Υπάρχουν πολλά που μπορούν να σε προδώσουν και να δείξουν πως διάγεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μία δεύτερη εφηβεία και δεν είσαι στην εφηβεία: το να περπατάς, φερ’ ειπείν, μονίμως με τα χέρια πίσω από την πλάτη παίζοντας, παράλληλα, το κομπολόι σου.
Το να χρησιμοποιείς εκφράσεις όπως «τζαμάουα!», «πάουερ!», «τζιτζί!» και ν’ απαντάς στην ερώτηση «Πώς είσαι;» με κάτι του στιλ «Αφού στεκόμαστε ακόμα στα πόδια μας, ας τα λέμε καλά».
Επίσης: οι συνεχείς σου αναφορές στους «Απαράδεκτους», τις «Τρεις Χάριτες» ή την «Ντόλτσε Βίτα»- και πολλά, πολλά ακόμα, που καταμαρτυρούν πως είσαι νέος μεν, στην ψυχή δε.
Κι αν μέσα σε όλα τα παραπάνω αναγνώρισες ψήγματα (στο μέγεθος του παγόβουνου που χτύπησε ο Τιτανικός) του εαυτού σου, τότε είναι δεδομένο πως αν έβλεπες μικρός μπάσκετ μάλλον έχεις προλάβει και τους παρακάτω 5, «γεροντίστικους» κανονισμούς:
1+1 βολές
Μπορεί να μοιάζει με προσφορά σε αλυσίδα σούπερ μάρκετ, όμως ήταν πέρα για πέρα αλήθεια: τα παλιά τα χρόνια (μην πούμε πριν από πόσα και καταρρακώσουμε την ήδη κατακρημνισμένη ψυχολογία μας…) φάουλ δεν σήμαινε αυτομάτως δύο βολές, αλλά (και) «μία συν μία».
Αν ξέρεις ποιος είναι ο εικονιζόμενος χωρίς να κλέψεις, τότε ευχαριστούμε Τόλη Κοτζιά που διαβάζεις menshouse
Τι σήμαινε αυτό; Ότι αν ευστοχούσες στην πρώτη βολή, τότε είχες δικαίωμα να σουτάρεις και τη δεύτερη. Αν έχανες την πρώτη, τότε δεύτερη δεν υπήρχε: είτε αμυντικό είτε επιθετικό ριμπάουντ και η μπασκετική ζωή συνεχιζόταν.
Ποτέ ξανά στην ιστορία του αθλήματος η «γραμμή της φιλανθρωπίας» δεν έμοιαζε τόσο απάνθρωπη.
Δύο ημίχρονα των 20 λεπτών
Τέσσερις περίοδοι, quarters και τρίχες κατσαρές πορτοκαλί αποχρώσεων: το μπάσκετ το παλιό, το ορθόδοξο στην Γηραιά Ήπειρο είχε δύο ημίχρονα που το καθένα διαρκούσε από 20 λεπτά και γινόταν τζάμπολ στην αρχή του καθενός εξ αυτών.
Η κάθε ομάδα για ένα ημίχρονο «βαρούσε» στην μία μπασκέτα και στο δεύτερο στην άλλη. Βελάκια για την κατοχή ούτε γι’ αστείο, τα ομαδικά φάουλ ήταν στα 8 και τα τάιμ άουτ που δικαιούτο ο προπονητής ήταν 2+3.
Από τον τελευταίο κανόνα εξαιρούνταν ο ανυπέρβλητος Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος όποτε (σπανίως) τα πράγματα ζόριζαν για τον Αυτοκράτορα Άρη των 80s είχε δικαίωμα για 5 εμφανή τάιμ άουτ, 2 στην ζούλα και 3 ενστάσεις. Ανά ημίχρονο…
Επιθέσεις 30 δευτερολέπτων
“Fast pace”, «24άρι» και ξέρετε ποιο μέρος του σώματός μας κινείται, έτσι; Μια φορά κι ένα κάποτε η επίθεση κάθε ομάδας διαρκούσε (μέχρι) 30 δευτερόλεπτα και ως εκ τούτου ο ρυθμός ήταν πιο πεσμένος κι από λίμπιντο 87χρονου μετά από τετραπλό μπάι πας.
Αυτός είναι και ο λόγος που αν βάλετε καμιά τιμημένη VHS στο βίντεό σας (από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;) με αγώνες της ένδοξης Α1, και μία εκ των δύο ομάδων προηγείται με 8 πόντους 5 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, θ’ ακούσετε τον σπίκερ να λέει «Το παιχνίδι πλέον πολύ δύσκολα γυρίζει…».
Ναι, 8 πόντοι υπέρ σου στα 5 λεπτά θεωρούνταν μαξιλαράκι ασφαλείας.
Ποτέ ξανά στην ιστορία 8 πόντοι δεν προκαλούσαν τέτοια ασφάλεια.
Κι όχι μόνο στο μπάσκετ.
Τρίποντο στα 6.25
«Σούμποτιτς από τα 6.25 για τρεις και… μέσα!», «Έχει πάρει φωτιά ο Μπάνε πίσω από τα 6 και 25!», «Κόρφας και Γιαννάκης ανταλλάσσουν τρίποντες βόμβες έξω από τα 6.25!».
Έξι. Και. Εικοσιπέντε. Η γραμμή του τρίποντου δεν ήταν στα 6.75 όπως είναι τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια στην Ευρώπη, αλλά μισό μέτρο μέσα. Αυτό σήμαινε πως οι κλασικοί σουτέρ δεν έβγαιναν στα 7+ μέτρα όπως τους βλέπουμε πλέον, αλλά ανησυχητικά κοντά στην ρακέτα, σε σημείο που αν δει κάποιος νεότερος παλιά παιχνίδια ν’ απορεί πώς στο καλό μερικά σουτ μέτρησαν πράγματι για τρεις και όχι για δύο.
Επίσης, το να βρίσκεται η άρκτος στα 6.25 «μεταφραζόταν» σε πολύ πιο μικρούς διαδρόμους προς το καλάθι, με αποτέλεσμα να παρατηρείται στο ζωγραφιστό περισσότερη συμφόρηση κι από κεντρικό δρόμο στην Ινδία στις 12 το μεσημέρι.
Κι επειδή το ποτήρι εν προκειμένω φαίνεται ανησυχητικά μισοάδειο, δεν είναι: σκεφτείτε ότι παλαιότερα δεν υπήρχε καν τρίποντο.
Τι γινόταν τότε στο ζωγραφιστό; Ένα πολύ συγκεκριμένο μαγκάλι.
Επαναφορά από την πλάγια γραμμή χωρίς να πρέπει να δώσεις την μπάλα στον διαιτητή
Υπόθεση μπασκετικής εργασίας εν έτει 2022: η μπάλα βγαίνει έξω από το χέρι του αντιπάλου κι εσύ τρέχεις, την αρπάζεις, πας στην πλάγια γραμμή και την πασάρεις στον συμπαίκτη σου χωρίς να την δώσεις πρώτα στον διαιτητή.
Αποτέλεσμα; Άπαντες αναρωτιούνται για την ψυχική σου υγεία και για το γιατί άφησες την περικεφαλαία σου στο σπίτι, καθώς είναι πασιφανές πως δεν είσαι απλός μ@λάκας.
Ωστόσο, όσο κι αν φαίνεται παράλογο στις μέρες μας κάτι τέτοιο, πριν 30+ χρόνια ήταν πέρα για πέρα σύνηθες: για παράδειγμα, πάρα πολλές φορές ο Γιαννάκης (και στην εθνική και στον Άρη) μετά από ένα σφύριγμα των ρεφ έκανε σπριντ μέχρι την πλάγια γραμμή και έδινε μπέιζμπολ πάσα στον Γκάλη που είχε φύγει σφαίρα μπροστά και έπιανε στον ύπνο την άμυνα, ολοκληρώνοντας άψογά τον αιφνιδιασμό.
Δύο πονταλάκια στον πίνακα, με τον διαιτητή (τον έναν από τους δύο που σφύριζαν τότε και όχι τρεις που είναι σήμερα) όχι απλά να μη διαμαρτύρεται που δεν έδωσε αυτός την μπάλα στον Γιαννάκη, αλλά να δείχνει στην γραμματεία ότι μετράει το καλάθι.
Αιφνιδιασμ-ω να σου…