχίας διψάει γι΄αυτό. Και δυστυχώς δεν έχει τις τόσες πολλές ευκαιρίες για να το ζήσει. Φυσικά κάποια ΔΗΠΕΘΕ κάνουν πολύ σοβαρή προσπάθεια, όπως της Κοζάνης με τον Λευτέρη τον Γιοβανίδη που έχει πενιχρά μέσα, αλλά πετυχαίνει σημαντικά πράγματα. Χρειάζεται οπωσδήποτε μια ενδυνάμωση όλο αυτό».
«Το θέατρο για μένα είναι ένας τόπος που με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα. Το θέατρο δεν είναι ένας χώρος αγγελικά πλασμένος. Ιδιαίτεροι άνθρωποι ζουν εκεί και οι ιδιαιτερότητες δεν συνδέονται εύκολα ή με την πρώτη. Πατάνε πάνω στον χρόνο και την αρχική διαφωνία, τη σύγκρουση για να φτάσουν σε συμφωνία. Γιατί η συμφωνία πρέπει να υπάρχει. Είναι σαν μια αθλητική ομάδα. Ο ένας πρέπει να υπάρχει για τον άλλο. Δε γίνεται να συγκρούονται συνέχεια. Μπορεί να είναι ένα επάγγελμα, αλλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις μέσα από την κακώς εννοούμενη σύγκρουση. Η αρνητική ενέργεια θα βγει κάποια στιγμή στην ερμηνεία σου.
Καταλαβαίνει πως καταλαμβάνει πολύ χώρο μέσα μας το θέατρο. Και πολύ χρόνο στη ζωή μας. Δε μπορείς εύκολα να το συνδυάσεις με κάτι άλλο. Γι΄αυτό και για μένα δεν έτυχε τα τελευταία χρόνια να βρίσκομαι κάπου τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά, παρά το ότι είχα αρκετές ενδιαφέρουσες προτάσεις. Ήμουν όμως αφοσιωμένος την εκάστοτε στιγμή σε ένα έργο και θα ήταν αδύνατο να ανταποκριθώ όπως θα ήθελα και στα δύο. Το θέατρο κάλυψε γενικά πολλή από τη ζωή μου από τη στιγμή που βγήκα από τη σχολή».
«Ο κόσμος είχε ανάγκη να υπάρξουν σειρές όπως το Κόκκινο Ποτάμι και οι Άγριες Μέλισσες. Είχε ανάγκη να δει καλούς ηθοποιούς. Δεν αντιλέγω ότι είναι ωραίο να βλέπεις και όμορφα πρόσωπα, όμορφα σώματα με κοιλιακούς κτλ, είναι κι αυτό γοητευτικό, μα το Α και το Ω είναι οι προσωπικότητες. Είναι πολύ ευχάριστο που ανταμείβονται οι προσωπικότητες, οι καλοί ηθοποιοί, με αυτές τις δύο σειρές».
«Υπάρχουν κάποια φορτία ζωής, κάποιες εμπειρίες που ζουν βαθιά στον ψυχισμό του ηθοποιού. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Το μονόλογο στο “Ο Τζόνι Πήρε Τ΄Όπλο Του” τον είχα ξανακάνει στο ξεκίνημά μου. Δεν ήμουν όμως έτοιμος. Είχα ρίξει την ίδια δουλειά, την ίδια προσπάθεια κατέβαλλα. Όμως στη σκηνή που ο Τζόνι μιλάει στον πατέρα του, τότε ήμουν ένας ηθοποιός με πατέρα και καθόλου παιδιά, τώρα είμαι ένας ηθοποιός με δύο παιδιά και με τον πατέρα μου να μη ζει πια. Άρα η ίδια προσπάθεια εκδηλώθηκε διαφορετικά χάρη σε αυτά τα φορτία. Τι θέλω να πω με όλο αυτό…Η εμπειρία προσδίσει στον ηθοποιό πολλά πράγματα. Όχι μόνο η ζωή του, αλλά και η σκηνική ζωή του».
«Όταν αναλογίζεσαι το παρελθόν σου με ψυχραιμία, καταλαβαίνεις ότι ακόμα και οι λάθος δράσεις και αποφάσεις σου, κάτι προσέδωσαν στον χαρακτήρα που είσαι σήμερα. Το λάθος είναι μέρος του παιχνιδιού. Χάρη σε αυτό γίνεσαι καλύτερος».
* Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Πατέρας” στο Θέατρο Αποθήκη μαζί με τους¨Μαρίνα Ασλάνογλου, Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέτα Χαρατζόγλου.
Συντελεστές :
Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία : Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά – Κοστούμια : Μαρία Καραθάνου
Επιμέλεια Κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη : Διονύσης Κοκκοτάκης
Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα
Ημέρες – ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή : 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο : 21:00, Σάββατο απογευματινή : 18:00, Διάρκεια Παράστασης : 90 λεπτά
Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή, Τηλέφωνο : 210.3253153
** Επιπλέον, συνεχίζεται και η παράσταση Ο Τζόνι Πήρε Τ΄Όπλο Του σε διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου και σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα στο θέατρο Επί Κολωνώ.
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, 2105138067, Παραστάσεις : Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.
Τιμή : € 13, 10.
*** Οι φωτογραφίες από την παράσταση είναι της Ελίνας Γιουνανλή.